Dita e ashures tek rafidhat

Bismilahi Rrahmani Rrahim

Dita e ashures tek rafidhat

Nëse vdekja e një njeriu nuk do të ishte caktim i Allahut, pavarësisht nga mënyra e vdekjes, padyshim që vdekja e profetëve me në krye Profetin tonë (salallahu alejhi ue selem) do të ishte fatkeqësia më e madhe që ka provuar njerëzimi. Por sado e dhimbshme që është vdekja e njerëzve të tillë të mëdhenj siç ishin të dërguarit e Allahut ajo nuk përbën një rastësi në ligjin e Zotit, përkundrazi një ligj të cilit çdo qenie njerëzore do t’i nënshtrohet. Dhe Allahu i madhëruar mjaft qartë na e tregon këtë ligj hyjnor në librin e Tij kur thotë: Çdo shpirt do ta shijojë vdekjen.[1] Madje Ai i drejtohet edhe vetë Profetit duke i thënë: Sigurisht që ti (o Muhamed) do të vdesësh një ditë e, sigurisht që edhe ata do të vdesin.[2]

Por të jetosh me një njeri që e do së tepërmi për një kohë të gjatë në momentet e humbjes së tij mund ta humbësh toruan, dhe të gjithë e dimë seç ndodhi me sahabet dhe në veçanti me Umerin (radijallahu anhu) kur vdiq Profeti ashtu siç edhe e kujtojmë atë qëndrim sa të mençur aq edhe burrëror të atij njeriu për të cilin i dashuri i Allahut pat thënë: Nëse do kisha marrë prej umetit tim një mik tepër të ngushtë (halil) ai do të qe Ebu Bekri, por miku im i ngushtë është Allahu.[3] Ky qe ai njeri, të cilit rafidhat nuk duan t’ia njohin vlerat, që i përmendi njerëzit nga tronditja e vdekjes së Profetit (salallahu alejhi ue selem) duke u kujtuar atyre fjalët e Allahut: Muhamedi është vetëm i Dërguar, para të cilit ka pasur edhe të dërguar të tjerë. Nëse ai vdes ose vritet, a mos do të ktheheni ju prapa? Kushdo që kthehet prapa, nuk i bën kurrfarë dëmi Allahut. Dhe Allahu do t’i shpërblejë falënderuesit.[4] Dhe njerëzit kur dëgjuan këto fjalë shumë shpejt erdhën në vete. Të tillë ishin besimtarët e parë, jo si shumë prej shiave që akoma edhe sot e kësaj dite mbas qindra vjetësh nuk e kanë marrë veten nga fatkeqësia e martirizimit të Husejnit duke e konsideruar atë gabimisht si fatkeqësinë më të madhe në Islam!

Ja seç thotë Muhamed Ibrahim El-kazuini, një shiitë, në librin e tij të përkthyer në shqip: Masakra e Kerbelasë, fq. 9:

Kjo ditë – dita e Ashurasë- është dita më e dhimbshme në Islam dhe dita më e madhe në historinë e botës. Në këtë ditë u krye masakra më e rreptë e cila nuk gjindet e ngjashme me të në histori. Kjo është dita më e përgjakshme dhe më e lënduara në Islam dhe për myslimanët. Kjo ditë i lotoi sytë dhe do ti lotoi në çdo kohë, në çdo shekull në çdo epokë. Po ashtu kjo ditë ka djegur zemrat me zjarrin e pashuar të hidhërimit.

Subhan Allah! Dita më e dhimbshme, dita më madhe në historinë e botës, maskara më rreptë, dita më e përgjakshme…!

Aliu u vra pabesisht nga Ibn Mulxhim kur ai shkonte në xhami dhe megjithatë kjo nuk qe dhe as që është dita më e dhimbshme! Umeri gjithashtu u vra pabesisht nga dora e një idhujtari (ditë e cila për disa rafidha është festë) dhe përsëri kjo ditë nuk qe më madhja e historisë! Nëse do të kishte ditë më të dhimbshme për historinë e këtij umeti ajo do të ishte dita e vrasjes së Uthmanit. Mënyra sesi ai u vra dhe ngjarjet që rrodhën më pas, madje edhe vetë vrasja e Aliut dhe Husejnit qenë në njëfarë mënyre rrjedhë e pasojave që solli vrasja e Uthmanit. E megjithatë kjo nuk qe dita më trishtuar në historinë e njerëzimit dhe as më e përgjakshmja, Husejni madje ra si dëshmor në fushën e betejës dhe nuk e vra si Uthmani në shtëpi duke lexuar Kuran. Ne nuk i kremtojmë këto ditë sepse feja jonë nuk kremton vdekjet e njerëzve dhe as nuk bën mateme e nuk vë kujë për kë do qoftë, kështu na ka mësuar Profeti ynë dhe ne kështu veprojmë.

Ibn Tejmije duke folur për pozicionin që mbajnë sunnijtë për vdekjen e Husejnit thotë:

Allahu e begatoi atë duke e bërë martirë dhe i poshtëroi ata që e vranë apo ndihmuan në vrasjen e tij, apo edhe u kënaqën me vrasjen e tij. Ai ka pas shembuj të mirë edhe nga martirët e tjerë që qenë para tij. Ai dhe vëllai i tij janë zotërinjtë e të rinjve në Xhenet. Ata qenë rritur në kohën e krenarisë së Islamit dhe nuk patën përfituar nga shpërblimi i hixhretit, xhihadit dhe vuajtjet që hoqi familja e tyre, ndaj dhe Allahu u dhuroi atyre martirizimin për tua plotësuar shpërblimin dhe për tua ngritur gradat. Vdekja e tij qe një fatkeqësi e madhe, por Allahu i madhëruar na ka ligjëruar që në rast fatkeqësish të përkujtojmë Allahun, dhe këtë kur thotë:

Prandaj, përgëzoji të duruarit, të cilët, kur i godet ndonjë fatkeqësi thonë: “Të Allahut jemi dhe vetëm tek Ai do të kthehemi!” Ata do të shpërblehen me bekim dhe mëshirë nga Zoti i tyre; ata janë në rrugën e drejtë![5]

Por fatkeqësi vërtetë e madhe është kur shikon sesi grupe të mëdha njerëzish kudo që gjenden shia copëtohen me thika dhe shpata apo rrahin vetveten në përkujtim të kësaj dite! Dhe sikur të mos mjaftonte kjo ka edhe nga ata që nuk kursejnë as fëmijët e tyre foshnje pa i gjakosur! Dhe për çfarë? Për një krim që nuk e kanë bërë as ata dhe as baballarët e tyre! Po edhe nëse një pjesë e vogël e tyre rrjedhin vërtetë nga ata njerëz që qenë përgjegjës për vrasjen e Husejnit, ç’faj kanë pasardhësit e tyre?! A nuk ngjanë një veprim i tillë me doktrinën e krishterë të trashëgimit të mëkatit që nga Ademi e deri tek njeriu i fundit?! A e harruan këta njerëz që Allahu thotë: Kushdo që bën diçka, punon për vete dhe askush nuk ngarkohet me barrën e tjetrit. [6] Realiteti tregon se po, dhe pikërisht kjo është fatkeqësia më madhe!

Këta njerëz e shohin historinë e Islamit vetëm si një mynxyrë, të mbushur me kremtime vdekjesh dhe fatkeqësish! A thua se ky umet nuk ka pasur preokupim tjetër vetëm se të dhunonte dhe tu bënte padrejtësi Ehli Bejtit! Këta njerëz të çuditshëm nuk paskan pritur tjetër vetëm sa të vdes Profeti për të marrë të drejtën i Kalifatit Aliut e për poshtëruar Fatimen, e për të vrarë Aliun, Hasanin dhe Husejnin…! Fe e mbushur me përkujtime vdekjesh dhe vizita varrezash që çuditërisht kanë sevapin e Haxhit! Njerëz që vetëm vajtojnë dhe çirren tek varri Husejnit, tek varri i Aliut, tek varri Fatimes tek varri Sadikut, tek varri Hatixhes në Mekë, tek varrezat e Bekies në Medine…etj. Kudo që gjenden varreza dhe në to ka njerëz të shenjtë për shiat do të gjesh dikë prej tyre që qan e vajton! Një fe e mbushur me zymtësi, ndaj dhe s’të habit fakti kur sheh se shumë prej tyre e kanë fytyrën të nxirë, fytyra që rrallë buzëqeshin, fytyra që pak ditë të gëzuara kanë parë nga kjo fe! Dhe nuk të habit fakti kur lexon nëpër librat e shiave për ditën kur do të shfaqet Mehdiu i tmerrshëm shiitë, i cili sipas tyre do të ndëshkojë edhe të vdekurit e para qindra viteve të cilët do të ringjallen para Ditës së Kiametit për t’iu marrë hakun e gjithë kësaj mynxyre imagjinare në të cilën jetojnë këta njerëz të lebetitur!

Imagjinoni një njeri të porsa futur në Islam sikur t’i thuhet se shiimzmi me gjithë këto broçkulla është Islami i vërtetë! Çfarë përshtypje do të krijonte ai për Islamin? Për atë Islam për të cilin ne mburremi se ka qenë feja më autentike dhe më e suksesshme, ndërsa për shiat jo! Nëse ka ditë të vitit nga e cila myslimanëve u vjen turp para botës është pikërisht dita e Ashures! Një ditë agjërimi dhe ibadeti dhe jo ditë feste siç mund të thotë ndonjëri, kthehet në një ditë të shëmtuar në një ditë çmendurie masive mes rafidhave! Allahu na ruajt nga mendtë e kokës!

Historia islame ka problemet e veta, ajo ka pas të përpjetat dhe tatëpjetat e saj, gjëra pozitive dhe negative si çdo histori e njerëzimit. Por megjithëkëtë ajo në përgjithësi ka qenë historia më e lavdishme e ndonjë populli, historia e njerëzve më të mirë të ardhur në këtë botë për ta nxjerrë atë nga errësirat në dritë. Kalifati në duart e umevijve ka pasur probleme të shumta, probleme të cilat më pas edhe u bënë shkak për rënien e tij. Por ashtu siç është krim të mbulosh fajet e tyre ashtu është edhe e padrejtë tu mohosh meritat. Një nga meritat e tyre qe se derisa qenë në pushtet tërë tokat e Islamit njihnin një Kalif të vetëm dhe një pushtet të vetëm, gjë që pas rënies së tyre kurrë më nuk u arrit! Ndoshta ndonjëri do të thotë sepse ata ishin më të dhunshëm! Paçka, edhe dhuna nëse ka për qëllim ruajtjen e bashkimit nuk është gjithmonë e keqe, por tejkalimi i saj. Por nuk qe vetëm kjo arsyeja por edhe të tjera që bën të ruhej ky unitet në kohën e tyre, dhe më nga thelbësoret qe fakti se shteti umevij qe shteti i Xhihadit shumë më tepër sesa ata që erdhën më pas, qe shtet i shpatës jo vetëm ndaj të mirëve por edhe ndaj bitatçinjve të të gjitha ngjyrave, shtet që nuk lejonte të lulëzonin heretizmat qofshin këta rafidha apo hauarixh, profetë dhe mehdij të rremë e heretikë të të gjitha ngjyrave. Kush nuk e njeh mirë historinë islame do të më kundërshtoj për këtë gjë! Edhe një meritë tjetër interesante e këtij shteti është se në kohën e tij për afro një shekull (nga v. 41- 139 h) nën sundimin e Islamit u futën territore të gjera dhe tepër të rëndësishme. Po ta krahasojmë këtë me kohën që sunduan abasinjtë (pesë shekuj) apo osmanët (gjashtë shekuj) dhe territoret që ata futën nën sundimin islam del se umevijtë qenë më të suksesshëm në përhapjen e Islamit, duke përjashtuar këtu periudhën profetike dhe atë të katër Kalifëve që padyshim në mënyrë absolute qe më e suksesshmja. E pra kjo meritë rrallë u njihet umevijëve dhe vetëm të këqijat u përmenden, dhe kjo është padrejtësi, e Allahu na mëson të themi të drejtën edhe përkundrejt atyre që nuk i duam.

Këtu më poshtë po paraqes një hartë të përhapjes së Islamit në periudha të ndryshme, ku ajo në jeshile të errët parqet periudhën e Profetit, ajo në ngjyrë ulliri periudhën e katër Kalifëve të drejtë, ajo pak më e hapur periudhën e umevijvë, ajo akoma më e hapur periudhën e abasinjve dhe ajo me të verdhë të osmanëve dhe të tjerë përveç tyre. Harta është marrë nga Atlas tarihul islami (Atlasi i historisë islame) fq. 30-31 harta nr.27 i autorit Dr. Husejn Muenes botim i parë 1987 Kajro.

Kush e vrau Husejnin radijallahu anhu?

Me pak fjalë dhe shkurt Husejnin e vranë ata që u bënë shkaku kryesor për vrasjen e tij dhe ata qenë pa më të voglin dyshim shiat e Kufes. Ata që pretendonin se e donin atë por që e lanë në baltë atëherë kur ai kishte më tepër nevojë, ashtu siç lanë në baltë të atin dhe vëllain e tij dhe ashtu siç do linin më pas edhe nipin e tij Zejdin!

Por për të mos qenë subjektiv në këtë vlerësim do tu citoj këtu vetëm disa tekste nga vetë librat shiitë që të bindeni për këtë që thashë.

