FATKEQËSITË, SHKAQET, PSE NDODHIN DHE SI TË SHPËTOJMË PREJ TYRE

FATKEQËSITË, SHKAQET, PSE NDODHIN DHE SI TË SHPËTOJMË PREJ TYRE

Me emrin e Allahut
të Gjithëmëshirshmit, Mëshirëplotit

Ky mesazh të drejtohet ty o njeri, çfarëdo qofsh ti, i pasur apo i varfër, ministër apo punëtor, mbret apo shërbëtor, artist apo politikan, e rëndësishme është që ti ke nevojë të domosdoshme për të. Lexoje dhe do të bindesh. E nëse naiviteti yt të pengon të kuptosh, mos ia moho këtë të drejtë dikujt tjetër. Prandaj, ju lutemi që t’ia jepni këtë fletushkë atij.

Pse ndodhin tërmetet? Pse ndodhin përmbytjet? Pse ndodhin epidemitë, uria, luftërat? Pse, pse? Pyetje këto që mundojnë shumë njerëz, e mjaft të tjerë qëndrojnë indiferentë ndaj tyre, ndërsa të paktë janë ata që e dinë përgjigjen.

A thua ku ta kërkojmë përgjigjen e pyetjeve tona?! Le ta vëmë pak mendjen tonë në punë. Cili është ai që sundon tokën? Cili është ai që i zbret të mirat e të këqijat, jetën dhe vdekjen, thatësitë dhe shiun, fatkeqësinë dhe begatinë…?! E nëse e njohim Atë, pra tani le të shohim se ç’thotë Ai, Sovrani i Gjithësisë për këtë gjë: “Për shkak të veprave (të këqija) të njerëzve janë shfaqur në tokë e në det të zeza, skamje, shkatërrime, katastrofa etj., e për ta përjetuar ata një pjesë të asaj (të keqe) që të tërhiqen (nga të këqijat).“ (Kur’an, 30:41) Po ashtu Ai thotë: “Këtë (masë ndëshkuese) e bëri ngase Allahu nuk ishte ndryshues i një begatie të cilën ia ka dhuruar një populli derisa ai të ndryshojë në vetvete…” (Enfalë, 53).

Nga këto ajete të Kur’anit të Shenjtë, kuptojmë atë se vetë njerëzit me veprat e tyre janë përgjegjës për begatinë apo fatkeqësinë e një vendi. E ndërsa Zoti është Ai i cili u jep shpërblimin atyre për këto vepra me begati e mirësi, nëse ata u binden ligjeve të Tij dhe me vuajtje e fatkeqësi nëse njerëzit nuk veprojnë në patim me ligjet e Tij. Po cili është vallë morali i këtyre vuajtjeve që Allahu i zbret mbi njerëzit, a nuk është Ai Mëshirues dhe Falës i madh?!

S’ka dyshim se Allahu është Krijuesi dhe i do e i mëshiron krijesat e Tij më shumë se kushdo tjetër, porse në të njëjtën kohë Ai është edhe i drejtë dhe nuk mund të rrijë pa e ndëshkuar të keqen herët apo vonë, sikurse edhe thotë: “Çfarëdo e keqe që mund t’ju godasë ajo është pasojë e veprave tuaja, e për shumë të tjera Ai ju fal.” (Shura, 30). Ndërsa, përsa i përket urtësisë dhe mençurisë së Tij, ajo mund të përmblidhet në këto pika:

1. Nëpërmjet fatkeqësisë Zoti ndëshkon të keqen.
2. Po nëpërmjet saj u jep mësim njerëzve dhe i bën ata më të përgjegjshëm për veprat e tyre, që të mos rikthehen përsëri në to.
3. Nga e keqja njerëzit njohin vlerën e së mirës, nëpërmjet sëmundjes vlerën e shëndetit, e kështu ata mund të jenë më të përgatitur ndaj jetës për të ecur më përpara.

Siç shihet, Zoti vepron me krijesat e Tij si mjeku me pacientin. Vërtet ilaçi mund të jetë i hidhur e të mos na pëlqejë, por në fund të fundit ai shëron.

Le të përqëndrohemi tani dhe të përmendim disa nga ato vepra ndaj të cilave Krijuesi jonë nuk është i kënaqur.

E para e cila përbën edhe mëkatin më të madh është mosbesimi, që është edhe shkaku kryesor i fatkeqësisë.

MOSBESIMI

Në të përfshihen politeizmi, idhujtaria etj., pra t’i bësh Allahut shok apo bashkëpunëtorë në zotërimin e punëve të Gjithësisë, apo të thuash se Ai ka bijë e bija, të besosh se dikush tjetër veç Atij mund të bëjë keq ose mirë pa përcaktimin e Tij, të besosh se ka njerëz që e dinë të fshehtën veç Tij, t’i lutesh e të adhurosh dikë tjetër qoftë edhe si ndërmjetës etj. Thotë Allahu për këtë gjë: “Ai i cili i shoqëron Allahut (shok, bashkëpunëtorë në adhurim etj), atij ia ka ndaluar xhennetin (hyrjen në parajsë) dhe shpërblimi i tij është zjarri”. (Maide: 79). Ky madje është edhe mëkati i pafalshëm për këdo që e mbyll jetën e tij me këto besime të kota: “Allahu nuk fal t’i bëhet shok Atij (në adhurim e sundim) dhe fal veç kësaj atë që do”. (Nisa: 48). Këtu përfshihen edhe të gjitha besimet e kota e të pabaza, për të cilat Zoti nuk ka zbritur argument: “E kush kërkon fe tjetër veç Islamit, atij nuk ka për t’iu pranuar dhe në botën tjetër do të jetë prej të humburve”. (Ali Imran: 75). Dhe thotë ajeti tjetër: “… dhe ata që besojnë në të kotën dhe mohojnë Allahun, ata janë të humburit”. (Ankebut: 52). Ndër të tjera mund të fusim këtu ateizmin apo laicizmin, si mjaft të përhapur në këtë kohë “… por ata që nuk besuan, e për shkak të asaj që bënë (mosbesimit), do t’i godasë vazhdimisht fatkeqësia e kohës ose do ta rrethojë (ajo fatkeqësia) vendin e tyre, derisa të

vijë urdhri i Allahut (për ndëshkimin e njëpasnjëshëm). Allahu nuk e thyen premtimin” (Rad: 31). Por, për shkak të këtij mëkati të madh, Allahu ka dënuar mjaft popuj të hershëm: “A nuk e panë ata sa gjenerata para tyre i shkatërruam (në gjurmët e qytetërimeve të vjetra) e që ne u patëm mundësuar atyre (komoditet) në tokë, çfarë juve nuk ua mundësuam, u patëm lëshuar nga qielli shi me bollëk dhe u patëm bërë që të rrjedhin lumenj ndër ta. E për shkak të mëkateve të tyre i shkatërruam dhe pas tyre sollëm (breza) të tjerë”. (En’am: 6). “Allahu sjell si shembull një fshat (vendbanim) që ishte i sigurt dhe i qetë, të cilit i vinte furnizimi nga të gjitha anët me bollëk, kurse ata (banorët) i përbuzën të mirat e Allahut. Atëherë Ai, për shkak të sjelljes së tyre ua veshi petkun e urisë dhe të frikës”. (Nahl: 12). “E sikur banorët e këtyre vendbanimeve të kishin besuar dhe të ishin ruajtur (nga mëkatet), ne do t’u hapnim begati nga qielli e toka, por ata përgënjeshtruan, prandaj i dënuam me shkatërrim për atë që e merituan”. (Arafë: 96).

IMORALITETI

Këtu përmblidhen të gjitha veprimet e liga si prostitucioni, homoseksualizmi dhe të gjitha rrugët që shpiejnë drejt tyre. Allahu xh.sh. për to thotë: “E mos iu afroni imoralitetit sepse vërtet ai është vepër e shëmtuar dhe një rrugë shumë e keqe”.(Isra: 32). Thotë për të I dërguari Muhammed (a.s): “Nuk është shfaqur në ndonjë popull imoraliteti e të mos shfaqen në të sëmundje që s’kanë qenë më parë”, si p.sh. SIDA Po ashtu ai thotë: “O ju muslimanë, ruajuni imoralitetit sepse nga ia vijnë gjashtë të këqija, tri në këtë botë dhe tri në botën tjetër. Në këtë botë, të ikë me të (me imoralitetin) fytyra (nderi, morali), të shkurtohet jeta dhe të ndjek nga pas varfëria, e ndërsa në botën tjetër zemërimi i Allahut të Madhëruar, llogaria e keqe dhe ndëshkimi me zjarr” dhe përsëri I Dërguari (a.s) thotë: “Nuk ka mëkat më të madh pas politeizmit se sa ajo pikë uji që vendos burri në vendin që nuk është i lejuar për të” d.m.th marrëdhëniet seksuale jashtë martese.

HOMOSEKSUALIZMI

Thotë rreth saj Muhammedi a.s.: Ajo së cilës i frikësohem më tepër është puna e popullit të Lutit (homoseksualizmi), dhe i mallkoi ata që e bëjnë atë duke thënë: E ka mallkuar Allahu atë që vepron si populli i Lutit… e ka përsëritur këtë tre herë.” Ky popull njihet në histori me emrin Sodoma. Ja se ç’thotë Zoti për ta në Kur’an: “A shkoni pas meshkujve të kësaj bote? E gratë tuaja i lini anash, të cilat Zoti i krijoi për ju! Por ju jeni një popull që kalon çdo kufi”. (Shuara, 165-166). Dhe për këtë arsye u ndëshkuan. “Kur erdhi urdhri ynë dhe mbi ta hodhëm gurë pa pushim, ne i përmbysëm të gjithë ata duke kthyer çdo gjë nga lart poshtë.” (Hud, 81). Gjithashtu Islami ndalon edhe rrugët që shpiejnë drejt imoralitetit, duke i konsideruar ato të ndaluara pasi janë shkak për rënien në të. Thotë Resulull-llahu a.s.: “Katër (lloje njerëzish) gdhihen në zemërimin e Allahut dhe ngrysen në zemërimin e Tij. I thanë: ‘Kush janë ata, o I dërguar i Allahut?’ – tha: “Burrat që ngjajnë si gratë dhe gratë që ngjajnë si burrat, ai që i afrohet kafshës (siç ka njerëz që e veprojnë atë sot) dhe ai i cili i afrohet mashkullit, pra homoseksuali” si dhe “E ka mallkuar Allahu gruan që vishet si burrat dhe burrin që vishet si gratë”, pra, të gjitha paraqitjet e jashtme me të cilat femra i ngjan mashkullit dhe mashkulli femrës.