Shumë njerëz të afërm dhe miq e këshilluan Husejnin që të mos u besonte letrave që i vinin nga Kufja ku i jepnin besën dhe tregonin besnikëri ndaj tij. Një nga këta qe edhe Muhamed ibn Hanefije, vëllai i tij nga babai kur i tha: O vëllai im! Ti e njeh pabesinë e banorëve të Kufes me babanë dhe vëllanë tënd. Kam frikë se do të gjendesh në njëjtën situatë sikur edhe ata që qenë para teje.[7]

Po kështu poeti i njohur arab El-ferzedek një nga miqtë e Husejnit, kur ai e pyeti për shiat e tij drejtë të cilëve ai po shkonte, El-ferzedeku i tha: Zemrat e tyre janë me ty ndërsa shpatat e tyre kundra teje, dhe çështja do të zbresë prej qiellit dhe Allahu bën çfarë të dojë. Dhe Husejni iu përgjigj: të vërtetën the, Allahut i përket çështja, Ai çdo ditë kryen çështje. Nëse vjen caktimi ashtu siç dëshirojmë do ta falënderojmë Allahun për mirësitë e Tij dhe vetëm Ai na vjen në ndihmë për ta falënderuar. Dhe nëse caktimi vjen ndryshe nga ç’shpresojmë; nuk qëndron larg ai njeri që e ka qëllimin të drejtë dhe devotshmërinë pjesë të tij.[8]

Po ashtu vetë Husejni, gjithmonë sipas librave shiitë tha: O Allah gjyko mes nesh dhe atyre që na ftuan për të na ndihmuar dhe pastaj na vranë![9]

Që ky nuk është vetëm konstatim i ynë këtu po citoj edhe disa shiiitë.

Husejn Korani thotë: Banorët e Kufes nuk u mjaftuan që u ndan nga Imam Husejni por si rezultat i ngjyrimeve të shumta që ata merrnin kaluan në një pozicion të tretë. Filluan duke shkuar për në Kerbela për të luftuar Imam Husejnin alejhi selam. Dhe atje në Kerbela garonin se kush e kush të bënte gjëra që i pëlqenin shejtanit dhe zemëronin Allahun. Për shembull Amr ibn El-haxhaxh që deri dje në Kufe ishte shfaqur si të qe mbrojtësi i nderit të ehli bejtit dhe luftëtar i tyre…i kapërdinë që të gjitha qëndrimet e tij të mëparshme për të arritur deri atje sa të akuzoj Imam Husejnin se ka dalë nga feja, vini re fjalët e tij kur u thotë shokëve të tij: vriteni atë që ka dalë nga feja dhe është ndarë nga xhemati…[10]

Po kështu ky shiitë po aty thotë: Ne do të gjejmë një tjetër qëndrim që tregon për nifakun e banorëve të Kufes. Abdullah ibn Hauzet et-temimi qëndron para imam Husejnit alejhi selam dhe bërtet: a është në mes jush Husejni? Edhe ky njeri qe nga banorët e Kufes, dhe deri dje qe nga shiat (pasuesit) e Aliut alejhi selam, dhe ndoshta ka qenë prej atyre që i patën shkruar imamit… dhe pastaj ai thotë atij: O Husejn të përgëzoj se do të shkosh në zjarr…! (fq.61)

Një tjetër shiitë, Kadhim El-ihsai en-nexhefi thotë: Ushtria e cila doli për të luftuar kundra imam Husejnit alejhi selam përbëhej nga treqind mijë vetë, që të gjithë prej banorëve të Kufes, në mes tyre nuk kish asnjë nga Shami, Hixhazi, India, Pakistani, Sudani, Egjipti apo Afrika, por që të gjithë qenë nga Kufja të mbledhur nga fise të ndryshme.[11]

Shikoni hiperbolat e shiave: treqind mijë veta për të luftuar një grusht njerëzish!

Një tjetër autor shiitë, një historian, Husejn ibn Ahmed el-beraki en-nexhefi thotë: El-kazuini ka thënë: një nga gjërat e urryera që bën banorët e Kufes qe edhe fakti se ata e goditën Hasanin të birin e Aliut alejhima selam dhe vranë Husejnin alejhi selam pasi e ftuan atë të vinte.[12]

Një tjetër shiitë, i konsideruar si dijetar i madh mes tyre me epitetin Ajetullah el-udhma Muhsin El-emin thotë: Më pas ia dhanë besën Husejnit njëzet mijë njerëz nga banorët e Irakut të cilët e tradhtuan. Ata dolën kundra tij ndërkohë që i kishin dhënë besën atij, dhe pastaj e vranë atë.[13]

Xheuad Muhadithi, një tjetër shiitë thotë: Të gjitha këto shkaqe e bën imam Aliun alejhi selam të vuante prej tyre. Po kështu edhe imam Hasani alejhi selam e provoi tradhtinë e tyre, mes tyre u vra pa të drejtë edhe Muslim Ibn Akil (djali vëllait të Aliut), u vra Husejni i etur për ujë në Kerbela, në afërsi të Kufes nga duart e ushtrisë së Kufes.[14]

Dijetarë shia si Ebu Mensur et-tabersi, Ibn Taus etj. transmetojnë nga Ali ibn Husejni, i biri Husejnit që mbeti gjallë, e që njihet ndryshe edhe si Zejnul Abidin (bukuria e adhuruesve) Allahu qoftë i kënaqur prej tij, i cili duke folur për pasuesit e tij të cilët tradhtuan të atin derisa e vranë tha: O njerëz po ju pyes për hirë të Allahut, a nuk ishit ju ata që i shkruat babait tim dhe e mashtruat atë, i dhatë atij besën dhe fjalën dhe pastaj e braktisët dhe e vratë. Mjerë për ju për çka bëtë. Me çfarë sysh do ta shikoni të dërguarin e Allahut salallahu alejhi ue selem kur t’iu thotë: ”keni vrarë familjen time dhe keni shkelur mbi nderin tim ndaj nuk jeni prej umetit tim.”

Nga çdo anë filluan të dëgjoheshin zërat e grave që qanin, dhe njeri- tjetrit i thoshin: u shkatërruat dhe nuk e kuptoni. Dhe Ali ibn Husejni u tha: Allahu e mëshiroftë atë që pranon këshillën time dhe e ruan porosinë time për Allahun të dërguarin e Tij dhe ehli bejtin, sepse ne tek Profeti kemi shembullin më të mirë. Dhe ata të gjithë njëzëri i thanë: ne që të gjithë do të dëgjojmë ty dhe do të bindemi, do ta ruajmë besën tënde pa u larguar prej teje, ndaj na urdhëro Allahu të mëshiroftë. Sepse ne do të jemi në luftë me atë që ti e lufton dhe në paqe me atë që ti bën paqe. Do ta ndëshkojmë Jezidin dhe do të distancohemi nga ata që të kanë bërë ty edhe neve padrejtësi. Por Aliu ibn Husejn u tha: Ah sa larg u çon mendja! O ju tradhtarë intrigantë, juve nuk u lenë pasionet tuaja! A mos dëshironi të ma bëni ashtu siç ja bëtë baballarëve të mijë para meje? Jo pasha Zotin, plaga akoma nuk është mbyllur, dje u vra im atë dhe familja e tij ishte me të…[15]

Po kështu në një transmetim tek shiat kur Ali ibn Husejn po kalonte nëpër Kufe dhe atë e kish drobitur sëmundja tha me zë të dobët: ata qajnë për ne, e kush na vrau tjetër veç tyre?[16]

Subhan Allah! Është për tu habitur sesi Allahu bën çudira edhe sot e kësaj dite me këta njerëz që pretendojnë se duan ehli bejtin dhe Husejnin dhe përsëri e ndjejnë veten fajtorë për vrasjen e tij! Skenat makabre që ata shfaqin në ditën e ashures është treguesi më i mirë se kush qenë shkaktarët e vrasjes së Husejnit! Le ta mbajnë mbi supe këtë faj meqë duan!

Përkujtimi i zisë për Husejnin është bidat

Që për sunnijtë është një bidat i shëmtuar është e tepërt të argumentohet. Por ajo që të bën përshtypje është se edhe këtë e pranojnë indirekt edhe mjaft dijetarë shiash kur thonë se një gjë e tillë nuk ka qenë bërë në kohën e sahabeve dhe as të imamëve. I vetmi ”justifikim” që ata japin është se ata nuk i bënin ato nga frika, pra silleshin me tekije!

Dhe mesa duket nga vetë librat shiite kuptohet që të tilla kremtime kanë filluar në shekullin e katërt të hixhretit në kohën e sundimit të Buejhijinëve shiitë, që kishin futur në dorë administratën abaside në Bagdad.[17] Sipas shumë prej tyre nëse shiat do të kishin qenë më të lirë siç janë sot do të kishin bërë edhe më tepër për të përkujtuar këtë ditë! Kuptohet kjo është përgjigjja e tyre kur nuk gjejnë sesi ta mbrojnë këtë bidat të shëmtuar që nuk e kanë praktikuar as imamët e tyre, e se gjoja ata do ta bënin një gjë të tillë po të qenë më të lirë! Medemek siç edhe e kemi cekur edhe më parë paskan qenë frikacak! Metodë tepër naive për të mbrojtur bidatin!

Ceremonia e shëmtuar mortore e Kerbelasë

Ditë përpara se të vijë dita e ashures në qytetin Nebtije të Libanit ngado vendosen flamuj të zinj. Ditën e ashures në mëngjes nga ora tetë (gjashtë me të Shqipërisë) fillon ceremonia me recitime e këndime deri nga ora nëntë e gjysmë. Pastaj zhvillohet skena teatrale e vrasjes së Husejnit! Çmenduri tjetër kjo! Më pas djem gjysmë lakuriq bredhin nëpër qytet duke rrahur veten me zinxhirë, shpata dhe thika! Të tilla skena gjakatare i sheh në Iran, Pakistan, Indi e tashti edhe në Irak.

Shiiti dr. Musa El-museui duke folur për kremtimet e kësaj dite në librin e tij Esh-shia ue et-tes’hih thotë: Nuk e dimë me saktësi se kur ka filluar të shfaqet rrahja me zinxhirë ditën e ashures që është përhapur në zona shiite si Irani, Iraku etj. Por pa dyshim që çarja e kokës me shpatë si zi për Husejnin në ditën e dhjetë të Muharremit ka depërtuar në Iran dhe Irak nga India në kohën e largimit të pushtimit anglez nga ai vend. Anglezët qenë ata që shfrytëzuan injorancën e shiave dhe naivitetin e tyre dhe dashurinë e zjarrtë për imam Husejnin dhe ua mësuan atyre tu bien kokës. Deri afër[18] ambasadat britanike në Teheran dhe Bagdad financonin kortezhin mortor për Husejnin, i cili shfaqej me atë pamje të shëmtuar nëpër rrugë dhe portikë. Qëllimi i politik i kolonializmit anglez që nxiste të tilla gjëra të shëmtuara qe që t’i jepte një justifikim të logjikshëm popullit anglez dhe gazetave të lira të cilat kundërshtonin kolonializmin e Indisë dhe tokave islame, kështu ata u jepnin atyre një pamje të egër të këtyre popujve të cilët kanë nevojë për vlera për t’i nxjerrë ata nga injoranca dhe egërsia. Pamjet e kortezhit që ecte nëpër rrugë ditën e ashures dhe që përbëhej nga mijëra vetë që rriheshin me zinxhirë dhe godisnin kokat e tyre me kamë dhe shpata përhapeshin nëpër gazetat angleze dhe evropiane. (fq. 134-135) Dr. Musa përmend edhe përpjekjet e shiave të moderuar për ta zhdukur këtë zakon duke e konsideruar atë haram, siç qe për shembull gjyshi i tij i cili në kohën e tij ishte kreu i shiave, por që mbas vdekjes së tij dhe mbas revolucionit të Iranit kjo ceremoni e shëmtuar filloi të riforcohej pasi qe zbehur së tepërmi. Ai vazhdon e thotë: dhe mbasi në Iran u shpall Republika Islamike dhe pushtetin e morën në dorë fakihët shiitë të cilët dhanë urdhra për të ringjallur këto vepra si pjesë e politikës medh’hebore. Republika e re islame filloi tu vijë në ndihmë grupeve shiite në të gjithë botën dhe t’i nxisë ata moralisht dhe materialisht për ta ringjallur këtë bidat të cilën e futi kolonializmi anglez në botën islame shiite që para dyqind vjetësh. Për ti nxirë faqen Islamit dhe myslimanëve dhe për të justifikuar kolonizimin e vendeve islame, siç e cekëm edhe më parë. Ndërkohë që unë shkruaj këto rreshta qytete të ndryshme në Iran, Pakistan, Indi dhe Liban, për fat të keq, janë dëshmitare në ditën e dhjetë të Muharremit të çdo viti të kortezheve që ecin nëpër rrugë ashtu siç ua përshkrova. Dhe pa mbaruar orët e asaj dite pamje nga ai barbarizëm njerëzor dhe çmenduri trishtuese shfaqet nëpër ekranet e televizioneve të botës në lindje dhe në perëndim për tu dhënë kështu forcë armiqve të Islamit dhe myslimanëve që u rrinë atyre në pritë. (fq.138)

Rafidhat janë pasqyrë e saktë e kohës së injorancës para islame

Një nga dijetarët e tyre të mëdhenj i mbiquajtur si Saduk ( i sinqerti), Muhamed ibn El-husejn El-kumi thotë: prej fjalëve të Profetit salallahu alejhi ue alihi të cilat nuk i ka thënë kush më parë është edhe: Kuja (vajtimi me të bërtitura dhe me të çjerra) është prej veprave të xhahilijetit.[19]

Po ashtu sipas librave shiitë vetë Aliu radijallahu anhu ka thënë: Tre gjëra janë prej veprave të injorancës nga e të cilat njerëzit nuk do të heqin dorë deri ditën e kiametit: të kërkuarit shi nga yjet, ofendimi në prejardhjen e tjetrit dhe kuja mbi të vdekurin.[20]

Po kështu Buhariu i shiave El-kulejni transmeton nga Xhafer Sadiku se ka thënë: Nuk shkon të lëshosh britma për të vdekurin dhe nuk duhet, por njerëzit nuk dinë.[21]

Po ashtu ai transmeton një thënie tjetër të Xhafer Sadikut: Nuk duhet të ulërish për të vdekurin dhe as të grisësh rrobat. [22]

Siç edhe shihet rafidhat ua kanë kaluar edhe kohës së injorancës para islame që nuk kursejnë jo më rrobat pa grisur por as trupin e tyre pa u çarë dhe gjakosur, zi që do ta quaja alla shiite super xhahilije!

Më kujtohet njëherë kur isha në Mekë gjatë kohës së Haxhit dhe bashkë me disa shokë po falnim sunetet e sabahut në xhaminë e Qabes kur papritur nga do filluan të dëgjoheshin fishkëllima dhe përplasje duarsh. Duke qenë në katin e tretë na u dha mundësia të shikonim sesi shiat e Iranit nga do që ishin nëpër xhami në mënyrë të organizuar ishin ata që e kryenin këtë veprim për afro dy minuta. Dukej sheshit që ishte diçka e organizuar dhe i shikoja shumë njerëz sesi ngelën të habitur nga kjo ngjarje e pazakontë. Ndërkohë mua mu kujtua ajeti kur Allahu përshkruan faljen e idhujtarëve në Qabe me këto fjalë: Lutja e tyre në Shtëpinë e Shenjtë ishte vetëm me fërshëllima dhe rrahje duarsh.[23] Me dallimin e vetëm se këta xhahilat e sotëm atë e bënin për protestë ndaj mos plotësimit të një kërkese të tyre në Haxh nga shteti saudit! Sidoqoftë idhujtarët e kohës së injorancës duhet të krenohen që së paku edhe si veprim, paçka se me nijet tjetër, injorantët e kohës së sotme, me dije ose pa dije, e ringjallën qoftë edhe njëherë këtë veprim të fëlliqur xhahil, mbas katërmbëdhjetë shekujsh! Kush nuk më beson le të pyes haxhijtë e vitit 98 apo 99 (tani nuk më kujtohet fiks).

Hiperbolizimet shiite

Nuk desha të zgjatem më pasi tema ka shumë për të thënë, por desha të ndalem pak tek fakti që shiat për ta bërë sa më të madhe fatkeqësinë e kësaj dite kanë sajuar lloj-lloj përrallash dhe gënjeshtrash për të krijuar një skenë sa më të përgjakshme dhe të trishtuar me fëmijë që vriten, gra që përfundojnë si robëresha, njerëz të sëmurë që tërhiqen me zinxhirë, etje uri …etj. por në të njëjtën kohë shikon edhe fakte kontradiktore absurde sikur me një grusht njerëzish që çuditërisht vrasin me mijëra luftojnë kundra qindra mijëra vetëve! E plotë e përplot sajesa pa kurrfarë vërtetësie. Unë mendova të shkëpusë disa prej këtyre gjërave nga libri Masakra e Kerbelasë e përkthyer në shqip nga një shiitë i quajtur Vullnet Merja që para emrit të tij shkruan sheh, por që në fakt kush lexon përkthimet e tij e kupton që ka të bëjë me një njeri me dije të pakët.

Husejni shkon qëllimisht në Irak për tu vrarë!

1- Hysejni i tha atij: O Ibën Abas Profeti i Allahut më ka urdhëruar dhe unë do ta zbatoj atë. Ibën Abas tha: Për çfarë të ka urdhëruar gjyshi jot? Imam Hysejni tha: Gjyshi im (Profeti Muhamedi (sa)) e pashë në ëndërr dhe tha: O Hysejn shko në Irak se Allahu dëshiron të të shohë ty të vrarë. (fq. 12)!!!!!

Një ushtri prej dhjetëra mijëra vetësh kundra një grusht njerëzish!

2- Ibën Zijadi i formoi atij një batalion i përbërë prej katër mijë burrash. Në mëngjes ishte batalioni i Umer ibn Sa’d i pari batalion i cili marshoi në drejtim të Kerbelasë. Të gjithë batalionet shkonin njeri pas tjetrit derisa u grumbulluan në ditën e nëntë të Muharremit tridhjetë mijë apo pesëdhjetë mijë apo më shumë. (fq.13) !!!!!

Husejni i tregon shokëve të tij vendet në Xhenet dhe ata e shohin këtë me sy!

3- Të gjithë shokët folën ato që thanë dhe kur Hysejni e pa këtë gjë te ata i tha atyre: Nëse jeni të tillë atëherë ngrini kokat dhe shikoni vendet tuaja. Me urdhër të Allahut ata i panë vendet e tyre, huritë, kështjellat e tyre. (fq. 17)!!!!!!!!!!!

Subhan Allah! As Profeti (salallahu alejhi ue selem) që Allahu i ka pas dhënë mundësi të shikonte në Xhenet ua ka treguar me fjalë atë sahabeve dhe jo live! A thua Husejni (radijallahu anhu) dhe miqtë e tij qenë më të mirë se Profeti dhe sahabet e tij?! Për ne jo, për shiat ndoshta po!

Numri i vogël i ushtarëve të Husejnit

4- Husejni thërriti që ti sjellin kalin e Profet Muhamedit (sa) dhe përgatiti shokët e tij. Me të ishin tridhjetë e dy kalorësa dhe dyzet këmbësor thuhet më tepër se aq. (fq.20)

Profeti (salallahu alejhi ue selem) ka vdekur në vitin e dhjetë (10 h.) të Hixhretit, ndërsa Husejni është vrarë në vitin 61 të hixhreti. Ç’moshë kishte kali i Profetit që vazhdonte akoma të kalëronte?!

Fuqia e habitshme e çdo njërit prej ushtarëve të Husejnit!

5- Çdo burrë prej shokëve të Hysejnit kur hynte në fushën e betejës vriste një numër të madh prej banorëve të Kufes derisa gjendja e armiqve u shtrëngua. (fq.27)

6- Një nga ushtarët e ushtrisë së Ibn Zijadit që më pas kaloi me Husejnin El-Hur tha: Unë jam Huru dhe ju gjuaj juve me shpatën time për hirë të famëlartit i cili erdhi në këtë tokë. Ju gjuaj juve dhe nuk i frikësohem vdekjes…

Ai sulmoi ato dhe vrau dyzet e tre burra. Ata vranë kalin e tij dhe ai i luftoi ata këmbësor pastaj armiqtë e tërbuar e vranë. (fq.29)

7- Mbas Hurit doli Burejr ibën Hudhejr El-Hamadani. Ai ishte prej besimtarëve të sinqertë të Allahut. Ai i sulmoi armiqtë dhe thonte: ”Afrohuni tek unë o vrasës të fëmijëve të Profetit të Allahut dhe pasardhësve të tij të mbetur.” Derisa vrau prej tyre tridhjetë burra. (fq.30)

8- Një tjetër person i quajtur Vahab ibën Abdullah El-kelbij: … Ai u kthye dhe vazhdoi të luftoi derisa vrau nëntëmbëdhjetë kalorsa dhe njëzet këmbësorë. (fq.33)

9- Një tjetër person Habib ibën Mudhahir: Ai vrau gjashtëdhjetë e dy kalorës pastaj e vranë. (fq.35)

10- Një tjetër person Zuhejr ibën El-kajn: Ai i dha lamtumirën Hysejnit dhe u kthye në fushën e betejës derisa vrau njëqind e njëzet burra pastaj u vra. (fq.35)

11- Një tjetër person Abas ibën Shebib El-Shakirij: Një transmetues hadithi thotë: pasha Allahun unë e pashë atë kur po luftonte me më shumë se dyqind burra derisa e rënduan plagët e shpateve të shigjetave të gurëve dhe e vranë. (fq.37)

12- Një tjetër person Xhoni Moula Ebi Dher El-Gafari: Ai vrau njëzet e pesë burra pastaj u vra. (fq.37)

13- Një tjetër Xhabir ibën Urretu El-Gafarij i cili ishte plak i moshuar. Ai mori pjesë sipas shiave në luftën e Bedrit: Ai doli në fushën e betejës dhe filloi të luftoi derisa vrau tetëdhjetë burra pastaj u vra. (fq. 39)

14- Ali El-Akbar biri i Hysejnit: Ai i sulmoi armiqtë dhe vrau shumë prej tyre derisa njerëzit u tmerruan prej shumicës së të vrarëve. Në një hadith thuhet se ai vrau njëqind e njëzet burra…. Ai u kthye në fushën e betejës duke thënë: Të vërtetat e luftës u dukën. Dhe mbas saj do të shfaqen vërtetësitë… ai luftoi derisa vrau dyqind burra. (fq.41, 42)

Pra gjithsej mbi treqind burra.

15- Kasim i biri Hasanit i cili ishte në moshë të vogël: Ai luftoi si trimat derisa vrau tridhjetë e pesë burra thuhet shtatëdhjetë kalorsa edhe pse ishte në moshë të vogël. (fq. 43)

16- Mbas Kasimit doli për luftim vëllai i tij Ahmedi i biri Hasanit i cili ishte në moshën gjashtëmbëdhjetë vjeçare. Ai luftoi si trimat derisa vrau tetëdhjetë burra… Ai u kthye te armiqtë dhe vrau prej tyre gjashtëdhjetë kalorsa derisa u vra. (fq. 44)

17- Dhe tani vetë Husejni (radijallahu anhu): Ata e sulmuan atë dhe ai u vërsul atyre si luan i inatosur, dhe çdo ushtar që i afrohej e godiste me shpatë dhe e vriste derisa vrau një numër të madh prej tyre. Në një thënie thuhet se ai vrau njëmijë e nëntëqind e pesëdhjetë burra… Edhe meleqtë zbritën për ta ndihmuar Hysejnin por ai nuk i dha leje atyre. (fq. 51)

Subhan Allah! Nuk u dha leje engjëjve!

Duket qartë e tërë ngjarja po ta lexosh nga libra të tillë se është e sajuar. Foshnje që lihen pa ujë të vdesin! Fëmijë që u pritet koka… e të tjera skena makbre që për nga hollësia sesi përshkruhen të duket sikur po shikon film, dhe një film absurd ku këtej bëhet luftë dhe këtej kanë kohë të numërojnë edhe sa vrau filani apo të kenë kohë të varrosin një tjetër! Kuptohet që skena të tilla ekzagjerohen me hollësi për tu bërë sa më prekëse dhe për t’i dhënë ngjarjes një lloj shenjtërimi të paqenë.

Allahu na ruajt nga gënjeshtrat dhe gënjeshtarët!

---

[1] Ali imran:185.

[2] Zumer:30.

[3] Muslimi. Nr.532

[4] Ali Imran:144.

[5] Mexhmu El-fetaua 4/511.

[6] En-amë:164.

[7] Ashura e El-ihsait fq.115, El-mexhalis el-fakhire e Abdulhusejnit fq. 75, Munteha el-amal 1/454 etj.

[8] El-mexhalis el-fakhire e Abdulhusejnit fq. 79, Ala khuta el-husejn fq. 100, Mealim el-medresetejn 3/62 etj.

[9] Munteha el-amal 1/535.

[10] Fi rihabi kerbela fq.60-61.

[11] Ashura fq.89

[12] Tarihul kufe fq.113.

[13] Ajan esh-shia 1/26.

[14] Meusuatu ashura fq.59.

[15] Ibn Taus në librin El-melfuf fq.92, Abas El-kumi në Munteha el-amal 1/572 ..etj.

[16] El-ihtixhaxh 2/29.

[17] Shih Adab el-menabir fq.192.

[18] Autori e ka fjalën për para viteve tetëdhjetë kohë kur është botuar edhe libri për herë të parë (1987).

[19] Men la jahduruhu el-fekih 4/271-272.,Uesail esh-shia 2/ 915.

[20] Bihar el-enuar /101, Mustedrek el-usail 1/143-144, Xhamiu ehadith esh-shia 3/488.

[21] El-kafi 3/226.

[22] El-kafi 3/225.

[23] El-enfal:35.

Në kërkim të shkakut dhe ilaçit për përçarjen tonë

Në kërkim të shkakut dhe ilaçit për përçarjen tonë

Ndër parimet e pranuara gjerësisht mes njerëzve, është edhe parimi që thotë se fenomenet janë të lidhura me rregullin universal të shkak-pasojës. Ky parim njihet edhe nga Islami. Por ky rregull universal a shtrihet vetëm në jetën materiale apo edhe në atë shpirtërore dhe shoqërore? Ndërmjet materializmit dhe fesë së vërtetë, ka një pajtim idesh në këtë drejtim. Që të dyja bien dakord se edhe në botën shpirtërore dhe sociale, vepron ligji i shkak-pasojës. Por, ka edhe një mospajtim thelbësor. Mospajtimi qëndron në faktin se cili është shkaku i vërtetë për lumturinë dhe begatinë e individit dhe shoqërisë, apo edhe për vuajtjet dhe të këqijat që gjenden në botë? Materialistët thonë se shkaku duhet kërkuar në tokë, ndërsa besimtarët thonë se ai duhet kërkuar në qiell. Materialistët analizojnë me qindra shkaqe tokësore për të treguar pse erdhi kjo pasojë, ndërsa besimtarët thonë se shumë nga këto shkaqe janë pasoja qiellore të një shkaku të vetëm tokësor dhe gjithëpërfshirës.

Bekimet, uratat dhe mirësia vijnë nga qielli dhe po kështu edhe e keqja, vuajtjet dhe ndëshkimi vijnë po nga i njëjti burim. E gjitha kjo vjen nga një shkak i vetëm tokësor dhe njerëzor, bindja ose jo ndaj Zotit, e thënë ndryshe, të mëkatosh apo të jesh i devotshëm.[1] Për ata njerëz që e shohin botën vetëm me sy material apo më së shumti, ky arsyetim nuk pranohet, për të vetmen arsye sepse nuk ka një lidhje të dukshme organike ndërmjet shkakut dhe pasojës. Për ta, hallkat që lidhin zinxhirin e fenomeneve në botë, sipas këtij shpjegimi fetar mungojnë, ndaj dhe për rrjedhojë kjo analizë është shumë e cekët, tepër naive që tenton të thjeshtëzojë një mori fenomenesh dhe t’i reduktojë ato në një të vetëm. Sipas vështrimit të tyre tokësor kjo analizë është e pavërtetë ose së paku pjesërisht e vërtetë, madje edhe nëse ata pranojnë diçka për të vërtetë nga kjo analizë e thjeshtëzuar, është vetëm ana tokësore dhe jo ajo hyjnore.