KAMATA

Totë për të Allahu: “O ju të cilët keni besuar, mos e hani kamatën që po e shumëfishoni, kini frikë Allahun që të gjeni shpëtim!” (Ali Imran, 130). “Ata që hanë kamatën nuk ngrihen ndryshe vetëm si ngrihet ai i çmenduri nga të prekurit e djallit. Kjo, sepse ata thonë: Edhe shitblerja është njësoj si kamata! Allahu e ka lejuar shitblerjen dhe e ka ndaluar kamatën…” (el-Bekare, 275) Në këtë përfshihen si marrësi ashtu edhe dhënësi i saj. Thotë për të I Dërguari (a.s.): “E ka mallkuar Allahu marrësin e fajdes dhe dhënësin e saj.” Ndërsa Ibn Mesudi, njëri nga shokët e Të Dërguarit (a.s.) thotë: “Kur imoraliteti dhe fajdeja shfaqen në ndonjë vend, atëherë Allahu urdhëron shkatërrimin e tij.” Nëpërmjet fajdes paraja mblidhet vetëm në duart e disa njerëzve të cilët marrin prej saj fitime të pamerituara. Ajo i bën njerëzit që të jetojnë me fantazi për një jetë pa punë e lodhje. Thotë për të Muhammedi (a.s.): “Nuk është shfaqur në ndonjë popull fajdeja e të mos shfaqet në të çmenduria, nuk është shfaqur në ndonjë popull imoraliteti e të mos shfaqet në të vdekja e as në ndonjë popull mashtrimi në peshë e mos t’ua ndalojë Allahu atyre shiun (bereqetin, begatinë).” Madje, ngrënia e kamatës është konsideruar nga Zoti si luftë ndaj Tij: “… e në qoftë se nuk e bëni këtë (nuk hiqni dorë nga fajdet), atëherë binduni se jeni në luftë me Allahun dhe Të Dërguarin e Tij.” (el-Bekare, 279). E kush mund të dalë vallë fitimtar në luftë me Zotin?

NARKOMANIA, BIXHOZI

“O ju të cilët keni besuar, s’a dyshim se vera, bixhozi, idhujt dhe hedhja e shigjetës (për fall) janë vepra të ndyra nga shejtani. Pra, largohuni prej tyre që të jeni të shpëtuar.” (Maide, 90) Thotë I Dërguari (a.s.) duke paralajmëruar: “Largohuni pijes alkoolike sepse ajo është nëna e të këqijave.” Si mos të jetë nëna e të këqijave, kur dihen më së miri dëmet dhe pasojat shkatërrimtare që sjell ajo në jetën e njeriut dhe të shoqërisë. Për këtë arsye çdo pije alkoolike është e ndaluar (haram) edhe n.q. konsumohet në sasi të pakta. Kur Muhammedi (a.s.) e pyeti Ebu Musa el-Esh’ariun (r.a.) njërin nga shokët e tij, se çfarë pijesh përdoreshin në Jemen, ai u përgjigj: el-Bitu (pije alkoolike nga mjalti) dhe el-Mizru (pije alkoolike nga elbi), e Pejgamberi (a.s.) i tha: “Çdo pije dehëse është haram (e ndaluar).” Në një rast tjetër, Muhammedi (a.s.) tha: “Më erdhi meleku Xhibril dhe më tha: ‘O Muhammed, Allahu e ka mallkuar pijen alkoolike, atë që përgatit lëngun për të dhe atë për të cilin përgatitet; shitësin e saj dhe atë për të cilin shitet; atë që e pi atë dhe atë që merr vlerën (e shitjes) së saj; mbajtësin e saj dhe atë për të cilin mbahet; atë që e servon dhe atë që pi prej saj.” Këtu hyjnë edhe të gjitha llojet e drogave si kokaina, heroina, marihuana, dopingu, hashashi etj. “Të pyesin ty për verën dhe bixhozin. Thuaj: Që të dyja janë mëkat i madh e ka edhe dobi në to (të pakta) për njerëz, porse dëmi është më i madh se dobia e tyre.” (el-Bekare, 219).Bixhozi dhe të gjitha lojërat e fatit janë të ndaluara. Për to Allahu thotë: “O ju që besuat, s’ka dyshim se vera, bixhozi… janë vepra të ndyta nga djalli.” (Maide, 90) Çdokush e ka parë se nëpërmjet këtyre lojërave persona të pandershëm u marrin pa të drejtë të hollat njerëzve, duke i mashtruar ata gjoja me shijen e fitimit. Edhe këtë Allahu e ka ndaluar: “Dhe mos e hani pasurinë e njëri-tjetrit në mënyrë të palejuar.” (el-Bekare, 188) “Shejtani nuk dëshiron tjetër përveç se nëpërmjet verës dhe bixhozit të hedhë armiq ndërmjet jush.” (Maide, 91) Ndër të tjera, mund të përmendim vrasjet, vjedhjet, mosrespektimin e prindërve, mashtrimin, korrupsionin, thashethemet… etj. Thotë Allahu xh.sh.: “Edhe ata që veç Allahut nuk lusin zot tjetër dhe nuk mbysin njeriun që e ka ndaluar Allahu, por vetëm kur e meriton në bazë të drejtësisë dhe që nuk bëjnë imoralitet, ndërsa kush i punon këto, ai gjen ndëshkim.” (Furkan, 68)

Pra, nuk të mbetet gjë tjetër o njeri, vetëm se të largohesh prej këtyre mëkateve. “Nëse largoheni prej mëkateve të mëdha të cilat u janë ndaluar, Ne ua shlyejmë mëkatet e vogla dhe ju fusim në një vend të ndershëm.” (en-Nisa, 31) “Dhe kur Zoti yt njoftoi bindshëm: Nëse falënderoni, do t’ua shtojë të mirat, e nëse përbuzni, s’ka dyshim se dënimi Im është i vështirë.” (Ibrahim, 7).. Çdo indiferentizëm ndaj këtyre mëkateve dhe vazhdimi në to do të thotë që fatkeqësitë e katastrofat të mos kenë të mbaruar. “Por, ata që nuk besuan e për shkak të asaj që bënë (gjynaheve) do t’i godasë vazhdimisht fatkeqësi e kohës” dhe “E ju nuk mund t’i ikni dënimit në tokë (fatkeqësive, vuajtjeve) dhe përveç Allahut nuk keni mbrojtës e as ndihmës.” (esh-Shura, 31). E pra: “Thuaj: Ai ka fuqi t’ju sjellë dënim prej së larti ose nga poshtë nën këmbët tuaja, apo t’ju ndajë në grupe e ta luftoni njëri-tjetrin. Shih si i sqarojmë faktet në mënyrë që të kuptojnë.” (En’am, 65). Kjo ishte përgjigjja e pyetjeve, ky është ligji që vepron mbi shoqëritë njerëzore që kur Zoti e vendosi njeriun në tokë. Ky është vendimi i Zotit tënd: “Fjalët e Zotit tënd janë plot të vërteta (çka lajmërojnë) dhe plot të drejta (çka gjykojnë). S’ka kush që t’i ndryshojë fjalët (vendimet) e Tij.” (En’am, 115). Po e mbyllim këtë mesazh me shpresë se do të na keni kuptuar.

“Pasha kohën! Nuk ka dyshim se njeriu është në një humbje të sigurt. Me përjashtim të atyre që besuan, që bënë vepra të mira, që porositën njëri-tjetrin t’i përmbahen së vërtetës e që këshilluan njëri-tjetrin të jenë të durueshëm.” (Asr).

Mekë 1997

Legjitimiteti i replikës

Legjitimiteti i replikës

Është bërë tashmë normale që opinioni publik të manipulohet me antiislamizëm nga islamofob të thekur, por edhe nga mosnjohës të kësaj feje që padashur çojnë ujë në mulli të të parëve. E ndërsa muslimanët më së shumti heshtin! Heshtin për sulmet ndaj Islamit qofshin këto nga anonimë që fshihen pas pseudonimeve (ndonëse besoj se ata janë të pakët), qofshin këto nga peshq të mëdhenj që kanë vënë emër në politikë, art dhe kulturë. Heshtja e karakterizon më së shumti këtë pjesë të umetit me të cilët ne jetojmë! Pse? Duhet të reagojnë hoxhallarët, thonë disa! Jo, duhet të reagojnë intelektualët, sepse hoxhallarët që kemi nuk kanë nivel të lartë kulturor, thonë disa të tjerë! Dhe kështu stafeta kalon sa te njëri dhe sa te tjetri. Dhe kur dikush reagon, mirë apo keq, fillojnë i bëjnë analizën. Këtu ia qëlloi e këtu gaboi! S’paska gjë më komode sesa kritika, kur vetë nuk bën asgjë!

A duhej reaguar ndaj librit të Blushit, një pyetje që për mua është fare pa vend! Atëherë ta ndreqim pakëz këtë pyetje dhe të themi: çfarë dobie dhe dëmi kemi nga reagimi? I bëjmë reklamë librit, është dëmi thonë disa! I tregojmë se nuk jemi të vdekur, është dobia thonë disa të tjerë!