Ne jemi besimtarë muslimanë dhe feja jonë është një fe tërësisht monoteiste, për ne nuk ka dualizëm, ku në jetë të veprojnë dy forca të ndara ajo materiale e tokësore dhe ajo shpirtërore dhe qiellore, ku herë vepron shpirtërorja dhe herë materialja dhe herë të dyja bashkë. Në jetën e natyrshme nuk ka të tilla ndarje dhe Islami është natyra njerëzore në të cilën njeriu u krijua. Të gjitha anët në dukje kontradiktore apo të ndryshme të një fenomeni nuk janë vetëm se faqet e ndryshme të një objekti tredimensional. Për ne nuk ka shkaqe materiale të ndara nga ato shpirtëroret, pra nuk mund të ekzistojnë shkaqe materiale pa pasur brenda shpirtëroren, ashtu siç edhe nuk mund të ketë shkaqe shpirtërore pa pasur anën materiale. Ndarja e këtyre të dyjave në shpjegimin e fenomeneve që ndodhin në botën e njeriut vetëm sa e komplikojnë problemin dhe nuk të çojnë te e vërteta e plotë, por tek ajo e pjesshme dhe për rrjedhim e gabuar, e gabuar në atë masë sa e pjesshme është ajo.

“Drejtohu me përkushtim në fenë e pastër monoteiste, natyrën fillestare, në të cilën Allahu i ka krijuar njerëzit. S’ka ndryshim të krijimit të Allahut. Kjo është feja e drejtë, por shumica e njerëzve nuk e dinë.”[2]

Uniteti mes muslimanëve është begati, forcë dhe përparim. Kjo gjë është e vërtetë, porse kjo renditje nuk na tregon shkakun e vërtetë të kësaj mirësie. Profeti (salallahu alejhi ue selem) thotë: “Bashkësia është mëshirë, ndërsa përçarja është ndëshkim” [3] Ne duhet bëjmë pyetjen se nga erdhi kjo mëshirë? Nga bashkimi? Apo mëshira solli bashkimin dhe përçarja është një gjurmë e ndëshkimit? Natyrisht disa mund të mendojnë të parën dhe disa të dytën. Por që të mos u lë të hamendësoni në opinione individuale, po thërras në ndihmë përqasjen e shpalljes hyjnore ndaj kësaj pyetjeje.

Shpallja e Zotit na thotë: “Sikur banorët e atyre qyteteve të besonin dhe të ruheshin prej gjynaheve, Ne do t’u dërgonim bekime nga qielli dhe toka, por ata mohuan, prandaj i dënuam për atë që bënë.”[4] Dhe plot ajete të tjera, të cilat na flasin për një rregull të përgjithshëm se bindja ndaj Allahut sjell begati dhe mosbindja apo mëkati, ndëshkohet me fatkeqësi. Edhe përçarja nuk bën përjashtim, pasi edhe ajo është një fatkeqësi. Dhe pikërisht në mënyrë më të veçantë, Allahu këtë e ka përmendur në suren El-en’am: “Thuaj: “Ai ka fuqi t’ju ndëshkojë prej së larti ose nga poshtë këmbëve tuaja, ose t’ju përçajë në grupe e të vuani nga duart e njëri-tjetrit. Shih si ua shpjegojmë shpalljet, që ata të mund të kuptojnë!”[5] Ajeti e tregon fare qartë se përçarja është pjesë e ndëshkimit të Zotit, dhe ndëshkimi i Tij vjen për shkak të mëkateve. Pra, lidhja shkak-pasojë, në këtë rast nuk është horizontale tokësore, por vertikale tokësore-qiellore.

Vetë shpallja hyjnore ka treguar se mëkati është ai që prish vëllazërinë, madje edhe nëse ky mëkat nuk ka lidhje organike të drejtpërdrejtë me pasojën, Profeti (salallahu alejhi ue selem) thotë: “Nëse dy njerëz duhen për hir të Allahut dhe më pas ndahen, kjo vjen si pasojë e ndonjë mëkati që bën ndonjëri prej tyre.”[6] Forma sintaksore e përdorur në arabisht në këtë hadith si dhe trajta e pashquar e fjalës mëkat, tregojnë se nuk bëhet fjalë për ndonjë mëkat të veçantë, por për çfarëdo lloj mëkati. Nga kjo kuptojmë se gjynahet tona kanë pjesën e tyre të rëndësishme në ekzistencën e këtij mospajtimi mes nesh si muslimanë. Ndaj nuk është e drejtë që të përjashtohen gjynahet individuale si shkak i përçarjes tonë dhe të analizohen vetëm ato që bëhen në emër të xhematit dhe të fesë, çdo mëkat ka pjesën e tij. Zinxhiri shkak-pasojë është shumë i qartë, individi mëkaton dhe ndëshkimi i Zotit shfaqet edhe në formën e përçarjes, e ndërsa shkaqet tokësore janë vetëm ana e jashtme e problemit. Por, mëkati nuk është vetëm ai i dukshmi që ne e shohim dhe e kritikojmë, por edhe ai që bëhet mes katër mureve apo larg syve të njerëzve. Nëse njëra palë kritikon palën tjetër për gabime publike dhe gafa trashanike, tjetra i përgjigjet me po të njëjtën monedhë, por tashmë për gabime individuale. Në fakt që të dyja gabimet janë pjesë e mëkateve, të cilat sjellin për pasojë ndëshkimin e Allahut, dhe përçarja dhe konfliktet mes vëllezërve siç u tha, janë pjesë e ndëshkimit. Pra, mos t’iu duket habi se përgojimi i një x personi, të sjellë përçarjen me y person, apo moskryerja e namazit në kohë, apo futja e vetes në lloj-lloj haramesh, duke u justifikuar me qëllimin e nevojës apo të dauas, fetvasë të këtij dijetari apo atij tjetri, nuk është kontribut në përçarje.

Nëse analiza të tilla kaq të thjeshtuara ndonjërit i duken të përcipta, apo edhe sipërfaqësore kjo nuk tregon gjë tjetër vetëm se ikje ndaj përgjegjësisë personale, me justifikimin se kjo e jona nuk është si ajo e tjetrit që unë kritikoj, dhe për rrjedhim problemi do vazhdojë të ngelet. Nëse ajetet dhe hadithet i vënë pikat mbi i dhe tregojnë se ku qëndron në të vërtetë plaga, a mos vallë shpallja qenka e cekët dhe sipërfaqësore?! Disa në fakt mundohen t’i shmangen problemit duke u justifikuar se shpallja interpretohet dhe nuk duhet marrë në mënyrë literale! Kjo është e vërtetë, por vetëm për një pakicë rastesh ama. Por, edhe interpretimi që shmang kuptimin literal, vjen ose nga vetë konteksti i shpalljes ose nga një pjesë tjetër e shpalljes, pasi shpallja qartëson vetveten, ndaj dhe mospranimi i të vërtetës që vjen nga shpallja, është ikje nga njohja e vërtetë e realitetit.

Analizat e detajuara të realitetit nganjëherë të shpien në largimin nga thelbi, ato kanë vlerën e tyre, përderisa nuk të çojnë në një përfundim të ndryshëm nga ajo, çka shpallja e ka thënë shumë thjeshtë dhe qartë. Si e tillë, nuk është e detyrueshme që patjetër të dish çdo hollësi të realitetit për të kapur thelbin, aq më tepër që për problemin që po flasim, thelbin na e ka ofruar të gatshëm shpallja hyjnore dhe ajo na ka dhënë edhe zgjidhjen, e pse duhet pra ta kërkojmë atë diku tjetër?!

Nganjëherë, problemi qëndron gjetkë, te mosgjetja saktë e zgjidhjes që vetë shpallja na e ka ofruar, dhe në këtë rast, gabimi nuk vjen nga mosnjohja e realitetit, por nga mosnjohja e zgjidhjes që jep shpallja. Njohja tokësore horizontale e realitetit, dhe natyrisht e pjesshme bëhet në terren, dhe analiza i bëhet nëpër kafe, por njohja e vërtetë, ajo vertikale e thelbit të marrëdhënieve tokë-qiell dhe qiell-tokë, gjendet te meditimi mbi shpalljen, dhe ky është edhe fikhu i zgjidhjeve, fikhu i vërtetë për të cilin na ka folur Profeti (salallahu alejhi ue selem). Allahu na ruajt nga gjynahet dhe mos na privoftë nga ky fikh! Amin!

---

[1] Për një pasqyrë më të gjerë rreth lidhjes mes mëkatit dhe dëmeve të tij mund të lexoni librin e Ibn Kajimit “Sëmundja dhe Ilaçi”.

[2] Rrum:30.

[3] Transmeton Abdullah ibn Ahmed në Zeuaid Musned dhe është sahih, shih Es-sahiha nr.667.

[4] Araf:96.

[5] Ajeti 65.

[6] Transmeton Buhari në Edeb El-mufred, dhe është sahih.

Mëshira e dhuruar, dashuria dhe mbrojtja e Profetit

Mëshira e dhuruar, dashuria dhe mbrojtja e Profetit (paqja qoftë mbi të).

Përgatiti: Dr. Abdullah Ali Basfar

Parathënie

Të gjitha lavdërimet i takojnë Allahut, Zotit të botëve, uratat dhe bekimet më të mira qofshin për Profetin, që u dërgua mëshirë për të gjitha krijesat; Muhamedin, familjen, shokët dhe gjithë pasuesit e tij.

Të fyesh të Dërguarin e Zotit, Muhamedin (paqja qoftë mbi të), do të thotë të fyesh vetë Zotin, Librin dhe Fenë e Tij të drejtë, do të thotë të marrësh nëpër gojë dinjitetin e të gjithë profetëve. Allahu i Lartësuar, jetën e Profetit tonë e ktheu në një pasqyrë, ku u reflektuan shëmbëlltyrat e të gjithë profetëve, dhe Kuranin, një libër ku u reflektuan të gjithë librat e zbritur më parë, e fenë e tij, një xhevahir ku gjetën shëmbëllimin e tyre të gjitha vlerat e mëparshme. Muhamedi (paqja qoftë mbi të) ishte me të vërtetë udhërrëfyesi për tek Allahu i Lartmadhëruar, ndaj këtu qëndron edhe rreziku që mbart me vete, ofendimi i dinjitetit të këtij Profeti.

Popujt islamë kanë treguar gjithmonë me devocion, se janë të gatshëm të vetësakrifikohen për të mbrojtur dhe ruajtur nderin dhe dinjitetin e të dërguarit të Allahut, e prijësit të atyre që shkuan dhe do të vijnë, dinjitetin e të dashurit të Zotit. Të gjithë pa përjashtim, dijetarë dhe predikues, të mëdhenj dhe të vegjël, burra dhe gra, kanë shprehur secili me mënyrën e tij dashurinë që mbartin në zemrat e tyre për këtë njeri, dashuri, të cilën e kanë humbur shumë njerëz në lindje dhe në perëndim. Ndoshta ajo që ndodhi, ishte një sprovë nga Allahu për të treguar dashurinë tonë ndaj Profetit (paqja qoftë mbi të), dashuri, të cilën e kemi lënë shumë pas dore. Le t’i tregojmë pra botës mbarë, lindjes dhe perëndimit se kush ishte ai burrë, ata duhet të pranojnë se nuk mund të tallen me shenjtërinë e fesë, profetëve dhe librave të shenjtë, dhe duhet të ulin hundën para madhështisë së këtij Profeti fisnik, para dashurisë së madhe dhe nderimit të lartë që ndjejnë të gjithë muslimanët për të.

Të gjitha ato përpjekje që ndodhën anekënd botës për të mbrojtur dhe ruajtur nderin e dinjitetin e Profetit (paqja qoftë mbi të) dhe për t’iu përgjigjur armiqve të kësaj feje, ishin me të vërtetë në vija të përgjithshme, një arritje e madhe që duhet vlerësuar.

Shkroi: Dr. Abdullah Ali Basfar

Dashuria ndaj të Dërguarit të Allahut është një detyrim

Allahu i Lartësuar në librin e Tij thotë: Thuaju (O Muhamed): “Në qoftë se baballarët tuaj, bijtë tuaj, vëllezërit tuaj, bashkëshortet tuaja, të afërmit tuaj, pasuria që ju e keni fituar, tregtia që frikësoheni se do të dështojë dhe vendbanimet tuaja ku ju gjeni kënaqësi, (të gjitha këto) janë më të dashura për ju se Allahu dhe i Dërguari i Tij, më të dashura se përpjekja dhe lufta për Çështjen e Allahut, atëherë prisni derisa Allahu të sjellë Vendimin (dënimin) e Tij. Dhe Allahu nuk e udhëzon popullin e prishur.”[1]

Në këtë ajet, Allahu u tërheq vërejtjen besimtarëve se do të ndëshkohen dhe do të konsiderohen si njerëz të prishur, nëse ato që përmenden në ajet janë më të dashura për ta sesa Allahu, i Dërguari i Tij dhe lufta për kauzën e Tij, ndaj dhe nga kjo kuptohet se është e detyrueshme që dashuria për Allahun dhe të Dërguarin e Zotit, duhet të jetë parësore ndaj çdo gjëje.

Enes ibn Malik na tregon se i Dërguari i Allahut (paqja qoftë mbi të) ka thënë: Askush prej jush nuk ka besuar, përderisa mua nuk më do më tepër se fëmijët dhe prindërit e tij dhe se gjithë njerëzit.[2]

Ky hadith është një nga argumentet më të qarta që na obligon dashurinë ndaj Profetit (paqja qoftë mbi të). Një besimtar nuk e meriton të plotë emrin e besimit dhe nuk mund të futet në radhën e të shpëtuarve Ditën e Gjykimit, nëse dashurinë më të madhe nuk ia kushton Profetit (paqja qoftë mbi të). Profeti jo pa qëllim përmendi fëmijën dhe prindin, pasi ata janë krijesat më të dashura për njeriun dhe ndoshta më të dashura se vetja e tij, e pavarësisht këtij fakti, që një musliman të plotësojë islamin dhe besimin e tij, duhet t’i japë përparësi dashurisë së Profetit ndaj dashurisë së çdokujt, sado i dashur qoftë ai për të.