Por, a nuk të detyrueshme që para se të merremi me dëmin dhe dobinë e reagimit t’i kthehemi fesë?! Ç’thonë tekstet fetare, ajetet dhe hadithet, në fund të fundit, për këtë gjë? Nëse çdo gjë do të shihej vetëm me syrin e dëmit dhe dobisë atëherë ç’vlerë kanë argumentet fetare?! Apo vetëm për t’i këndur në namaz dhe për tua mbajtur mësim njerëzve! A nuk ka vallë kjo feja jonë argumente që na flasin për të gjë? A nuk është vënë vallë i Dërguari Zotit në situata të ngjashme?! Po shokët dhe pasardhësit e tyre, çfarë kanë bërë në situata të ngjashme? Para se të vëmë në punë mendjeshkurtësinë tonë për dëmet dhe dobinë e kësaj apo asaj le t’i kthehemi njëherë fjalës së Zotit, se çfarë na thotë.

Ish kryetari i Akademisë së Fik’hut islam me qendër në Xhideh, Shejh Bekr Ebu Zejdi (rahmet pastë) në librin e tij “Replika ndaj kundërshtarit është prej bazave të Islamit dhe prej shkallëve të xhihadit” thotë: “Ai që i ka studiuar dy shpalljet fisnike (Kuranin dhe Sunnetin) do të shohë sesi kanë qëndruar Profetët me kombet e tyre, reformatorët me popujt e tyre, qëndrime polemizuese dhe debatuese, duke iu kundërpërgjigjur çdo lajthitjeje dhe devijimi dhe po kështu edhe ata që erdhën pas tyre, kështu kanë vepruar për shekuj me radhë.” (Fq.21)

“kryerja e këtij funksioni mbrojtës për fenë, nëpërmjet replikës dhe debatit vjen në forma të ndryshme (në Kuran):

Me fjalën “el-xhidal” (debat) dhe derivatet e saj 29 herë.

Me fjalën “el-huxhetu” (argumentim) dhe derivatet e saj 27 herë.

Me fjalën “el-sultan” (fakt, argument shtypës) 33 herë.

Me fjalën “el-burhan” (argument i qartë) në 8 ajete.” (Fq.25)

Po ta lexosh Kuranin nga fillimi deri në fund me qëllimin për të gjetur replika do të shohësh se ai është i mbushur me tekste të tilla, sesi Allahu u kundrapërgjigjet idhujtarëve, çifutëve dhe të krishterëve si për besimet e tyre të gabuara, por edhe për shpifjet në adresë të Allahut dhe Profetëve të Tij. A nuk polemizoi Nuhu me popullin e tij dhe kurrë nuk heshti saqë ata i thanë: “O Nuh, ti na kundërshtove ne, madje e zgjate kundërshtimin.” (Hud:32) e a nuk i thanë elita politike: “Paria e popullit të tij tha: “Ne të shohim ty në humbje të qartë”. Ai tha: “O populli im! Unë nuk jam në kurrfarë humbjeje, por jam i dërguar nga ana e Zotit të gjithësisë!” (El-araf:60-61) dhe nuk heshti, por mbrojti vetveten sepse në të vërtetë po mbronte të vërtetën dhe të drejtën e Zotit.

A nuk polemizoi Ibrahimi po kështu me popullin e tij, Salihu, Hudi, Shuajbi, Musai me faraonin, Isai dhe së fundit Muhamedi (salallahu alejhim ue selem). Kurani është i mbushur me të tilla replika nga fillimi deri në fund. Po a nuk është Kurani që na i tregon shpifjet që kurejshët bënin për Profetin, si i çmendur, mashtrues, magjistar dhe poet?! A është Allahu që i përgjigjet po nëpërmjet këtij libri këtyre shpifjeve?! Po a nuk qe i Dërguari i Allahut ai që thoshte: “Luftojini idhujtarët me pasurinë, veten dhe gjuhët tuaja.”?! (trs. Ebu Daudi, En-nesai, Ahmed dhe është sahih)

Allahu madje na e ka lejuar të reagojmë ashpër kur edhe vetë njeriut i bëhet padrejtësi duke thënë: “Allahu nuk do që të thuhen hapur fjalë të këqija, përveçse nga të dëmtuarit. Allahu dëgjon dhe di gjithçka. “ (En-nisa: 148) Kur ky i dëmtuar është një njeri i thjesht. Subhan Allah! Por kur ky i dëmtuar është Profeti i Tij dhe mbarë muslimanët, nuk u dashka ta hapim gojën?! Ndërkohë që as nuk shamë dhe as nuk fyem kë, përkundrazi ishte Profeti ynë dhe Islami ata që u fyen nga Blushi me trillimet nga më banalet dhe skenat nga më perverset. A e keni lexuar o njerëz skenat seksuale të dhunshme të Sali Benishit me Aishen trembëdhjetë vjeçare? Dhe po ta lexoni librin do të gjeni se ky Sali Benish para se të simbolizoj Sali Berishën apo Sali Butkën simbolizon Profetin, sepse edhe ky personazh martohet po si Profeti juaj me Hatixhen që ishte 15 vjet më e madhe se ai, dhe po ky njeri kishte për shok Bari Bekrin, dhe po ky njeri besonte se ishte profet dhe kishte në shpinë të tij vulën e profetësisë…etj …etj situata të ngjashme mes Profetit tonë dhe personazhit pervers të Blushit!

E ku vajti parimi i madh islam i urdhërimit për të mira dhe ndalimit nga e keqja?! Që kur kundërvënia dhe denoncimi i së keqes qenka gjë e keqe?! Që kur heshtja ndaj së keqes qenka bërë gjëja më e mençur?!

Mos se përhapet e keqja thonë disa! I bëjmë reklamë! Subhan Allah! Çfarë reklame i bëmë ne, kur reaguam vetëm për shkak të kësaj reklame që iu bë dhe vetëm pas dy javësh nga promovimi i librit shto këtu edhe disa ditë më tepër nga botimi dhe reklamimi i tij?!

Po a mos vallë Blushi dhe libri i tij qenë një ndonjë milingonë që bezdinë e saj mund ta duronim për të mos e zmadhuar më shumë seç e ka rëndësinë?! I qenkan shtuar shitjet Blushit? Po pse këto shitje ne ja shtuam me reagimin tonë?! Po edhe nëse e zëmë se qe kështu, po helmi që ai mbolli në ata së paku qindra njerëz që e blenë librin para se të dilnin shoqatat, nuk paska rëndësi?! Përkundrazi sa më shumë shtohen shpifjet dhe sulmet ndaj Islamit aq më shumë neve na jepet rasti tu tregojmë njerëzve se Islami nuk është i tillë. E kush e mendonte se ata që do të reagonin më fuqishëm qenë njerëz që s’kanë të bëjnë me Islamin aspak?! Pse në ballë të këtij reagimi duhet të ishin njerëz të tillë dhe jo “institucioni” që pretendon se përfaqëson Islamin?!

Shoqatat nuk bën vetëm se detyrën, bën një farz që gjithsesi është farz kifaje dhe më së shumti i takonte asaj që sot do ta quaja një karakatinë institucionale që punon për t’i bërë temena politikës. Që ka frikë të hap gojën të flasë se mos e quajnë fundamentaliste, ekstremiste, terroriste, …iste e …iste pa fund… njerëz që i tremben opinionit politik dhe mediatik sesi do ta etiketojnë dhe nuk i tremben Allahut që është mbi politikanët dhe mediat e kësaj bote! Kjo në fakt nuk tregon mençuri, por e parë pak më thellë tregon gjendje inferioriteti, sepse stepen sesi do të reagojnë të tjerët e këta të tjerë që përgjithësisht u tremben nuk janë veçse një pakicë politikanësh dhe gazetarësh që fatkeqësisht dominojnë opinionin publik shqiptar. Po këta njerëz që mendojnë kështu a nuk e çuan nëpër mend ndonjëherë sesi mendon populli i thjeshtë musliman në jug e në veri kur ky “institucion” nuk reagon?! Nëse nuk reagojnë vetë le të vënë në lëvizje mekanizmat e tyre që të reagojnë intelektualët, siç bëjnë në Turqi, siç u përmend kjo nga një vëlla këtu. Por nëse këtë nuk e bëjnë atëherë me ç’të drejtë nuk i mbështetën shoqatat apo se iu morën stafetën?! Shoqatat u dolën borxhit dhe kmsh (me të vogla) si “institucion” shumë pak e vunë ujin në zjarr, përjashto këtu ndonjë reagim që sido qe personal. Mesa duket titullarit të kmsh dhe atyre që i bëjnë fresk atij u ka ardhur mirë kur te “Opinioni” i Fevziut të gjashtë debatuesit i bashkoi një frymë, ajo se kmsh paska bërë mirë që nuk paska reaguar! Kushedi sesa do të i jetë bërë qejfi këtyre njerëzve kur panë se këtë qëndrim prej frikacakësh dhe inferiorësh oh, më falni prej “tolerantësh”, “të mençurish” ua lavdëroi edhe P.Misha e N. Lesi…etj.

Kemi gjynahe, gabime, përçarje e njëmijë të zeza të tjera…. por kjo nuk do të thotë se kur vihet në tabelë qitjeje feja jonë t’i kthejmë shpinën, kur forcërisht vihemi në një arenë t’i tregojmë thembrat kundërshtarit që gjithsesi heshtën ta ka ngulur.

Më duhet të rikujtoj këtu vargjet Abdullah ibn Mubarekut që përmbledhtasi e përshkruan të gjithë këtë duke thënë:

I pashë gjynahet sesi i vdisnin zemrat

Dhe sesi dhënia pas tyre të shpinte në poshtërim

Lënia e gjynaheve është jetë për zemrat

Ndaj më mirë për ty është të mos iu bindesh atyre

Po a nuk e prishën fenë veçse mbretërit, dijetarët e këqij dhe murgjit e saj.