Kuptimi i fjalëve: Askush prej jush nuk ka besuar, do të thotë se besimi i tij nuk është plotësuar, pra bëhet fjalë për besimin e plotë dhe jo për themelin e besimit. Dashuria ndaj Profetit (paqja qoftë mbi të) është një nga detyrimet e besimit, dhe kushdo që e lë mangët, ka lënë pas dore një nga këto detyrime të Islamit. Themelet e besimit nuk mund të ekzistojnë pa dashurinë ndaj Profetit (paqja qoftë mbi të), ashtu siç nuk ka as edhe një musliman që në zemrën e tij, të mos ndjejë dashuri ndaj tij, qoftë edhe pak. Nëse dashuria ndaj Profetit (paqja qoftë mbi të) nuk ekziston absolutisht, atëherë kjo dëften se edhe besimi nuk ekziston tek një njeri i tillë, sa më shumë të pakësohet kjo dashuri, aq më tepër pakësohet edhe besimi, dhe sa më shumë të shtohet, aq më tepër shtohet edhe besimi. Një njeri që të arrijë gradën e lartë të një besimtari të plotë, duhet që patjetër të përpiqet me të tëra forcat për të zbatuar atë që dëshiron Allahu dhe i Dërguari i Tij, qofshin këto fjalë e vepra, apo edhe njohuri e bindje. Sa herë që njeriu përpiqet të arrijë këto obligime, aq herë ai ngjitet një shkallë më lart drejt besimit, e aq më tepër ai ndjen ëmbëlsinë e besimit. Sa herë që njeriu neglizhon në kryerjen e detyrimeve të besimit me të cilat është obliguar, aq herë edhe kjo lë pasoja negative në besimin e tij, për pasojë, edhe në dashurinë ndaj Profetit (paqja qoftë mbi të). Rritja e dashurisë është e lidhur pazgjidhshmërisht me rritjen e besimit, ashtu si edhe rënia e tij, sjell rënien e besimit, siç edhe u përmend. Ekziston vërtet një lidhje e ngushtë mes dashurisë ndaj Profetit (paqja qoftë mbi të) dhe besimit, asnjëra nuk mund të ekzistojë pa tjetrën, nëse njëra shtohet, rrjedhimisht shtohet edhe tjetra, e po kështu edhe anasjelltas.

Enesi gjithashtu tregon se Profeti (paqja qoftë mbi të) ka thënë: Tre janë ato gjëra, të cilat nëse gjenden tek një njeri, ai me të vërtetë ka ndjerë ëmbëlsinë e besimit: Allahu dhe i Dërguari i Tij duhet të jenë më të dashur për të se kushdo tjetër, ata të cilët i do, i do vetëm për hir të Allahut dhe urren t’i kthehet mosbesimit, ashtu siç nuk do të dëshironte të hidhej edhe në zjarr.[3]

Abdullah ibn Hisham, një shok i Profetit tregon: Ne ishim me Profetin (paqja qoftë mbi të) dhe ai kishte kapur për dore Umer ibn Hatabin, dhe Umeri i thotë atij: O i Dërguari i Allahut! Ti je më i dashur për mua se çdo gjë tjetër, përveç vetes sime. Profeti (paqja qoftë mbi të) i thotë: Jo, pasha Atë, i Cili ka në dorë shpirtin tim, unë duhet të jem më i dashur për ty edhe se vetja jote. Umeri atëherë i thotë: Po, pasha Allahun, tani (e mbrapa) unë të dua më tepër edhe se vetja ime. Profeti (paqja qoftë mbi të) iu përgjigj: Tani po, o Umer.[4]

Ky hadith përforcon atë që u theksua edhe në dy hadithet e mëparshme, se besimtari do të arrijë vërtetësinë e besimit, kur i Dërguari i Allahut (paqja qoftë mbi të) të jetë për të edhe më i dashur se vetë shpirti i tij që ka në trup. Kjo është edhe pika kulmore e dashurisë, aty ku shuhen pasionet dhe dëshirat vetjake, përpara dashurisë ndaj të Dërguarit të Allahut (paqja qoftë mbi të). Kjo dashuri vihet në provë atëherë kur dëshirat dhe pasionet njerëzore, përplasen me urdhrat e Profetit (paqja qoftë mbi të), asaj që i jepet përparësi, asaj edhe i takon vlerësimi më i madh.

Dijetari Ibn Haxher El-askelani duke komentuar këtë hadith, shprehet se Imam El-hatabi ka thënë: Dashuria e njeriut ndaj vetes është diçka natyrale dhe dashuria ndaj dikujt tjetër, është një zgjedhje e cila ka shkaqet e saj. Profeti (paqja qoftë mbi të) kishte për qëllim pikërisht dashurinë që zgjidhet, pasi ajo natyrale është e lindur dhe nuk mund të ndryshohet.

Më pas Ibn Haxher duke komentuar fjalët e Imam El-hatabit thotë: Kështu që përgjigjja e parë që dha Umeri ishte një shfaqje e së natyrshmes, më pas, ai nëpërmjet argumentit e kuptoi se Profeti (paqja qoftë mbi të) ishte më i dashur për të edhe se shpirti i tij. Kjo, sepse është pikërisht kjo dashuri, shkaku i cili do të shpëtojë shpirtin e tij nga vuajtjet e kësaj bote dhe asaj të përtejme, ndaj dhe shprehu atë që vetë zgjodhi, duke marrë në këtë rast edhe aprovimin e Profetit (paqja qoftë mbi të) me fjalët: Tani po, o Umer. Pra, tani e kuptove dhe shprehe atë që duhej.[5]

Ja kështu e shprehnin shokët e Profetit (paqja qoftë mbi të) dashurinë dhe respektin ndaj tij, pa u sforcuar dhe pa u shtirë, jo vetëm flisnin me fjalë të dashura dhe të bukura ndaj tij, por dashurinë që kishin për të, e treguan me fakte reale nga vetë jeta e tyre, Allahu qoftë i kënaqur prej tyre.

SHEMBUJ NGA DASHURIA E SHOKËVE TË PROFETIT (paqja qoftë mbi të)

Shembulli më i madh në histori sesi tregohet dashuria ndaj Allahut dhe të dërguarit të Tij, është shembulli i bashkëshoqëruesve të Profetit tonë, Muhamedit (paqja qoftë mbi të).

Prijësi i besimtarëve Ali ibn Ebu Talib, kur është pyetur se si e shprehnin ata dashurinë ndaj të dërguarit të Allahut (paqja qoftë mbi të), tha: Të dërguarin e Allahut (paqja qoftë mbi të) e donim më tepër sesa pasurinë, fëmijët, baballarët dhe nënat tona, e donim edhe më tepër se ujin e ftohtë, kur të thahet fyti nga etja.

Të shumta janë ngjarjet që pasqyrojnë dashurinë e madhe të shokëve të Profetit (paqja qoftë mbi të) ndaj tij, dashuri që i kalonte caqet e vetvetes. Një prej këtyre është edhe shembulli që na tregohet nëpër librat e historisë, për Zejd ibn Ed-dethine. Uruetu ibn Zubejr tregon: Kur paganët e Mekës e nxorën jashtë tokës së shenjtë Zejd ibn Ed-dethinen për ta vrarë në vendin e quajtur Ten’im, Ebu Sufjani, që në atë kohë ishte akoma idhujtar i tha Zejdit: Të kërkoj që për hir të Allahut të më thuash të vërtetën, o Zejd! A dëshiron që në vendin tënd këtu tani të ishte Muhamedi ai që do të ekzekutohej, dhe ti të ishe pranë familjes tënde? Zejdi iu përgjigj: Pasha Allahun, unë nuk do të dëshiroja që Muhamedi edhe atje ku është t’i hynte qoftë edhe një gjemb, e unë të isha pranë familjes sime. Ebu Sufjani thoshte: Nuk kam parë asnjë njeri që të donte dikë, ashtu siç e donin shokët e Muhamedit, Muhamedin.[6]

Abdullah ibn Mes’udi tregon: Një herë një njeri erdhi tek i Dërguari i Allahut (paqja qoftë mbi të) dhe i tha: O i Dërguari i Allahut, çfarë mund të thuash për një njeri, i cili e ka dashur dikë, por nuk ka arritur të shoqërohet me të? I Dërguari i Allahut (paqja qoftë mbi të) iu përgjigj: Njeriu do të jetë me atë që do.[7] Po kështu, Ebu Musa, një tjetër shok i Profetit, thotë: Profeti (paqja qoftë mbi të) u pyet: Njeriu e do dikë por nuk e shoqëron dot? Dhe ai u përgjigj: Njeriu do të jetë me atë që do.[8]

Një tjetër ngjarje që tregon se si shokët e Profetit (paqja qoftë mbi të) për hir të dashurisë që kishin për të, ishin të gatshëm të sakrifikoheshin për ta mbrojtur, është edhe veprimi që bëri Ebu Duxhane në betejën e Uhudit, duke dalë para Profetit (paqja qoftë mbi të) si mburojë njerëzore e ku gjithë shigjetat binin mbi të dhe jo mbi Profetin (paqja qoftë mbi të).[9] Po kështu, edhe Ebu Talha tek qëndronte para Profetit (paqja qoftë mbi të) dhe thoshte: O i Dërguari i Allahut, le të vritem unë në vendin tënd. Ditën e Uhudit duart e Ebu Talhës u sakatuan nga shigjetat tek mbronte të Dërguarin e Allahut (paqja qoftë mbi të). Dhe kur Profeti (paqja qoftë mbi të) pas tij ngrinte kokën për të parë, ai i thoshte: O i Dërguari i Allahut, ule kokën që mos të të kapë ndonjë shigjetë, le të vritem unë në vendin tënd. Dita e betejës së Uhudit ka qenë me të vërtetë një ditë me të tilla vetëflijime.

Imam El-bejheki dhe Ibn Is’hak përcjellin në librat e tyre se një gruaje nga fisi Beni Dinar i qe vrarë në betejën e Uhudit i ati, vëllai dhe burri. Kur atë e lajmëruan për vdekjen e tyre, ajo pyeti: Si është i Dërguari i Allahut? Asaj iu përgjigjën: Mirë është, ashtu siç do të dëshiroje të jetë, e qoftë lëvduar Allahu për këtë. Ajo tha: Ma tregoni, sepse unë dua ta shoh vetë atë. Kur ajo e pa, tha: Çdo fatkeqësi me ty është më e lehtë![10]

Theubani ishte një nga shokët e Profetit (paqja qoftë mbi të) i cili e donte shumë Profetin, dhe nuk rrinte dot larg tij. Një ditë ai erdhi tek Profeti (paqja qoftë mbi të) me çehre të ndryshuar dhe i Dërguari i Allahut i tha: Çfarë ta ka ndryshuar çehren? Ai iu përgjigj: O i Dërguari i Allahut! Nuk jam i sëmurë dhe nuk kam asnjë dhimbje, veçse unë nuk rri dot pa të parë dhe nuk ndjehem mirë derisa të të takoj. Mu kujtua bota e përtejme dhe kam frikë se nuk do të të shoh më. Ti do të ngrihesh lart me Profetët, e unë edhe nëse do të hyj në Xhenet, do të jem në një vend shumë poshtë teje, e nëse nuk hyj në Xhenet nuk do të të shoh kurrë më. Dhe Allahu i Madhëruar zbriti këtë ajet: E kushdo që i bindet Allahut dhe të Dërguarit, të tillët do të jenë së bashku me ata që Allahu i shpërbleu: (me) profetët, besnikët e dalluar, dëshmorët dhe me të mirët. Sa shokë të mirë janë ata![11]

Një dashuri të tillë mund ta shohim edhe në ngjarjen e Hixhretit (emigrimit) të Profetit (paqja qoftë mbi të) nga Meka në Medine, kur Profeti e përgëzoi Ebu Bekrin se ai do të ishte shoqëruesi i tij në këtë udhëtim, ndërkohë që Ebu Bekri priste që Profeti (paqja qoftë mbi të) t’i jepte leje që ai ta shoqëronte atë. I Dërguari i Allahut i tha: O Ebu Bekër, Allahu më dha leje të emigroj dhe të dal (nga ky vend). Ebu Bekri i tha: O i Dërguari i Allahut, dua të të shoqëroj. Dhe ai iu përgjigj: Do të më shoqërosh. Kur Profeti (paqja qoftë mbi të) iu përgjigj kështu, Ebu Bekrit filluan t’i rridhnin lot nga gëzimi që do të ishte në shoqërinë e Profetit (paqja qoftë mbi të). Ishte po ky njeri, i cili gjatë këtij udhëtimi bashkë me Profetin (paqja qoftë mbi të), u fsheh në guvën e malit Theur, tek pa në të një gropë, vuri këmbën e tij në të, nga frika se mos pengohej Profeti (paqja qoftë mbi të), por brenda saj qëlloi një akrep, i cili e pickoi dhe lotët filluan t’i rridhnin nga dhimbja, e ai përpiqej të ruante të Dërguarin e Allahut (paqja qoftë mbi të).

I Dërguari i Allahut shkoi në Medine dhe banorët e saj dolën për ta pritur atë me një gëzim të madh, ata filluan të këndonin duke thënë:

Agoi Hëna e plotë mbi ne, nga lugina e Uedasë

Ty o Zot të qofshim falë sa të jenë ditët e dynjasë

O i ardhuri midis nesh urdhrit tënd do ti vijmë nga pas

Ti Medinen e nderove, mirë se vjen o mirëdash!

Ditën e Bedrit, Profeti (paqja qoftë mbi të) e shtyu me shkop në bark një prej shokëve të tij që quhej Seuad ibn Gazije. Seuadi tha: O i Dërguari i Allahut më vrave, e Allahu të ka dërguar me të drejtën. Profeti (paqja qoftë mbi të) i tha: Merre hakun që të takon, o Seuad! Kur Seuadi u mat të merrte hak i tha: Ti më re në bark kur unë e kisha të zbuluar, ndaj ma zbulo edhe ti mua barkun tënd, që ta marr hakun tamam. Profeti (paqja qoftë mbi të) e zbuloi trupin e tij të bekuar dhe Seuadi e përqafoi fort dhe duke qarë e puthi. I Dërguari i Allahut (paqja qoftë mbi të) e pyeti: Ç’të shtyu ta bësh këtë? Dhe ai iu përgjigj: O i Dërguari i Allahut, unë kam frikë se kjo ditë do të jetë dita e fundit e jetës sime, ndaj dhe desha që gjëja e fundit që do të prekja në këtë botë, të ishte trupi yt.