Atë që unë u mundova ta shkruaj në shumë rreshta dhe ndoshta edhe lash mangut plotë gjëra pa thënë Ibn Mubarak na e tha me pesë strofa…

Letra e Sulltanit Abdulahimidi i II-të ku shpjegon shkakun e rrëzimit të tij nga posti

Letra e Sulltanit Abdulahimidi i II-të ku shpjegon shkakun e rrëzimit të tij nga posti

Ja hu

Me Emrin e Allahut të Gjithëmëshirshmit Mëshirbërsit dhe Atij i kërkojmë ndihmë

Lavdërimi i përket Allahut Zotit të botëve dhe urimet më të mira dhe bekimet më të plota qofshin për zotërinë tonë Muhamedin i dërguari i Zotit të botëve dhe për familjen dhe gjithë shokët e tij dhe tabiinët deri në Ditën e Gjykimit.

Po e paraqes këtë memorandumin tim te shehu i tarikatit të lartë Shadhili, te vërshuesi i shpirtit dhe i jetës, tek shehu i bashkëkohësve të tij sheh Mahmud Efendi Ebu Shamati, i puth duart e tij të bekuara duke shpresuar lutjet e tij të sinqerta.

Pasi ju paraqes respektin që kam për ju, po ju tregoj se unë e kam marrë letrën tuaj të datës 22 Majs të këtij viti dhe e lëvdova Zotin dhe e falënderova Atë që ju keni qenë mirë me shëndet.

Zotëri: unë me ndihmën e Allahut të lartësuar jam i rregullt në leximin e dhikrit shadhili natë e ditë. Po ju them gjithashtu se unë vazhdoj të kem nevojë për lutjet tuaja nga zemra, në mënyrë të vazhdueshme.

Pas kësaj hyrje po i paraqes hirësisë tuaj dhe të tjerëve si puna juaj, njerëzve të shquar dhe me mendje të kthjellët çështjen e rëndësishme të poshtëshënuar, si amanet në përgjegjësi të historisë:

Unë nuk e kam lënë kalifatin islam për ndonjë shkak çfarëdo, por vetëm për shkak të presionit që më bën krerët e shoqërisë Bashkimi e njohur me emrin ”Xhon turk” dhe kërcënimeve të tyre; u detyrova dhe mu imponua lënia e kalifatit.

Xhon turqit vazhdimisht këmbëngulnin dhe këmbëngulnin tek unë që të miratoj themelimin e një atdheu kombëtar për çifutët në tokën e shenjtë të Palestinës. Dhe me gjithë këmbënguljen e tyre unë nuk e pranova në mënyrë të prerë këtë detyrim. Por së fundi më premtuan se do të më jepnin 150 milion sterlina floriri angleze. Dhe përsëri e refuzova këtë detyrim në mënyrë të prerë dhe iu përgjigja me këto fjalë prerazi:

Sikur ju të më jepni gjithë botën me flori, e jo vetëm 150 milion sterlina floriri, nuk kam për të pranuar asnjëherë në mënyrë të prerë këtë detyrimin tuaj. I kam shërbyer fesë Islame dhe umetit Muhamedan për më tepër se tridhjetë vjet, nuk kam për t’i nxirë faqet e myslimanëve të baballarëve dhe gjyshërve të mi sulltanëve dhe kalifëve osman. Prandaj nuk kam për ta pranuar këtë detyrimin tuaj në mënyrë të prerë.

Dhe pas përgjigjes time të prerë ranë dakord që të më hiqnin, dhe më lajmëruan se do të më largonin për në Selanik. E pranova këtë detyrim të fundit.

Falënderova Zotin dhe vazhdoj ta falënderoj që unë nuk pranova ta fëlliq shtetin osman dhe botën islame me këtë turp të përhershëm që vinte nga ky detyrim për ngritjen e një shteti çifut në tokën e shenjtë Palestinë.

Dhe pas kësaj ndodhi çfarë ndodhi. Ndaj dhe unë i përsëris falënderimet dhe lëvdatat për Allahun e lartësuar dhe besoj se për sa ju paraqita rreth kësaj çështje të rëndësishme është më se e mjaftueshme, dhe me të po e mbyll edhe letrën time.

Ju puth duart tuaja të bekuara dhe shpresoj e ju lutem të keni mirësinë të pranoni respektin tim. Jepini selamin tim të gjithë vëllezërve dhe miqve.

O mësuesi im i madh! E zgjata së tepërmi, por dëshira që të vija në dijeni hirësinë tuaj dhe xhematin tuaj gjithashtu më shtyu të zgjatem.

Ueselamu alejkum ue rahmetullahi ue berekatuhu.

Shërbëtori i myslimanëve 22 shtator 1329

Abdul-hamidi biri Abdul-mexhidit

Historia e këtij dokumenti:

Në Revistën El-arabij nr.169 Dhjetor 1972. Në një shkrim të prof. Seid El-afganit ndër të tjera thuhet se Ragib Rida Beu ka qenë drejtori i pallatit mbretëror në kohën e sulltan Abdul-hamidit dhe gjithashtu edhe një nga nxënësit e sheh Ebu Shamatit. Sa herë që shehu vizitonte Stambollin vendosej tek nxënësi i tij drejtor i pallatit. Mesa duket sulltanit që nuk i shpëtonte asgjë rreth çështjeve të eskortës së tij i ka rënë në sy kjo gjë dhe ka pyetur se kush është miku i drejtorit të pallatit të tij dhe kështu është informuar rreth shehut. Më pas ai nga kontaktet me të është tërhequr nga personaliteti i sheh Ebu Shamatit dhe kështu është bërë një nga pjesëtarët e tarikatit shadhili. Kur sulltani u largua nga posti dhe u vendos në pallatin e Selanikut, një nga rojet që e ruanin ishte nxënësi i sheh Ebu Shamatit dhe nëpërmjet tij kryhej edhe në mënyrë të fshehtë korrespondenca mes shehut dhe Abdul-hamidit. Sheh Ebu Shamati e ka ruajtur të fshehur këtë letër gjatë gjithë kohës që qeverisnin xhon turqit, më pas ai këtë ia ka treguar disa njerëzve të afërm me të dhe pas vdekjes së tij letrën e kanë ruajtur fëmijët e tij. (marrë nga parathënia e Ahmed Ratib Armush të librit: Hukumet El-alem el-hafije, bot. XII, Dar En-nefais v. 2001)

Vërejtje: Materiali është përkthyer nga arabishtja dhe jo nga osmanllishtja, ndaj çdo kush që e njeh këtë gjuhë apo turqishten do të ishte i mirëpritur të bënte korrigjimet e gabimeve të mundshme që ndodhin në përkthimin nga një gjuhë e dytë. Viti i përdorur këtu nga sulltani nuk është hënor hixhri por diellor hixhri. Po ashtu doja të vija në dukje se në këtë dokument vihen re disa shprehje sufiste të gabuara (p.sh. Ja hu), por që ndoshta nuk është vendi këtu të bëhet ndonjë sqarim për to.

A është mbyllur dera e ixhtihadit tek sunnijtë?

Bismilahi Rrahmani Rrahim

A është mbyllur dera e ixhtihadit tek sunnijtë?

Kjo është një temë e gjerë dhe ka vlerat e saj për tu trajtuar. Por ajo që më shtyri të flas diçka për këtë temë qe akuza e pa bazë ndaj sunnijve se për ta është mbyllur dera e ixhtihadit që në nga shekulli i katërt i hixhretit! Ndaj edhe doja të flisja pak më tepër për informacion se si qëndron puna sot në botën islame për çështjet bashkëkohore për të cilat nuk ka argument të drejtpërdrejtë apo për të cilat nuk kanë folur dijetarët e mëparshëm. Por natyrisht që këtu është e vendit të cekim faktin se është e vërtetë që mes shkollave të fikhut sunnij ka qarkulluar një mentalitet i tillë gjë që ka kaluar shpesh herë në ekstrem duke rezultuar në fanatizëm medh’hebor dhe ngurtësim të mendimit të lirë islam. Një nga faktorët që ka ”justifikuar” këtë mentalitet tek ithtarët e tij ka qenë ndoshta edhe ritmi i ngadaltë, në shekujt e shkuar, i ndryshimit të shoqërisë njerëzore duke paraqitur kështu nevoja të pakta për ixhtihade të reja. Sidoqoftë praktikisht ixhtihadi nuk ka qenë i mbyllur tek sunnijtë dhe jo vetëm nga ata dijetarë të cilët nuk e shikonin veten si të detyruar të pasonin 100% një medh’heb të caktuar por edhe nga vetë dijetarët e medh’hebeve. Nëpër e librat e fikhut të medh’hebeve të ndryshme do të gjesh mjaft ixhtihade qoftë këto edhe brenda medh’hebit dhe është absurde që nga ana praktike të ndodhte një mbyllje totale e ixhtihadit. Këtu ka vend të shpjegohet se dhe vetë ixhtihadi është disa llojesh ixhtihad mutlak (ixhtihad i pakufizuar) ixhtihad mukajed (ixhtihad i kufizuar) ky i fundit mund të ndahet në disa degë të tjera si ixhtihad brenda një medh’hebi dhe ixhtihad në një çështje të caktuar…etj.

Nuk dua të zgjatem në këtë pikë pasi ka shumë për të folur por ajo që doja të thosha dhe që e shoh të rëndësishme është fakti se sot mentaliteti se porta e ixhtihadit është mbyllur që në shekullin e katërt hixhrij nuk gjen më përkrahës me peshë as tek vetë dijetarët e medh’hebeve përveç ndonjë rasti tepër të rrallë, e thënë shkurt tek ndonjë njeri që akoma jeton me mentalitetin e shekujve të shkuar. Dhe pikërisht për t’iu përgjigjur sa mirë kërkesave të kohës përveç ixhtihadeve individuale të shumë dijetarëve janë ngritur edhe akademi të shumta që merren me çështjet e fikhut islam duke i përgjigjur nevojave bashkëkohore që kanë myslimanët. Këtu unë do të përmend disa nga këto qendra të rëndësishme të cilat vazhdimisht nxjerrin vendime apo fetva për çështje të ndryshme në të gjitha fushat e jetës.

1- Mexhma el-buhuth el-islamije (Akademia e studimeve islame) e Universitetit të El-ez’herit e themeluar në 1962.

2- El-mexhma el-fikhi el-islamij e varur nga Lidhja botërore islame me qendër në Mekë e themeluar në 1976.

3- El-mexhma el-fikhi el-islamij e varur nga Organizata e Konferencës Islamike me qendër në Xhide themeluar në 1981.

4- Mexhma el-fikh el-islamij në Indi e themeluar në 1988.

5- Hejetul kibar el-ulema (Këshilli i dijetarëve të mëdhenj) dhe El-lexhnetu ed-daimetu lilbuhuth el-ilmije uel-ifta (Këshilli i përhershëm i studimeve islame dhe e fetvasë) që të dyja këto në Arabinë Saudite të themeluara në 1971.

6- Mexhma el-fikh el-islamij në Sudan e themeluar në 1999.

7- Rabitatul ulemai El-magrib me qendër në Rabat.

8- Kitau el-iftai uel buhuth esh-sheri’je në Kuvajt.

9- El-mexhlis El-urubi lil-ifta uel buhuth (Këshilli evropian i fetvasë dhe studimeve) themeluar në më qendër 1997 me qendër në Dublin të Irlandës.

10- Mexhma fukaha esh-sheriatu (Akademia e fakihve të sheriatit) në Amerikë.

11- Mexhlis el-bahth el-fikhi el-islami (këshilli i studimeve të fikhut islam) në Evropë i themeluar në 1983 në Bruksel.

Si edhe mjaft institute dhe qendra studimore në mbarë botën islame të cilat që të gjitha nxjerrin botime periodike dhe joperiodike për studimet dhe fetvatë për atë që njihet si Fikh en-neuazil, pra jurisprudenca islame e çështjeve të reja të pa ndodhura më parë. Në këto studime dhe fetva përfshihen të gjitha çështjet bashkëkohore si në ekonomi, mjekësi, shkencë dhe teknologji, probleme sociale, politikë …etj. Disa prej këtyre që përmenda kanë përfshirje ndërkombëtare dhe mbledhin fakihë nga e gjithë bota madje edhe nga Irani shiitë, ndërsa disa të tjera janë lokale. Pra siç shihet dera e ixhtihadit nuk është mbyllur për sunnijtë, ata kanë qenë, janë dhe do të jenë në pararojë të Islamit. Ata kanë qenë kurdoherë flamurtarët e Islamit jo vetëm në shpatë por edhe në dije. Më ka ranë rasti të dëgjoj nëpër debate televizive dhe të lexoj sesi dijetar shiitë deklaronin tangjentë se pjesa më e madhe e bibliotekës së tyre përbëhej nga libra sunnij. Dhe nëse e njeh mirë historinë një gjë e tillë nuk është fare e habitshme mjafton këtu të përmend vetëm një fakt atë të përmbledhjes së haditheve të sakta ku më i miri dhe më sakti për sunnijtë është libri i Buhariut (v. 256 h. apo 870 e.s) pa përmendur këtu Muetan e Imam e Malikut (v.179 h.) apo Musanef e Adurrezakut (v.211 h) e tjerë para dhe pas tyre, ndërsa për shiat ithnaasherij El-kafi i Kulejnit (v. 329 h. apo 941 e.s) për të cilin nuk kanë rënë dakord në është i tëri i saktë apo jo.

Deledashët apo hermafroditët

Nuk kam pas ndonjëherë konsideratë për Homejnit jo vetëm se qe një rafidhi fanatik por edhe për ato akuzat e tij se Profeti (salallahu alejhi ue selem) nuk e paska plotësuar drejtësinë në tokë me misionin e tij si dhe qëndrimi tepër negativ që ai mban ndaj sahabeve. Por megjithatë kjo nuk më pengon të them të them të drejtën dhe të vërtetën pasi kjo është edhe porosi e Allahut:

O ju që besuat! Bëhuni plotësisht të vendosur për hir të All-llahut, duke dëshmuar të drejtën, dhe të mos u shtyjë urrejtja ndaj një populli e t’i shmangeni drejtësisë; bëhuni të drejtë, sepse ajo është më afër devotshmërisë. Kini dro All-llahun se All-llahu di hollësisht për atë që veproni. (3:8)

Vetëm se është e papranueshme sesi disa sunnij akoma e quajnë atë si imam!

Pas një leximi disi më të zgjeruar rreth kësaj çështje arrita të marrë këto informacione që tregojnë se problemi ishte më i komplikuar saç mendonim.

Dihet nga mjekësia se seksi i njeriut, me dëshirën e Allahut, përcaktohet nga kombinimi i kromozomeve x dhe y. Kur fetusi ka kombinimin xx ai është femër dhe kur ka kombinimin xy ai është mashkull. Por ka disa raste të rralla kur ky kombinim normal prishet dhe formohen të tilla kombinime:

1- Y0 (pra vetëm y) në përgjithësi ky nuk jeton.

2- X0 (pra vetëm x) në mjekësi quhet Turner Syndrome i cili në pamje është femër por që nuk ka vezë për riprodhim kështu që nuk lind, por edhe nuk ka cikël menstrual si dhe ka shformime në trup.

3- XXY që quhet në mjekësi Klein Filter Syndrome, ky tip është mashkull me natyrë femërore përafërsisht dhe është i shterpë.

4- XXX që në mjekësi quhet Super Female Syndrome, që natyrisht është femër por e deformuar me probleme dhe shpesh herë me mangësi mendore.

Përsa i përket anës fetare është dhënë fetva nga dijetarët si për shembull nga El-mexhma el-fikhi el-islamij me qendër në Xhide se nëse deledashi apo hermafroditi anon më tepër nga njëri seks lejohet të kryhej operacion për eliminimin e organit të seksit tjetër nëse është në të tillë gjendje. Por ka raste si tek i treti pra XXY kur personi në fjalë është me organe mashkullore dhe tipare përgjithësisht të tilla por në vetvete ai ndihet si femër psikologjikisht dhe jo të gjithë këta njerëz reagojnë njëlloj ndaj këtij realiteti disa vuajnë së tepërmi dhe kërkojnë operacione për ndryshimin e seksit. Dhe mesa duket Homejni ka dhënë fetva pikërisht për këtë rast, mirëpo jo të gjithë dijetarët shia janë të një mendje për këtë. Për shembull El-khoi një bashkëkohës i Homejnit që shiat e mbajnë për Imam pyetjes për ndryshimin e seksit ka thënë se është problem dhe si përfundim nuk ka përcaktuar gjë. Ndërsa tek sunnijtë nga një kërkim i shpejtë gjeta vetëm një dijetar të njohur të Libanit i cili pas një shpjegimi të gjatë të këtij problemi e lejonte një operacion të tillë por vetëm pas një trajtimi mjekësor dyvjeçar, (përcaktim sipas mjekëve ky) dhe nëse nuk qe e mundur që personi në fjalë t’i rezistonte problemeve atëherë si zgjidhje përfundimtare le të ishte operacioni! Megjithatë edhe mbas kësaj problemet nuk mbarojnë me kaq pasi ai duhet trajtuar vazhdimisht nga ana mjekësore, lëre pastaj problemet sociale. Allahu e di më së miri, por fakti që është problem tepër delikat e tregon edhe materiali që përmendi Halil Ibrahimi i trajtuar nga shehu i El-ez’herit i cili si përfundim nuk e përcakton seç duhet bërë. Çështja nuk ka të bëjë sesa i guximshëm je për të dhënë një fetva për lejimin e këtij operacioni por mos harrojmë që kemi të bëjmë me krijimin e Allahut dhe frika se mos me këtë ndërhyrje futemi në haram dhe sepse mjekësia akoma nuk ka gjetur një zgjidhje më të lehtë nga ana fetare për këtë rast specifik.

Allahu e di më së miri!

Disa nga dobitë shpirtërore të agjërimit

Disa nga dobitë shpirtërore të agjërimit

“O ju që keni besuar! Agjërimi ju është bërë obligim siç qe bërë obligim edhe për ata që ishin para jush me qëllim që të mund të bëheni të devotshëm (të përkushtuar).”[1]

Devotshmëri nga ana fetare do të thotë të ruhesh nga gjynahet. Agjërimi e kryen këtë mision sepse gjynahet janë dy llojesh: nga njëri lloj i gjynaheve mund të largohesh si rezultat i aktivitetit mendor, siç është pija alkoolike, bixhozi, vjedhja, mashtrimi… etj. Tek ky lloj i gjynaheve bën dobi këshilla, premtimi për shpërblimin që ka ai që i lë ato dhe dënimin që merr ai i cili nuk i lë, në këtë botë dhe në tjetrën.

Ndërsa lloji tjetër i gjynaheve vjen si pasojë e shkaqeve natyrore, siç është zemërimi, epshi natyror i cili është i vështirë të lihet vetëm me anë të mendjes, ndaj dhe Allahu bëri e agjërimin një mjet për tu ruajtur prej këtyre gjynaheve. Kjo sepse agjërimi e vë në baraspeshë këtë forcë natyrore e cila të shtyn drejt këtyre gjynaheve, dhe kështu myslimani ngrihet mbi poshtërsitë e kësaj bote materiale në botën e lartë shpirtërore, kështu pra agjërimi është një mjet që të bën të krahasueshëm me engjëjt dhe të largon nga cilësitë shtazarake.

Tek agjërimi do të gjejmë mbrojte për të mos rënë në gjynahe, mbrojtje nga ndëshkimi në botën tjetër, mbrojtje nga sëmundjet dhe pasojat negative që lënë abuzimet në shijimin e kënaqësive trupore.