Në kohën kur u krye marrëveshja e Hudejbijes, idhujtarët e Mekës dërguan një delegacion për këtë marrëveshje dhe ata u çuditën kur panë diçka që kurrë më parë nuk e kishin parë. Kur Profeti (paqja qoftë mbi të) merrte abdes, ujin që binte nga duart e tij, shokët e tij bënin të gjitha përpjekjet për ta pritur me duart e tyre dhe shpeshherë edhe shtyheshin kush e kush ta priste i pari, e ai që ngelte pa gjë, me duart e lagura të shokut të tij, nga ai ujë, fërkonte fytyrën e tij. Kur delegacioni u kthye, iu tregoi Mekasve: O njerëz, ata njerëz që ne pamë nuk e lënë ujin të bjerë nga duart e tij, e si mund të lënë që t’i derdhet gjaku mbi tokë?!

Në Haxhin e lamtumirës, Profeti (paqja qoftë mbi të) rroi flokët dhe kur berberi përfundoi anën e djathtë të kokës, Profeti (paqja qoftë mbi të) ua zgjati ato, shokëve të tij. Shokët e Profetit (paqja qoftë mbi të) u shtynë si asnjëherë tjetër, kush e kush të merrte diçka prej tyre, të gjithë donin të kishin diçka prej flokëve të Profetit (paqja qoftë mbi të). Kur mbaroi edhe ana e majtë e kokës, Profeti thirri mes shokëve Ebu Talhën, që në betejën e Uhudit, vuri në rrezik jetën e tij për hir të Profetit (paqja qoftë mbi të) dhe ia dha atij, ato flokë.

Është e vërtetë se e kemi për detyrë ta duam Profetin e Allahut (paqja qoftë mbi të), e si mos ta duam një njeri të tillë që baba dhe nëna ime iu bëfshin kurban!

Ai është i dashuri që të gjithë njerëzit e duan

Ai është njeriu që cilësitë e tij lëvduan

Ai është miku që nga malli për të edhe devetë lënguan

Dhe nga lugina e Akikut me vrap rendnin për ta shikuar.

Vëlla musliman! Ne nuk duhet të na e kalojë deveja me dashurinë e saj për Profetin (paqja qoftë mbi të).

Enesi tregon se një njeri erdhi tek Profeti (paqja qoftë mbi të) dhe e pyeti: Kur do të bëhet Kiameti, o i Dërguari i Allahut? Ai i tha: E çfarë ke përgatitur ti për atë ditë? Ai iu përgjigj: Nuk kam përgatitur për atë ditë agjërime, lëmoshë dhe falje të shumta, por unë e dua Allahun dhe të Dërguarin e Tij. Profeti (paqja qoftë mbi të) iu përgjigj: Ti do të jesh me atë që do.[12]

Enesi vazhdon dhe thotë: Ne u gëzuam shumë si asnjëherë tjetër, kur Profeti (paqja qoftë mbi të) tha: Ti do të jesh me atë që do. Unë e dua Profetin (paqja qoftë mbi të), Ebu Bekrin dhe Umerin dhe shpresoj që dashuria ime të bëjë të jem pranë tyre, ndonëse nuk kam bërë ato që kanë bërë ata.[13]

Nuk kishte sesi të mos gëzoheshin shokët e Profetit (paqja qoftë mbi të) me këtë hadith, kur ata e donin Allahun dhe të Dërguarin e Tij kaq shumë.

Rebia ibn Kab, një nga shokët e Profetit (paqja qoftë mbi të) qëllonte që rrinte shpesh me Profetin dhe një ditë i solli Profetit enën me ujë, nga ku ai do të merrte abdes. I Dërguari i Allahut pasi mori abdes, iu drejtua Rebias dhe i tha: Kërko (çfarë të duash)! Dhe çfarë mendoni se kërkoi ky njeri nga Profeti?! Ai i tha: Dua që të jem në shoqërinë tënde në Xhenet? E pra, nuk i kërkoi atij asgjë që kishte të bënte me këtë botë, por kërkoi diçka shumë më të lartë. Dhe Profeti (paqja qoftë mbi të) i tha: Ndoshta do diçka tjetër? Rebia i tha: Kjo është ajo që dua. Atëherë i Dërguari i Allahut i tha: Ndihmo veten tënde me sexhde të shumta.[14]

Një ditë, Ebu Bekri pas vdekjes së Profetit (paqja qoftë mbi të) takon Umerin dhe i thotë: Eja me mua të shkojmë tek Umu Ejmen, dadoja e të Dërguarit të Allahut dhe t’i bëjmë një vizitë asaj, siç bënte edhe Profeti (paqja qoftë mbi të). Kur mbërritën tek ajo dhe u ulën, Umu Ejmen filloi të qajë. Ebu Bekri dhe Umeri i thonë: “O Umu Ejmen, përse qan? Ajo që ka përgatitur Allahu për Profetin e Tij, është shumë më e mirë. Ajo u tha: “E di se ajo që ka përgatitur Allahu është më e mirë për Profetin e Tij, por ajo që më bën të qaj është se shpallja u ndërpre nga qielli.” Kur dëgjuan fjalët e saj, edhe ata të dy filluan të qanin.”[15]

Një dashuri kaq të madhe për Profetin (paqja qoftë mbi të), do ta gjejmë edhe tek brezat e mëvonshëm, siç është rasti i Imam Malikut, i cili kur përmendej Profeti (paqja qoftë mbi të) në prezencë të tij, ndryshonte çehre. Një herë miqtë e tij e pyetën për këtë gjë, dhe ai u përgjigj: Nëse ju do të kishit parë atë që unë kam parë, nuk do të ma merrnit për të madhe. Unë kam parë Muhamed ibn El-mundhir, lexues i famshëm i Kuranit dhe mësuesi i Imam Malikut, që kur përmendej në prezencë të tij Profeti (paqja qoftë mbi të), qante aq shumë, saqë ne na vinte keq për të, dhe kjo sepse zemrën e kishte të lidhur me Profetin (paqja qoftë mbi të). Por madhërimi që imam Maliku i bënte Profetit (paqja qoftë mbi të) nuk mbaronte me kaq, ai kishte edhe një mënyrë të veçantë. Kur ai jepte mësimin e haditheve të Profetit (paqja qoftë mbi të), lahej dhe pastrohej, vishte rrobat më të mira dhe ulej në vendin e caktuar ku lexoheshin hadithet e Profetit (paqja qoftë mbi të), dhe një gjë të tillë, nuk e bënte kur jepte mësimin e fikhut.

Po kështu, edhe një tjetër dijetar i hershëm, siç qe Amir ibn Abdullah ibn Zubejr, nipi i djalit të hallës së Profetit (paqja qoftë mbi të), kur i Dërguari i Allahut përmendej në prezencë të tij, qante aq shumë, sa nuk i ngelte më lot për të derdhur.

Kështu pra e donin të parët tanë të mirë të Dërguarin e Allahut (paqja qoftë mbi të), sepse të tillë ishin këta njerëz.

A E DUAM NE PROFETIN (paqja qoftë mbi të) APO JO?

Muslimanët në ditët e sotme nuk po ndjekin të njëjtën rrugë si të parët e tyre dhe nuk po shfaqin ashtu siç duhet dashurinë ndaj Profetit (paqja qoftë mbi të). Ne bëjmë dallim mes dashurisë së tij dhe pasimit, ka njerëz që i japin përparësi vetëm dashurisë dhe lënë mënjanë pasimin, ashtu siç ka edhe të tillë që i japin përparësi pasimit dhe lënë mënjanë dashurinë ndaj tij. Ajo që mund të thuhet në këtë rast, është se nuk mund të ekzistojë një dashuri e vërtetë dhe e sinqertë, nëse kjo nuk shoqërohet me pasim. Nëse vërtet je i sinqertë në dashurinë ndaj Profetit (paqja qoftë mbi të), atëherë ti duhet ta pasosh dhe ta marrësh për shembull atë, sepse çdo njeri që e do dikë, e shfaq këtë me bindjen ndaj tij, dhe ndjekja e Sunetit të Profetit është fryti i kësaj dashurie.

Nëse me të vërtetë ne e duam me gjithë shpirt Profetin, e nëse lotët që derdhim kur dëgjojmë për të nuk janë lot krokodili, atëherë nuk ka sesi ne të mos jemi pasues të denjë të rrugës së tij, ashtu siç edhe na ka këshilluar Profeti (paqja qoftë mbi të) për këtë: Kapuni mbas tij (Sunetit) me dhëmballë. Ky është krahasim që tregon sesa fort duhet të lidhemi me rrugën e tij, dhe kjo duke lexuar jetën, karakteristikat, cilësitë, virtytet dhe mrekullitë e tij. Vetëm kështu mund ta mbushim zemrën tonë me dashurinë ndaj Profetit (paqja qoftë mbi të), shenjë e së cilës është pasimi i shembullit të tij. Çdokush prej nesh le të meditojë mbi hadithin profetik të përmendur pak më parë: Njeriu do të jetë me atë që do, dhe le të shohë se me kë do që ai të jetë?!

Ai që do njerëzit e prishur dhe të dalë nga rruga e Zotit, ai do të ngjallet bashkë me ta, ai që do jobesimtarët do të ngjallet bashkë me ta. E ai që do Profetin tonë, Muhamedin (paqja qoftë mbi të), ai do të jetë bashkë me të në Xhenet. Lind pyetja: Për çfarë dashurie po flasim ne?! Ne po flasim për atë dashuri që shfaqën shokët e Profetit (paqja qoftë mbi të) ndaj tij, dhe ata që erdhën mbas tyre dhe jo për ndonjë dashuri tjetër. Ne kemi për qëllim atë dashuri, fryti i së cilës tregohet me pasimin e shembullit të Profetit (paqja qoftë mbi të), mbrojtjen e rrugës së tij, të krenuarit me të, thirrja për në të, e edukimi me virtytet e këtij Profeti. E tillë ishte dashuria e shokëve të Profetit, një dashuri frytdhënëse që në ditët e para të saj, në ato ditë kur shkëlqeu ai diell mbi këtë botë dhe e mbushi atë plotë dritë dhe shkëlqim.

Lindi shpresa e udhëzimit dhe gëzimi përfshiu

Të gjithë luginat dhe shtigjet ngado që ishin

E bija e Uehbit i dhuroi me duar të bardha njerëzimit

……………………………………………….

Në një thënie autentike profetike, tregohet se Profeti (paqja qoftë mbi të) bëri një vizitë në varreza dhe pasi iu dha selam të vdekurve, tha: Do të dëshiroja të takoja vëllezërit e mi. Dhe shokët i thanë: A nuk jemi ne vëllezërit e tu? Ai tha: Ju jeni bashkëshoqëruesit e mi, ndërsa vëllezërit e mi janë ata, të cilët më besuan pa më parë.[16]

Po ashtu, Ebu Hurejra përcjell tek ne, se i Dërguari i Allahut (paqja qoftë mbi të) kur bëri njëherë vizitë në varreza tha: Paqja qoftë mbi ju, o banorët besimtarë të këtij vendi. Dhe ne, me caktimin e Zotit, kemi për tu ardhur pas. Sa do të kisha dëshiruar të shikoja vëllezërit tanë! A nuk jemi ne vëllezërit e tu, o i Dërguari i Allahut? –i thanë shokët e tij. E ai u tha: Ju jeni bashkëshoqëruesit e mi, ndërsa vëllezërit tanë akoma nuk kanë ardhur. Shokët i thanë: Si do t’i njohësh pjesëtarët e Umetit tënd, o i Dërguari i Allahut, kur ata ende nuk kanë ardhur?! Dhe ai iu tha: Nëse një njeri ka një kalë balash mes një tufe me kuaj të zinj, a do njihte ai kalin e tij? Ata i thanë: Posi jo o i Dërguari i Allahut! Dhe ai u tha: Besimtarët do të vijnë (ditën e gjykimit) me gjymtyrë të bardha si shkak i abdesit, dhe unë do të jem para tyre tek baseni i madh (haudi). Disa prej njerëzve do të zbohen nga baseni im, ashtu siç zbohet deveja pa zot dhe unë do tu thërras: Ejani! Afrohuni! Por do të thuhet: Ata ndryshuan pasi ti nuk ishe më dhe unë do të them: Larg, larg meje![17]

Dhe kështu nëse ne jemi të sinqertë me fenë tonë dhe në dashurinë ndaj Profetit dhe pasojmë Sunetin e tij, ne do të jemi në radhën e vëllezërve të tij.

O Zot, mbushi zemrat tona me dashurinë për Ty dhe dashurinë për Profetin Tënd! O Zot, na bëj ne ta duam të Dërguarin tënd më shumë se fëmijët tanë, të afërmit tanë, pasurinë tonë dhe mbarë njerëzit, për hir të mëshirës Tënde, na e prano lutjen, o Mëshiruesi më i Madh.

PSE E DUAM PROFETIN (paqja qoftë mbi të)

Këtu po shtroj një pyetje, e cila mund tu shkojë nëpër mend disa njerëzve, të cilët ndoshta nuk e kanë kuptuar domethënien e faqeve të mëparshme të këtij libri. Kjo pyetje është: Pse ne e duam Profetin (paqja qoftë mbi të)?

Përgjigjen e kësaj pyetje mund ta gjeni në mënyrë të përmbledhur në faqet që shkuan, por megjithatë, unë do të mundohem që në këto rreshta, ta shpreh më qartë dhe më shkurt atë.

Ne e duam Profetin (paqja qoftë mbi të) për një sërë arsyesh dhe disa nga këto arsye janë:

1- Ne e duam Profetin (paqja qoftë mbi të) sepse dashuria për të është një shfaqje e dashurisë për Allahun e Madhëruar. Dashuria për Allahun është themeli i dashurisë në fe. Allahu vetëduhet sepse Ai është Zoti, është Qenia e Përsosur Supreme. Çdo dashuri që ka të bëjë me fenë, është në vartësi të dashurisë së Allahut, siç është dashuria ndaj profetëve, engjëjve, njerëzve të mirë dhe veprave e moraleve të mira gjithashtu, të cilat Allahu i do dhe i pëlqen. Të gjitha këto dashuri janë të lidhura pas dashurisë për Allahun. Profetin (paqja qoftë mbi të) ne e duam për hir të Allahut dhe po ashtu, ne i bindemi urdhëresave të tij, po për hir të Allahut. ”Thuaj: Nëse e doni Allahun, më pasoni mua që Allahu tu dojë juve”.[18] Dashuria ndaj Allahut nuk mund të ndahet nga dashuria për Profetin e Tij, dhe dashuria ndaj Profetit, nuk mund të ekzistojë pa ndjekur rrugën dhe fenë e tij. Sa më shumë të ndjekë besimtari rrugën dhe ligjin e Profetit, aq më shumë shtohet edhe dashuria e tij për të, e aq më shumë ai e do Allahun e Madhëruar.