Njerëzit e pa fe në përgjithësi i japin përparësi kënaqësive trupore: ushqimit, pijeve alkoolike, grave, lojërave dhe muzikës. Të gjitha këto i japin një energji shtazarake trupit të njeriut dhe për rrjedhim forcohen edhe ndjenjat epshore dhe kafshërore tek ai dhe mbizotërojnë mbi forcën logjike dhe shpirtërore. Për këtë arsye fetë e ardhura nga Allahu kanë urdhëruar agjërimin, sepse agjërimi i rafinon dhe i edukon këto forca dhe energji duke e ndaluar njeriun të tejkaloj marrjen e tyre dhe si rezultat vendosjen e baraspeshës së domosdoshme ndërmjet trupit dhe shpirtit. Baraspeshë të cilën Islami e ka ruajtur në të gjitha urdhëresat e tij.

Agjëruesi nuk bën gjë tjetër vetëm se braktis të ngrënën, të pirën dhe epshin e tij për hir të Atij që adhuron, kjo do të thotë të braktisësh gjërat e dashura dhe të këndshme të trupit, dhe shijen që ato të japin, për hir të dashurisë ndaj Allahut dhe kënaqësisë së Tij, kjo është një e fshehtë ndërmjet njeriut dhe Zotit të cilën askush nuk mund ta dijë përveç tyre. Njerëzit mund të qëlloj që ta shohin një njeri që agjëron; që nuk ha, nuk pi dhe nuk kryen asgjë nga ato që e prishin agjërimin, por që ky njeri e ka lënë ushqimin, pijen dhe epshin e tij për hir të Atij që adhuron; kjo është diçka që nuk mund ta shohë asnjë prej njerëzve, dhe pikërisht ky është realiteti i agjërimit.

Agjërimi ka tre nivele: agjërimi i përgjithshëm, agjërimi i veçantë dhe agjërimi tepër i veçantë. Për sa i përket agjërimit të përgjithshëm ai kryhet duke ndaluar trupin të ushqehet si dhe të kryej aktin epshorë.

Agjërimi i veçantë kryhet duke ndalur shikimin, dëgjimin, gjuhën, dorën, këmbën dhe të gjitha organet e trupit që të mos kryejnë gjynahe.

Agjërimi tepër i veçantë është agjërimi i zemrës dhe i mendjes nga çdo pasion i ulët, dhe çdo mendimi të keq që të largon nga Allahu, ai është gjithashtu; largimi me shpirt nga kjo botë dhe veçim me Allahun.

Disa nga rregullat që duhet të kihen parasysh gjatë agjërimit të veçantë është: ruajtja e shikimit nga gjërat e ndaluara, përmbajtja e gjuhës në nxjerrjen e fjalëve të shëmtuara dhe të pahijshme, si dhe fjalëve të padobishme dhe në fund; ruajtja e të gjithë pjesëve të tjera të trupit nga çdo gjë e papëlqyeshme. I dërguari i Allahut, bekimi i Zotit qoftë mbi të, ka thënë: “Ai njeri i cili nuk i lë fjalët e këqija dhe të vepruarit me to, Allahu nuk ka nevojë që ky njeri të lërë të ngrënën dhe të pirën.”[2] “E sa prej atyre që agjërojnë nuk përfitojnë prej agjërimit të tyre vetëm se uri dhe etje?!”[3]

Vetvetiu kuptohet se agjërimi e humb vlerën edukativo-shpirtërore nëse njeriu nuk tërhiqet nga dëfrimet, madje edhe në mendime. Kjo mund të duket tepër e vështirë në sytë e njerëzve që nuk agjërojnë, por përvoja shekullore tregon se besimtarët e vërtetë gjatë agjërimit të Ramazanit e fitojnë një aftësi të tillë.

Njerëzit që jepen pas adhurimit kanë konstatuar se dëshira për të plotësuar kënaqësitë trupore natyrale e pengon përsosmërinë shpirtërore të njeriut. Që trupi t’i nënshtrohet shpirtit ai duhet t’i shmanget fuqisë trupore dhe kështu atij i jepet mundësia për shtimin e fuqisë shpirtërore. Është konstatuar se në këtë drejtim nuk ka asgjë më efikase sesa uria, etja, largimi nga epshi, kontrolli i gjuhës, zemrës, mendimeve dhe organeve të tjera. Një nga mënyrat për përsosjen e njeriut është edhe nënshtrimi që duhet t’i bësh natyrës shtazarake që shfaqet tek njeriu; nënshtrim ndaj logjikës dhe shpirtit. Natyra e njeriut ndonjëherë ndodhet në situata rebelimi ndaj dhe ka nevojë për ushtrime të ashpra, siç është agjërimi, për të mposhtur epshet e veta. Nëse njeriu gabon, pendimi dhe lodhja që vinë prej agjërimit e ndihmojnë atë për pastrimin e shpirtit dhe i forcojnë atij vendosmërinë për të mos i përsëritur gabimet e tij.

Një rregull tjetër që duhet pasur parasysh gjatë agjërimit është edhe mos ngrënia e tepërt gjatë natës, por mjafton që njeriu të hajë aq sa i nevojitet dhe të mos e teprojë. Për shumë njerëz muaji i Ramazanit është muaji i netëve ku hahet dhe pihet pa karar, gatuhet dhe shpenzohet për ushqim ajo që nuk bëhet edhe në muajt e tjerë! Këta njerëz nuk e kanë kuptuar siç duhet thelbin e agjërimit, ndaj për një gjë të tillë duhet tu hiqet vërejtje. Gjatë agjërimit njeriu ndryshon orarin e të ngrënit dhe kjo nuk do të thotë se ai ka nevojë të ushqehet më tepër sesa në muajt e tjerë. Trupi njeriut në çdo kohë ka nevojë për të njëjtën sasi ushqimi, dhe muaji i Ramazanit nuk bën përjashtim në këtë drejtim. Duhet ditur gjithashtu se ushqimi i tepërt gjatë natës është i dëmshëm si për trupin ashtu edhe për gjendjen shpirtërore të njeriut, nëse njeriu tejngopet gjatë iftarit atëherë ai do të rëndohet për kryerjen e adhurimit gjatë natës, dhe nëse ai gjithashtu tejngopet në kohën e syfyrit, ai do të rëndohet për orët që vinë më pas. Ushqimi i tepërt shkakton dembelizëm, dhe largim nga përmendja e Allahut, dhe ç’është më e rëndësishme ai nuk të lë të kuptosh dhe të ndjesh një nga qëllimet e agjërimit, i cili është të provosh shijen e urisë dhe të etjes, e pra ushqimi i tepërt e humbet këtë urtësi.

Nuk është e vërtetë se agjërimi në zonat e ftohta është në kundërshtim me kërkesat e shëndetit të njeriut. Vrojtimet biologjike tregojnë se egërsirat praktikisht nuk hanë asgjë, e veçanërisht kur bie dëborë, ato flenë, ose në ndonjë mënyrë tjetër e kalojnë kohën e vet duke agjëruar, dhe kështu në pranverë ato paraqiten të përmirësuara. E njëjta gjë vlen edhe për drunjtë, të cilët gjatë dimrit krejtësisht i bien gjethet dhe flenë, pa i ujitur, mirëpo pas disa muaj agjërimi ata përtërihen në pranverë dhe bëhen më të fuqishëm se më parë. Në realitet si të gjitha organet jetësore tek njeriu, edhe organet e tretjes gjithashtu kanë nevojë për pushim, agjërimi është një metodë e mirë për këtë gjë. Mjekësia bashkëkohore, në të gjitha shtetet e perëndimit i mjekon disa sëmundje, veçanërisht sëmundjet kronike, me anë të një periudhe të shkurtër apo të gjatë të agjërimit. Në fund duhet thënë se pavarësisht nga vlerat e dobitë trupore dhe materiale që ka agjërimi, prapë se prapë në thelb agjërimi është një detyrë fetare, ushtrimi shpirtëror i të cilit e afron njeriun te Allahu. Kushdo që agjëron në bazë të porosisë së mjekut ose për ndonjë shkak tjetër të kësaj bote, agjërimi në fjalë nuk i pranohet si adhurim fetar.

O mysliman! Mos harro ky është muaji që ti më tepër duhet t’i përkushtohesh punëve të mira, harroji për një çast lodhjet dhe punët e kësaj bote, që nuk mbarojnë kurrë dhe përkushtoju Zotit tënd që kaq shumë të do dhe të mëshiron.

Nëse nuk falesh fillo të falesh në këtë muaj të pesta kohët, dhe kurrë mos i lë ato!

Nëse falesh atëherë shtoji faljet e pëlqyera gjatë ditës dhe natës!

Jep zekatin nëse ke mundësi dhe shtoji lëmoshat për nevojtarët, veçanërisht për të afërmit dhe besimtarët, por nëse nuk ke bëj çka mundesh sepse dyert e sevapeve nuk janë të hapura vetëm për dhënien e parave.

Lexoje Kuranin në këtë muaj, ose qoftë edhe një pjesë të tij, sepse Kurani zbriti në këtë muaj të bekuar dhe ky është muaji i Kuranit!

Lexo libra fetarë dhe lëri mënjanë për ca kohë gazetat dhe revistat, televizionin dhe radion sepse ky Ramazan ikën dhe nuk kthehet më!

O njeri! Shpirti yt ka nevojë për pranverë dhe gjallëri dhe Ramazani është stina e tij!

.

---

[1] Sure El-bekare:183.

[2] Transmeton Buhari 1903.

[3] Transmeton Ahmedi 8639.

Aliu, Allahu qoftë i kënaqur me të, i katërti i Kalifëve

Aliu, Allahu qoftë i kënaqur me të, i katërti i Kalifëve

E kush nuk e njeh Aliun të birin e Ebu Talibit nga familja Beni Hashim të fisit Kurejsh. Ai ishte djali i xhaxhait të Profetit (salallahu alehji ue selem) dhe dhëndri i tij, bashkëshorti i Fatimes, fëmija më e dashur e Profetit, ai ishte prijësi i katërt i myslimanëve dhe një nga dhjetë të përgëzuarit me Xhenet.