2- Ne e duam Profetin tonë, sepse Allahu e donte atë dhe e pati zgjedhur dhe nderuar në mes tërë krijesave të Tij. Zoti e zgjodhi atë për të qenë i Dërguari i Tij dhe e bëri atë vulën e profetëve dhe më të zgjedhurin e krijesave. Uathile ibn El-eska tregon se e ka dëgjuar Profetin (paqja qoftë mbi të) të thotë: Allahu zgjodhi Kinanen ndërmjet bijve të Ismailit, zgjodhi Kurejshët mes bijve të Kinanes, mes Kurejshëve zgjodhi Hashimitët dhe nga Hashimitët më zgjodhi mua.[19] Po ashtu, Ebu Hurejra na tregon se i Dërguari i Allahut pati thënë: Unë jam zotëria i bijve të Ademit Ditën e Kijametit, i pari njeri që do të ngrihet nga varri, i pari që do të ndërmjetësojë dhe i pari që do t’i jepet leje për ndërmjetësim.[20] Ebu Hurejra transmeton gjithashtu, se Profeti (paqja qoftë mbi të) ka thënë: Kur Allahu e do një njeri thërret Xhibrilin dhe i thotë: Allahu e do filanin, prandaj duaje atë, e Xhibrili e do atë dhe thërret mes banorëve të qiellit: Allahu e do filanin, ndaj duajeni atë, dhe banorët e qiellit e duan atë, e më pas ai bëhet i pranuar mes banorëve të tokës.[21] Ibn Haxher duke komentuar këtë hadith thotë: Qëllimi me fjalën pranim në këtë hadith, është pranimi i dashurisë nga ana e zemrës për këtë njeri, simpatia dhe pëlqimi i tij. Nga ky hadith kuptohet se dashuria që kanë njerëzit në zemra për dikë është një shenjë për dashurinë e Allahut ndaj tij.[22] Nëse kjo është një veçori për të gjithë të bindurit e Zotit, pa dyshim se më parësor për këtë dashuri dhe këtë pranim, është krijesa më e mirë, i Dërguari i Allahut (paqja qoftë mbi të). Realiteti tregon se një fenomen i tillë është shfaqur për të Dërguarin e Allahut, Muhamedin (paqja qoftë mbi të) shumë herë më fuqishëm se për çdokënd tjetër. Bota nuk ka njohur ndonjëherë një njeri, për të cilin zemrat do të drithëroheshin kaq shumë dhe do të sakrifikonin për hir të dashurisë ndaj tij, çdo gjë të shtrenjtë që kishin. Ky është pra, i Dërguari i Allahut, ndaj të cilit edhe armiqtë e tij më të ashpër treguan respekt dhe u mahnitën me të. I Dërguari i Allahut e meriton të duhet, sepse Allahu e donte atë dhe e përzgjodhi mes gjithë krijesave të Tij, për t’i dhuruar këtë mirësi të madhe, mirësinë e profetësisë.

3- Ne e duam Profetin tonë (paqja qoftë mbi të) për butësinë dhe mëshirën e madhe që ai pati me Umetin e tij. Ai ishte me të vërtetë një njeri që kujdesej së tepërmi që njerëzit të vinin në rrugën e drejtë të Zotit dhe mundohej me gjithçka për t’i shpëtuar ata nga humbja dhe shkatërrimi. Allahu i Madhëruar thotë: Vërtet që ju ka ardhur juve një i Dërguar nga vetë ju. Ai pikëllohet nëse juve ju bie ndonjë lëndim e vështirësi. Ai është i merakosur dhe i dëshiruar për ju (që të jeni të udhëzuar) dhe për besimtarët ai është që ndjen shumë, mëshirues.[23] Dhe përsëri Allahu i Madhëruar thotë: Mbase ti (O Muhamed) do ta mbytësh veten me pikëllim pse ata nuk bëhen besimtarë.[24] Dhe thotë: Dhe Ne nuk të kemi dërguar ty (O Muhamed) veçse si përkujtim mëshire për gjithë botët.[25] Abdullah ibn Amr ibn El-as thotë: Një herë i Dërguari i Allahut (paqja qoftë mbi të) po lexonte fjalën e Allahut ku përmendet lutja e Ibrahimit (paqja qoftë mbi të) për popullin e tij: O Zoti im! Vërtet që ata (idhujt) kanë gabuar e humbur shumë nga njerëzit. Por kushdo që më ndjek mua, vërtet që ai është prej meje dhe kushdo që nuk më bindet e nuk më ndjek mua (rrugën time), atëherë Ti je vërtet gjithnjë Falës i Madh, Mëshirëplotë.[26] Lexoi edhe fjalën e Allahut, ku përmendet lutja e Isait (paqja qoftë mbi të) për popullin e tij: Në qoftë se Ti i ndëshkon ata, ata janë robërit e Tu, dhe nëse Ti i fal, vërtet që Ti, Vetëm Ti je i Gjithëfuqishmi, më i Urti Gjithëgjykues.”[27] Dhe pas kësaj Profeti (paqja qoftë mbi të) filloi të qante me ngashërim, ngriti duart e tij drejt qiellit dhe tha: O Zot, popullin tim! O Zot popullin tim! Dhe dyert e qiellit u hapën nga lutja e të Dërguarit të Allahut (paqja qoftë mbi të). Allahu i Lartësuar i thotë Xhibrilit: Shko tek Muhamedi, dhe Zoti yt e di më mirë se çka, dhe pyete! Xhibrili shkoi dhe e pyeti se çfarë kishte, dhe pasi Profeti (paqja qoftë mbi të) i tregoi, Allahu i tha Xhibrilit: O Xhibril, shko tek Muhamedi dhe thuaj: Ne do të bëjmë të gëzohesh për Umetin tënd dhe nuk do të trishtojmë.[28] Pas kësaj, Profeti (paqja qoftë mbi të) e ndërpreu të qarën.

A e shikon pra, o vëlla musliman se si i Dërguari i Allahut prekej dhe qante edhe për të mirën tënde dhe të gjithë njerëzimit. Ai lutej për mua, për ty dhe për të gjithë njerëzit, por a po e ndjekim ne rrugën e tij?! A e kemi vlerësuar siç duhet fenë e tij?! Apo mos vallë ne tallemi me rrugën dhe Sunnetin e tij të bekuar?! Sa keq, e mira konsiderohet si e keqe dhe e keqja si e mirë!

Abdullah ibn Zejd tregon: Kur Allahu i dha fitoren të Dërguarit të Tij në ditën e Hunejnit, ai filloi t’u dhuronte nga plaçka e luftës, atyre njerëzve që ishin të rinj në Islam, ndërkohë që medinasve nuk u dha gjë. Një pakënaqësi ndoshta u krijua mes tyre për shkak të kësaj gjëje, e atëherë Profeti (paqja qoftë mbi të) u foli atyre dhe u tha: O ju Ensarë! A nuk ju gjeta të humbur dhe Allahu ju drejtoi nëpërmjet meje? A nuk ishit të përçarë dhe Allahu ju bashkoi nëpërmjet meje? A nuk ishit të varfër dhe Allahu ju pasuroi nëpërmjet meje? Dhe sa herë që Profeti u përmendte ndonjë gjë, ata thonin: Allahut dhe të Dërguarit të Tij i takon merita. Profeti (paqja qoftë mbi të) u tha: Nëse do të kishit dëshiruar, do të thoshit se erdhe tek ne kështu e ashtu (dhe ne të dhamë këtë e atë).[29] A nuk do të dëshironit që njerëzit të merrnin delet dhe devetë, dhe ju të ktheheshit bashkë me Profetin në shtëpitë tuaja? Sikur të mos kish qenë Hixhreti (emigrimi) do të kisha dëshiruar të isha medinas, nëse njerëzit do të marrin një rrugë të caktuar dhe medinasit një rrugë tjetër, unë do të isha me medinasit. Medinasit për mua janë të afërm dhe njerëzit e tjerë të largët. Ju pas meje do të ndesheni me njerëz që i japin përparësi vetvetes dhe lënë mënjanë të tjerët, por bëni durim, derisa të më takoni pranë basenit![30]

Ebu Hurejra transmeton se i Dërguari i Allahut (paqja qoftë mbi të) tha: Çdo profet e ka një lutje të pranuar, dhe të gjithë profetët nxituan ta bënin lutjen e pranuar të tyre, ndërsa unë e kam ruajtur këtë lutje për të ndërmjetësuar Umetin tim, Ditën e Kijametit. Ajo lutje do të përfshijë, me lejen e Allahut, të gjithë ata që prej Umetit tim kanë vdekur duke mos i bërë ortak Allahut në asgjë.[31]

Tekstet ku tregohet butësia, mëshira dhe dashamirësia e Profetit (paqja qoftë mbi të) për Umetin e tij janë të shumta. Ai gjithmonë brengosej për popullin e tij që ata të ishin në rrugë të drejtë, në rrugën e besimit. A nuk e meriton vallë një njeri i tillë që të duhet dhe të admirohet nga mbarë njerëzimi?!

4- Ne e duam Profetin tonë (paqja qoftë mbi të) për përkushtimin që ai ka treguar në këshillimin e Umetit të tij dhe dashamirësinë që ai ka shfaqur në çdo moment për këtë Umet.

Për çdo gjë të mirë në këtë botë që u vlen muslimanëve, madje dhe të gjithë njerëzve, Profeti ynë (paqja qoftë mbi të) ka nxituar të na këshillojë që ta punojmë atë, ashtu si edhe për çdo gjë të keqe në këtë botë për muslimanët dhe për tërë njerëzimin, Profeti ynë (paqja qoftë mbi të) na ka këshilluar të largohemi dhe na ka paralajmëruar për rrezikun që vjen prej kësaj të keqeje. I Dërguari i Allahut (paqja qoftë mbi të) nuk ka vdekur pa e plotësuar misionin e tij. Allahu i Madhëruar nëpërmjet tij plotësoi mirësinë e Tij ndaj njerëzve dhe e përsosi këtë fe, ku çdo gjë në të është e qartë si vetë drita e diellit dhe vetëm një i humbur mund të devijojë nga rruga e drejtë e saj.

Njeriu në mënyrë të natyrshme e do dikë, i cili shqetësohet dhe përkujdeset për të, qoftë edhe një herë a dy herë, ndërsa nëse do të trajtojmë jetën e Profetit tonë (paqja qoftë mbi të) do të shohim se e tërë jeta e tij ishte e mbushur me dashamirësi dhe përkujdesje për Umetin e tij. Ai përpiqej me të gjitha forcat që tu mësonte njerëzve të mirën, t’i edukonte ata, t’i pajiste me moral të lartë dhe t’i ftonte në rrugën e Allahut pa përtesë, që e ardhmja e kësaj bote t’i përkiste fesë së Zotit të Lartësuar. Ishte ky njeri, ai i cili me ndihmën e Zotit i udhëzoi njerëzit në shtegun e drejtë, pasi jetonin në injorancën para islame dhe në një humbje të qartë. E nëse mëshira e Allahut nuk do t’i kishte përfshirë njerëzit me misionin e Muhamedit (paqja qoftë mbi të), ata do të kishin jetuar në detin e errësirave dhe kushedi se ku do ti kishin hedhur dallgët, pa mundur dot të gjenin bregun e duhur.

Allahu i Madhëruar thotë: Vërtet Allahu derdhi mbi besimtarët mirësi të madhe kur Ai çoi ndër ta një të Dërguar nga mesi i tyre, duke iu lexuar atyre Vargjet e Tij (Kur’anin), duke i pastruar ata (nga gjynahet e tyre) dhe duke u këshilluar atyre Librin dhe urtësinë, edhe pse para kësaj ata kanë qenë në gabim të qartë.[32]

Këtu qëndron edhe mirësia e madhe e dërgimit të këtij Profeti, vlerën e së cilës nuk është në gjendje ta përcaktojë askush, përveç atij që e ka jetuar edhe kohën e injorancës edhe të Islamit, një njeri, i cili i pa të gjitha të këqijat e kohës së injorancës para islame dhe më pas pa edhe mirësitë dhe ngritjen që solli Islami. Ai pra që njeh dallimin ndërmjet Islamit dhe Injorancës, ndërmjet rrugës së drejtë dhe mosbesimit, ai di edhe të vlerësojë madhështinë e kësaj mirësie, mirësi që nuk mund të krahasohet me asgjë tjetër në botë, ndaj dhe me të drejtë, një njeri i tillë do ta donte me gjithë shpirt Allahun dhe të Dërguarin e Tij dhe para dashurisë së tyre, nuk do të vinte askënd. Kjo ishte edhe arsyeja pse shokët e Profetit, ishin njerëzit që e donin më tepër të Dërguarin e Allahut (paqja qoftë mbi të). Ata jetuan injorancën para islame dhe e panë më sy atë, dhe kur erdhi Islami, bënë dallimin ndërmjet dritës dhe errësirës dhe kështu u kapën fort pas Islamit dhe ndërkohë iu shtohej dashuria dita-ditës për këtë Profet të madh të Allahut (paqja qoftë mbi të).

Njeriu në mënyrë të natyrshme i do prindërit e tij, sepse ata janë shkaku që ai erdhi në jetë dhe sepse ata përkujdesen për të, derisa ai vetë të mund të ecë në jetë. I Dërguari i Allahut (paqja qoftë mbi të) meriton të duhet më tepër, sepse ai është bërë shkak që njeriu të përfitojë ashtu siç duhet nga kjo jetë, në të gjitha fushat. Nëse njerëzit nuk do të ndiqnin fenë e tij, sigurisht që ata do të ishin në një humbje të qartë, ngjashëm me kohën e injorancës para islame, gjë të cilën mund ta shohim edhe sot.