Aliu lindi tridhjetë e dy vjet mbas Profetit (salallahu alehji ue selem) dhe ishte djali më i vogël i Ebu Talibit, nëna e tij quhej Fatime bint Esed dhe ishte gjithashtu nga familja e Beni Hashimit. Aliu që në moshë të vogël qëndron pranë Profetit, i cili do të bëhej si babai i dytë për të, dhe kjo lidhshmëri do të vinte dhe forcohej gjithmonë e më tepër me shpalljen hyjnore që i zbriti Muhamedit (salallahu alehji ue selem), Aliu do të ishte fëmija i parë që do të pranoj Islamin rreth moshës nëntë vjeçare, dhe një nga të parët që përqafuan këtë fe.

Tiparet e jashtme të tij

Ngjyrën e lëkurës e kishte ezmere të theksuar, sytë të rëndë dhe të mëdhenj, pak i shkurtër, dhe me flokë të rënë, kishte mjekër të madhe dhe të zbardhur nga thinjat. Ishte njeri trim dhe tepër guximtarë, i vendosur në luftë por e donte paqen dhe marrëveshjet kur bëhej fjala të ruajtur gjakun e myslimanëve.

Ibn Xheuzi në librin e tij ‘Sifetu Safua’ përmend se Aliu pati katërmbëdhjetë djem dhe nëntëmbëdhjetë vajza. Me Fatimen, vajzën e Profetit ai pati katër fëmijë, dy djem dhe dy vajza, ndërsa fëmijët e tjerë me gra të tjera.

Profeti (salallahu alehji ue selem) e donte shumë Aliun, jo vetëm sepse ai ishte kushëriri dhe dhëndri i tij, por sepse edhe Allahu e donte Aliun. Në ditën Hajberit kur myslimanët luftonin kundra çifutëve, Profeti tha: këtë flamur do t’ia japë nesër një njeriu të cilit Allahu do t’i jap fitoren, ai e do Allahun dhe të Dërguarin e Tij dhe Allahu dhe i Dërguari i Tij e duan këtë njeri. Shokët e Profetit atë natë e aluan duke biseduar se kush do të ishte ky njeri. Të nesërmen të gjithë shkuan tek Profeti, dhe secili prej tyre dëshironte që të ishte ai personi që do t’i jepej flamuri. Por Profeti (salallahu alehji ue selem) tha: Ku është Ali ibn Ebi Talib? Atëherë shokët i thanë se ai ishte i sëmurë nga sytë. Profeti urdhëroi që ta sillnin para tij, dhe mbasi e sollën Profeti (salallahu alehji ue selem) pështyu në sytë e tij dhe mbasi u lut për të, ai u shërua sikur të mos kish qenë sëmurë më parë, më pas Profeti i dha atij flamurin dhe i tha: Shko drejt tyre ngadalë derisa të arrish në mejdanin e tyre dhe më pas ftoi ata në Islam, dhe tregoi detyrimet që ata kanë ndaj Allahut, sepse pasha Allahun! Sikur Allahu të udhëzojë nëpërmjet teje një njeri të vetëm, kjo do të jetë më mirë për ty sesa edhe një deve e kuqe.[1]

Aliu mori pjesë në të gjitha luftërat në të cilat mori pjesë Profeti i Allahut (salallahu alehji ue selem) dhe nuk iu nda atij, por në luftën e Tebukut vendosi që Aliu të mos vinte me të, por të qëndronte si mëkëmbësi i tij në Medine. Aliu (radijallahu anhu) i pakënaqur i thotë: O i Dërguari i Allahut! A po më lë mua të që të udhëheq gratë dhe fëmijët? Dhe i Profeti i tha: A nuk dëshiron që ti për mua të jesh si Haruni me Musain? Por se mbas meje nuk ka profet.[2] Shiko seç dashuri mbante Profeti për Aliun ku e vë atë në pozitën e Harunit që ishte vëllai i Musait dhe që i priu popullit kur Musai po largohej për të marrë Teuratin nga Allahu, ndaj dhe Profeti nuk po e linte atë mbas me gratë dhe fëmijët veçse sikur e la Musai të vëllanë e tij që të përkujdesej për popullin, pra i besoi në ato çaste atë që nuk mund t’ia besonte vetëm se të vëllait, por vetëm me një dallim se Haruni ishte profet dhe Aliu jo.

Dashuria për Aliun, këtë sahabi të nderuar, është pjesë e besimit tonë, ata që e urrejnë atë janë hipokritë dhe pa dyshi që besimtarët e duan atë.[3]

Një herë Profeti (salallahu alehji ue selem) shkon tek shtëpia e Aliut dhe nuk e gjen atë aty. Profeti e pyet të bijën Fatimen se ku ndodhet dhe ajo i thotë se mes saj dhe atij kishte pasur një zënkë dhe kështu që ai qe larguar nga shtëpia. Profeti më pas e gjen Aliun të shtrirë në xhami dhe rroba i kishte rënë nga trupi dhe ai ishte bërë me dhe. Profeti ulet pranë tij dhe fillon t’i fshij dheun me dorë dhe t’i thotë: Çohu o Ebu Turab (babai i dheut)! Çohu o Ebu Turab (babai i dheut)![4] Dhe që nga ajo kohë Ebu Turab, ishte emri më i dashur për të.

I tillë ishte Aliu i dashur për Profetin dhe i tillë do të ngelte edhe pas vdekjes së tij, për Ebu Bekrin, Umerin dhe Uthmanin, ai do të ishte një nga miqtë më të dashur të tyre dhe një nga këshilltarët më të sinqertë për ta.

Të flasësh për këtë sahabi, për jetën dhe veprat e tij, për frikën ndaj Allahut, dijen dhe mençurinë e tij, edukatën dhe moralin e tij, adhurimin dhe përkushtimin ndaj Allahut, nuk mjaftojnë rreshtat e një reviste dhe as faqet e saj, por ne për ta mbyllur do të japim një përshkrim që i bëhet Aliut nga një prej miqve të tij.

Muauije ibn Ebi Sufjan i thotë Dirar ibn Damres, ma përshkruaj Aliun. Dhe ai kërkon t’i shmanget, por Muauija këmbëngul dhe atëherë Dirari tregon: Ai pasha Allahu ishte një njeri largpamës, i fuqishëm, fliste fjalë të prera dhe gjykonte me drejtësi, ishte i mbushur gjithë dije, fjalët i kishte të urta, nuk i pëlqente kjo botë dhe kënaqësitë e saj, gjente qetësi gjatë natës në adhurim. Pasha Allahun! Ai lotonte shumë, mendohej gjatë, dhe meditonte me vete, i pëlqenin rrobat e ashpra dhe ushqimi i të varfërve. Pasha Allahun, ishte sikur të ishte një prej nesh, na përgjigjej kur e pyesnim, na përshëndeste i pari kur e takonim, dhe vinte kur e ftonim. Dhe me gjithë që i qëndronim afër dhe na rrinte afër nuk para i flisnim për shkak të pozitës së tij. Kur buzëqeshte dhëmbët i shkëlqenin si të ishin perla të vëna në rradhë. Ai i nderonte njerëzit e devotshëm, i donte të varfrit, dhe nuk i hapte rrugë të fortit kur nuk ishte në të drejtë, njerëzit e dobët e mbanin shpresën tek drejtësia e tij. Dëshmoj para Allahut se e kam parë disa herë në net të errëta tek falej në vend faljen e tij dhe qante pa pushim dhe ngashërehej. Më duket sikur e kam para syve duke e dëgjuar të thotë: o dynja! O dynja! A mua më ke dalë përpara dhe mua po më kërkon? Ku vete, ku vete? Mashtro dikë tjetër dhe jo mua! Të kam divorcuar tre herë ndaj nuk kthehem më tek ty, mosha jote është e shkurtër, dhe jeta jote është e ulët, dhe rreziku jot i madh. Oh sa pak zahire që kam, dhe udhëtimi është i gjatë dhe i vetëm!

Kur Muauija e dëgjoi të gjithë këtë filluan t’i rridhnin lot saqë edhe mjekra filloi t’i pikojë dhe ai e fshinte me mëngën e rrobës, dhe të pranishmit i kishte kapur e qara. Dhe Muauija tha: Allahu e mëshiroftë Ebul Hasanin (Aliun)! Pasha Allahu ka qenë i tillë. Po ti si e ndjen veten pa të o Dirar? Dirari i thotë: e ndiej veten të trishtuar sikur ajo nënë që i kanë vrarë fëmijën në prehrin e saj dhe ajo s’pushon së qari nga trishtimi.[5] Ja kështu e donin sahabet njëri-tjetrin ndonëse mund të kishin mospajtime.

Aliu vdiq në moshën gjashtëdhjetë e tre vjeçare, në Kufe të Irakut, duke rënë shehid nga dora e një njeriu të humbur që i përkiste sektit të haurixhëve.

Allahu e mëshiroftë dhe qoftë i kënaqur prej Aliut dhe na bashkoftë ne bashkë me të dhe sahabet tjerë në Xhenet. Amin.

---

[1] Transmeton Buhariu 4210, Muslimi 2406.

[2] Transmeton Buhari 3706, Muslimi 2404.

[3] Shih hadithin nr.78 tek Muslimi.

[4] Transmeton Buhari 441.

[5] Sifetu safua 1/166

Ahmed ibn Hanbel, Imami i Ehli Sunetit

Ahmed ibn Hanbel, Imami i Ehli Sunetit

Imam Ahmedi lindi në vitin 164 h. në Bagdad, qytet në të cilin ai u rrit, mësoi, u sprovua dhe vdiq. Imam Ahmedi u rrit jetim pasi i ati i vdiq pak kohë pas lindjes së tij, kështu që me edukimin dhe rritjen e tij u mor e ëma e tij siç qe edhe nën kujdesin e xhaxhait të tij. Që në moshë të vogël ai u dha mbas diturisë, kështu që mësoi Kuranin përmendësh dhe iu përkushtua mësimit të gjuhës arabe dhe sidomos haditheve të Profetit (salallahu alehji ue selem), fushë në të cilën, në historinë islame, zor se gjen njerëz si ai. Që në moshë të re ai ndoqi metodën e vjetër të muhadithëve në gjurmimin e hadithve, duke udhëtuar në qytetet dhe vendet ku ndodheshin dijetarët dhe transmetuesit e haditheve. Nga Bagdadi udhëtoi për në Mekë, Medine, Basra, Jemen, Kufe etj. gjithmonë në kërkim të hadithit, pa u lodhur dhe pa u ankuar për vështirësitë e rrugës duke mbajtur mbi shpinë librat dhe shënimet ku ai kishte shkruar hadithet e Profetit. Njëherë një i njohuri i tij kur e takoi në një nga udhëtimet e tij dhe e dinte sesa shumë kishte udhëtuar për të mbledhur hadithin, sa kish shkruar dhe mësuar përmendësh, i habitur i thotë: Një herë në Kufe, njëherë në Basra! Deri kur kështu? Dhe imam Ahmedi i përgjigjet: Me shishen e bojës deri në varr. Ebu Zura thotë: Ahmed ibn Hanbeli dinte një milion transmetime. Dhe kur i thanë se nga e di këtë gjë, ai iu përgjigj: i kam dëgjuar prej tij dhe i kam marrë me kapituj.

Imam Ahmedi mësoi nga shumë dijetarë, nga këta mund të përmendim Imam Shafiun, nga i cili ai përfitoi së tepërmi, Ebu Jusufin kryegjykatësi i kalifatit në atë kohë dhe nxënësi i Ebu Hanifes, Abdurrezak San’ani nga Jemeni, dijetar i shquar i hadithit etj. Megjithëqë imam Ahmedi e filloi dijen që në moshë të vogël ai nuk u ul të jepte mësim dhe fetva vetëm mbasi mbushi dyzet vjeç, moshë kjo e një pjekurie të thellë. Nuk është për tu habitur kjo gjë edhe imam Ebu Hanifja në një moshë të tillë filloi të jap fetva, aq më tepër që në një moshë të tillë i erdhi profetësia edhe Muhamedit (salallahu alejhi ue selem), ndaj dhe të gjithë ne dhe sidomos nxënësit e dijes dhe ata që merren me udhëzimin e njerëzve kanë se ç’të mësojnë nga ky fakt.

Nga nxënësit e tij mund të përmendim autorët më të njohur të librave të hadithit si Buhari, Muslimi, Tirmidhiu, Ebu Daudi, Ibn Maxha etj.

Imam Ahmedi përveç që ishte një dijetar i shquar ai ishte edhe një njeri shembullor, një njeri i cili i ishte përkushtuar tërësisht fesë së Allahut, larg kënaqësive të kësaj bote dhe ndonëse me gjithë famën që pati që gjatë jetës së tij, ai ishte modest dhe kurrë nuk pranoi të përfitoj nga kjo gjë, dhe megjithë ofertat dhe paratë që i ofroheshin për të bërë një jetë më të mirë ai i refuzonte ose ua ndante të varfërve ndonëse edhe vetë ishte i tillë, karakteristikë kjo e shumë prej dijetarëve të hershëm, gjë që tregon për përkushtimin dhe devotshmërinë e këtyre njerëzve. Një prej bashkëkohësve të tij tregon: kam hyrë e kam dalë në shtëpinë e Ahmedit për dymbëdhjetë vjet, dhe ai u lexonte fëmijëve të tij Musnedin (librin e tij të hadithit), por unë nuk kam shkruar prej tij as edhe një hadith, vetëm se priresha të merrja nga morali dhe shembulli i tij.

Imam Ahmedi veç kësaj ishte dhe adhurues i madh i Allahut dhe siç transmetohet nga i biri i tij Abdullahi, ai falte gjatë ditës rreth treqind rekatë nafile dhe mbas sprovës që kaloi njëqind e pesëdhjetë, ndërkohë që ai akoma ishte në një moshë të madhe.

Koha kur jetoi Ahmed ibn Hanbeli ishte një periudhë ku njerëz të devijuar si mu’tezilitë kishin kapur shtetin në dorë dhe kishin bërë për vete Kalifin e myslimanëve dhe i kishin mbushur mendjen atij për shumë nga bidatet e tyre, një nga të cilat ishte edhe se Kurani ishte i krijuar si gjithë krijesat e tjera. Ata nuk u mjaftuan me kaq, por e bindën kalifin që t’i detyronte njerëzit dhe në radhë të parë dijetarët që të besonin diçka të tillë ndryshe do të përballeshin me dhunën e shtetit! Dhe kështu u bë. Askush nuk lejohej të punonte në administratën shtetërore, as të jepte mësim dhe as nuk i pranohej dëshmia nëse nuk pohonte një gjë të tillë, në të kundërt do ta paguante shtrenjtë, disa me burg, rrahje madje disa edhe me jetën e tyre. Shumica e dijetarëve në kushte të tilla qenë të detyruar të pranonin vetëm me gojë një gjë të tillë dhe mbas një rezistence të shkurtër të vetmit ata që nuk pranuan të pohonin një gjë të tillë qenë vetëm dy: Ahmed ibn Hanbeli dhe Muhamed ibn Nuhu. Dhe që të dy këta pasi qenë prangosur u nisën për tu çuar drejt Kalifit i cili në ato ditë gjendej larg Bagdadit. Gjatë rrugës vdes Muhamed ibn Nuhu, por pa mbërritur imam Ahmedi tek kalifi, vdes edhe ai dhe kështu që Ahmedin e kthejnë në burgun e Bagdadit. Kalifi pasardhës duke ndjekur shembullin dhe porosinë e paraardhësit jo vetëm që e mban në burg imam Ahmedin por përpiqet me çdo kusht, sa me të mirë e sa me të keq që ta thyej madje edhe duke e rrahur me kamxhik për ditë të tëra derisa i binte të fikët. Dhe megjithë debatet e zhvilluara mes Ahmedit dhe mu’tezilive në prezencë të kalifit, ai nuk u tërhoq por i drejtohej duke i thënë: O prijësi i besimtarëve! Le të më sjellin qoftë edhe një hadith apo ajet që të thotë se Kurani është i krijuar. Por pasi një gjë e tillë nuk ekziston, atëherë imam Ahmedi nuk preferonte t’i hynte një çështje të tillë për të cilën nuk pat folur as Profeti (salallahu alehji ue selem) dhe as shokët e tij, por ai mjaftohej duke thënë se Kurani është fjala e Allahut dhe kaq na mjafton, por ai vjen nga dija e Allahut dhe dija e Allahut nuk është e krijuar. Imam Ahmedi qëndroi në burg për afro tetëmbëdhjetë muaj derisa kalifi duke parë se ishte e pamundur ta thyente dhe nga fama që pat marrë pozicionimi i tij burrëror e liroi nga burgu. Ahmedi u kthye në shtëpi dhe pasi u shërua nga plagët e rrahjes filloi përsëri mësimdhënien. Por sprova nuk do të përfundonte me kaq edhe kalifi pasardhës ndonëse nuk do ta burgoste, për shkak të famës që mori, e urdhëroi që të mos jepte më mësim dhe të mos qëndronte në atë vend ku jetonte edhe kalifi. Kështu Ahmedi u detyrua të fshihej derisa edhe ky kalif vdiq dhe pas tij erdhi një tjetër e cili në dallim me tre të parët ndryshoi qëndrim duke iu kundërvënë mu’tezilive dhe duke ngritur pozitën e Ehli Sunetit dhe duke ia kthyer bidatçije dhunën e ushtruar ndaj dijetarëve dhe njerëzve të tjerë me të njëjtën monedhë. Është për tu vënë në pah në këtë rast se imam Ahmedi me gjithë pozitën e lartë që pati ke njerëzit dhe admirimin që kishte ky kalif i fundit për të, ai nuk kërkoi kurrë që persekutorët e tij të dënoheshin madje i fali që të gjithë ata edhe kalifin që urdhëroi rrahjen e tij, përveç njërin prej bidatçijve për të cilin thoshte se nëse nuk do të qe thirrës në këtë bidat do t’ia kisha bërë edhe atij hallall gjithçka. Kjo tregon edhe njëherë për moralin dhe cilësitë e larta të këtij njeriu i cili nuk kishte sesi të mos kish nxënës dhe pasues të shumtë. Pasues të cilët më pas nën vijën e mësime të tij do të formonin shkollën juridike Hanbmelite, pra medhhebin hanbeli. Për vetë rezistencën dhe vetëmohimin e Ahmed ibn Hanbelit në mbrojte të Sunetit të Profetit (salallahu alehji ue selem) ai do të identifikohej më pas nga dijetarët dhe njerëzit si imam i Ehli Sunetit. Dhe shumë njerëz për të identifikuar veten e tyre se i përkisnin besimit të drejtë thonin se ishin në rrugën e tij të besimit.

I biri i tij Abdullahi tregon se në agoninë e vdekjes e dëgjon të atin të thoshte: akoma jo, akoma jo! Dhe kur ai erdhi në vete për njëfarë kohe e pyeti se ç’ishin ato fjalë dhe ai iu përgjigj: Para meje u shfaq iblisi, që duke kafshuar gishtërinjtë më thoshte: më shpëtove o Ahmed më shpëtove! Dhe unë i thosha: akoma jo derisa të vdes!

Sigurisht që është e pamundur që në këto rreshta të paktë të japim një pasqyrë të plotë të jetës dhe veprës së këtij imami të madh që ka parë historia islame. Imam Ahmedi vdiq në vitin 241 h. në moshën shtatëdhjetë e shtatë vjeçare dhe në varrimin e tij do të merrte pjesë i gjithë Bagdadi. Allahu e mëshiroftë dhe qoftë i kënaqur prej tij.