5- Ne e duam Profetin tonë (paqja qoftë mbi të) për virtytet e bukura dhe moralin e lartë që Allahu i pati dhuruar, cilësi të cilat zor se mund të mblidhen të gjitha tek një njeri i vetëm, siç u bashkuan pikërisht tek ky njeri. Sikur mrekullitë e këtij Profeti të kufizoheshin vetëm tek virtytet dhe morali i tij, pa dyshim ato do të kishin mjaftuar si argument për vërtetësinë e profetësisë së tij dhe lartësinë e mësimeve të tij. Çdokush që lexon jetën dhe veprën e tij, do të shohë sesi Profeti (paqja qoftë mbi të) në të gjitha virtytet e mira, qëndronte më lart se të tjerët, ashtu siç e përshkruan edhe Allahu kur thotë: Dhe vërtet ti (Muhamed) je në një shkallë të lartë të moralit.[33]

I Dërguari i Allahut (paqja qoftë mbi të) ishte njeriu më i moralshëm, më zemërgjeri, më i sinqerti, më bujari, më besëmbajtësi, pranë çdo të mire dhe larg çdo të keqeje, nuk fliste vetëm se të vërtetën dhe kur premtonte vetëm se e mbante atë, ishte bujar me pasurinë e tij, askujt nuk i tha jo, por u jepte njerëzve aq shumë, sikur të mos ia kishte nevojën pasurisë. Ishte trim dhe guximtar, miqtë e tij i kërkonin ndihmë në momente të vështira, i durueshëm, për hir të Allahut përballonte çdo vështirësi, vetëpërmbajtjen e kishte më të fuqishme sesa zemërimin, ai falte edhe kur të kishte në dorë, gjithmonë përgëzues, i lehtë në marrëdhënie me njerëzit, i mëshirshëm, i dashur, i butë, as i ashpër e as i vrazhdë, as njeri që bërtet dhe as njeri që e ndyn gojën… Allahu i pati dhuruar përsosmëri në moral dhe në trup, në fjalë dhe në vepra, e pati zbukuruar me urtësi dhe qetësi dhe kështu që u bë pronar i zemrave të njerëzve që e duan, i binden dhe sakrifikojnë gjithçka për të. Është më se normale që njerëzit ta duan me gjithë zemër një njeri me cilësi të tilla, sa herë e më shumë që njerëzit do të thellohen në jetën e tij, aq më tepër ata do të zbulojnë anët e mrekullueshme të moralit të këtij Profeti dhe do ta duan atë edhe më tepër. Kjo është edhe arsyeja pse shokët e Profetit ishin njerëzit që e donin atë më tepër se çdo pjesëtar i këtij Umeti, e si jo, kur ishin ata që panë me sytë e tyre këtë njeri kaq të madh.

Krijesa më e mirë e Zotit në moral dhe në trup ishte ai

Dhe më i dobishmi për njerëzit në rast nevoje

Krijesa më bujare që merrte dhe jepte ishte ai

Dhe më dorëlëshuari ndaj çdo kërkimtari

Më i madhi njeri që drejt lartësive synonte

Drejt madhështisë dhe lartësisë modest ai ngrihej

Edhe kalorësit më trima pas shpinës së tij fshiheshin

Kur lufta merrte flakë dhe shpatat vringëllinin

SI TA DUAM MË SHUMË PROFETIN (paqja qoftë mbi të)?

Siç u sqarua edhe më parë, dashuria ndaj Profetit (paqja qoftë mbi të) është e lidhur ngushtë me besimin, sa më shumë të shtohet dashuria ndaj tij, aq më tepër do të shtohet edhe besimi i njeriut dhe sa më e vogël të bëhet dashuria për Profetin, aq më shumë do të zvogëlohet edhe besimi i njeriut. Nëse është kështu, si mund ta shtojmë ne dashurinë për Profetin (paqja qoftë mbi të) dhe bashkë me të edhe besimin tek Allahu i Madhëruar?

1-Një nga gjërat që shton dashurinë ndaj Profetit (paqja qoftë mbi të) është leximi i jetës, moralit, cilësive dhe virtyteve të tij, të jetuarit me to. Njohja e veprimtarisë së Profetit në kohë paqeje dhe lufte, në familje dhe me gratë e tij, me miqtë dhe pasuesit e tij. Të studiohet me vëmendje çdo aspekt i jetës së Profetit (paqja qoftë mbi të), për të parë më mirë virtytet e karakterit të tij, për të parë moralin dhe cilësitë e tij të larta, për të nxjerrë mësime praktike në jetën tonë të përditshme. Dhe nuk duhet lënë pa përmendur se sa më shumë të njihemi me jetën e Profetit (paqja qoftë mbi të), aq më shumë do të na lidhet zemra me të dhe aq më shumë do ta duam atë.

2-Një tjetër gjë, e cila e shton dashurinë tonë ndaj Profetit (paqja qoftë mbi të) është njohja e pozitës së Profetit (paqja qoftë mbi të) tek Zoti, pozitën e tij në mes profetëve dhe të dërguarve të tjerë të Zotit. Padyshim që ai është më i vlerësuari ndër të gjithë të dërguarit e Allahut, është zotëria i bijve të Ademit, njeriu më i dashur i Zotit, ai është miku i të Gjithëmëshirshmit. Ai me të vërtetë ishte një nga mirësitë më të mëdha që Allahu i ka dhuruar Umetit tonë në veçanti dhe mbarë njerëzimit në përgjithësi. Ai erdhi për të nxjerrë njerëzimin nga errësirat e injorancës, padrejtësisë dhe humbjes, në dritën e monoteizmit, drejtësisë dhe udhëzimit. Erdhi për të ringjallur edhe njëherë trupat dhe zemrat me dritën e besimit dhe të sigurisë, pasi ishin zhytur në errësirat e blasfemisë, epshit dhe amoralitetit. Erdhi për t’i sjellë lumturinë këtij njerëzimi, me fenë e tij, në këtë botë dhe në tjetrën. Shkak për çdo mbarësi dhe të mirë që iu vjen njerëzve dhe çdo sprovë e telash që ndodh në këtë botë, është vetëm se ecja ose jo, në gjurmët e këtij njeriu, ndjekja ose jo, e fesë dhe udhëzimit të tij.

Allahu i Lartësuar thotë: O ju që keni besuar! Përgjigjuni Allahut (duke iu bindur Atij) dhe të Dërguarit kur ai (Muhamedi) iu thërret ju drejt asaj që do t’ju japë juve jetë dhe ta dini se Allahu ndërhyn ndërmjet njeriut dhe zemrës së tij. Dhe vërtet tek Ai ju të gjithë do të mblidheni.[34]

Siç ju kemi dërguar një Profet nga mesi juaj, t’iu lexojë ajetet tona dhe t’iu pastrojë e t’iu mësojë Librin dhe urtësinë, dhe t’iu mësojë atë çka nuk e keni ditur.[35]

Vërtet që ju ka ardhur nga Allahu një Dritë (Profeti (paqja qoftë mbi të)) dhe një Libër i qartë (Kur’ani). Me anë të të cilit Allahu udhëheq të gjithë ata, të cilët kërkojnë Kënaqësinë e Tij drejt rrugëve të paqes dhe Ai i nxjerr ata nga errësira në dritë me Vullnetin e Tij dhe i udhëzon në Rrugën e Drejtë (Islami).[36]

3-Një tjetër element, i cili shton dashurinë tonë për Profetin (paqja qoftë mbi të) është edhe studimi dhe zbatimi i fesë dhe rrugës së tij. Për këtë gjë, duhet që me rigorozitet të verifikohen thëniet dhe veprimet e tij, në mënyrë që edhe pasimi i tij të jetë i ngritur mbi fakte të qarta dhe jo thjesht pretendime apo aludime.

Nëse një besimtar zbaton diçka të tillë, ai duket si ndonjë nga shokët e Profetit (paqja qoftë mbi të), i cili jeton çdo moment pranë tij, pranë fjalëve dhe këshillave të tij, sikur ta shikonte dhe dëgjonte vetë të Dërguarin e Allahut (paqja qoftë mbi të). Pa dyshim, se diçka e tillë e thellon dashurinë dhe admirimin për Profetin (paqja qoftë mbi të), ndaj dhe njerëzit që më shumë e donin dhe e duan Profetin pas shokëve të tij, janë pikërisht ata që pasuan dhe pasojnë Sunetin e tij, ata që gjurmojnë, mësojnë, praktikojnë dhe transmetojnë thëniet dhe veprat e tij. Është më se e natyrshme që njerëzve të tillë iu takon të ishin dhe të jenë ata, që më tepër se kushdo tjetër e donin dhe e duan Profetin (paqja qoftë mbi të).

4- Një tjetër gjë e cila shton dashurinë tonë ndaj Profetit (paqja qoftë mbi të), është edhe shtimi i salavateve për të, kohë pas kohe dhe veçanërisht kur përmendet emri i tij. Allahu i Madhëruar thotë: Allahu dërgon Salat-in (Mirësitë, Nderimet, Bekimet, Mëshirën) e Tij mbi Profetin, edhe engjëjt e Tij gjithashtu (i luten Allahut për bekimin dhe faljen e tij). O ju që keni besuar! Dërgoni Salat (luteni Allahun të bekojë) mbi të dhe përshëndeteni atë me nderim me përshëndetjen Islame.[37]

Ebu Hurejra transmeton se Profeti (paqja qoftë mbi të) ka thënë: Çdokush që bën një herë salavat për mua, Allahu ka për t’ia kthyer atij dhjetëfish.[38]

Allahu e shpërbleftë Muhamedin me çdo të mirë

Sepse ishte i udhëzuar dhe udhëzues në të mirë

I Dërguari i Allahut ishte i përshpirtshëm dhe i mëshirshëm

Dhe dritë vezulluese që nga Allahu erdhi

I Dërguari i Allahut urdhëronte për të mira

Dhe nga e keqja dhe e shëmtuara ndalonte

I Dërguari i Allahut mbante gjithmonë drejtësi

Dhe një kujdestar i mirë i Zotit për popullin e tij ai ishte

ALLAHU DO TË TË MBROJË TY NGA NJERËZIT

Islami dhe thirrja e tij, ndonëse në kushte të vështira, siç është edhe gjendja e muslimanëve sot, ka arritur të triumfojë me thirrjen e tij në masat e gjera të njerëzve. Ndonëse jetojmë në kushte aspak të favorshme për Islamin dhe muslimanët, ku kjo fe sulmohet dhe për të, shpifet çdo ditë nga të katër anët, shikon individë dhe grupe njerëzish që hyjnë njëri pas tjetrit në fenë e Zotit, çka tregon më së miri se Islami është feja e vërtetë e Zotit, feja e Allahut, së cilës: “Nuk hyn gënjeshtra në të, as nga para, as nga prapa, ai është i zbritur nga (Allahu) më i Urti, më i Denji dhe Zotëruesi i të gjitha lavdërimeve.“[39]

Natyrisht që një fakt i tillë do të shkaktojë smirë në zemrat e shumë prej kryqtarëve dhe sionistëve armiqësorë, çka i shtyn të pyesin: Si mund të gjejë përhapje kjo fe, ndonëse ndodhet në një situatë të tillë?!

Përgjigjja jonë për këtë do të ishte se ky fakt tregon më së miri madhështinë e kësaj feje, forcën dhe ndikimin e saj tek njerëzit. S’ka se si të jetë ndryshe, Islami është feja e Allahut, e Allahu është Zoti që na krijoi, është Ai, në dorën e të Cilit janë zemrat e njerëzve.

Smira është sëmundje e pashërueshme e këtyre njerëzve, gjithmonë armiqësorë ndaj Islamit dhe muslimanëve dhe kjo smirë e tyre arrin deri atje, sa të fyejnë fisnikun e mbarë njerëzimit, të dashurin e Zotit të botëve e më të mirin e bijve të Ademit.

Këto janë absurditetet e kësaj epoke, ku është shpërfytyruar natyra njerëzore deri në atë pikë, sa të tallen me njeriun më të përsosur, për të cilin Zoti i Madhëruar ka thënë: Dhe vërtet ti (Muhamed) je në një shkallë të lartë të moralit.[40]

Zoti i universit e ka lavdëruar atë në librin e Tij duke thënë: Ai që i beson dhe i bindet të Dërguarit, vërtet ai i ka besuar dhe i është bindur edhe Allahut.[41]

Sigurisht se ata që të japin besën ty (O Muhamed), ata po ia japin besën Allahut.[42]

Dhe me të vërtetë që Zoti yt do të të dhurojë ty (gjithë të mirat) që ti të jesh më se i kënaqur.[43]

A nuk ta hapëm Ne gjoksin tënd (O Muhamed)? Dhe e hoqëm prej teje barrën, E cila rëndonte shpinën tënde. Dhe a nuk e ngritëm Ne lart famën dhe emrin tënd?[44]

Allahu e pati urdhëruar këtë Profet të madh që të ftonte njerëzit për tek Zoti dhe mori përsipër që vetë të kujdesej për ruajtjen dhe mbrojtjen e tij.

O i Dërguar! Shpalle atë (Mesazhin), i cili të është zbritur ty nga Zoti yt dhe nëse nuk e bën këtë, atëherë nuk e ke shpallur Mesazhin e Tij. Allahu do të të mbrojë ty nga njerëzit.[45]

Pa dyshim që thirrja për në fenë e Allahut do të ketë vështirësitë e veta, madje edhe sakrifica për shkak të armiqve të fesë, ndaj sprovat janë të pashmangshme, për këtë arsye edhe Allahu i thotë: “Shpalle“ dhe më pas thotë: “Allahu do të të mbrojë ty nga njerëzit”, çka do të thotë se do të përplasesh me pengesa dhe ngacmime, por Allahu i Madhëruar është pranë teje, do të të mbrojë nga armiqtë e tu dhe do të të japë fitoren.

DISA ASPEKTE KU SHFAQET MBROJTJA E ALLAHUT NDAJ PROFETIT

Kushdo që lexon jetën e Profetit (paqja qoftë mbi të), do të ndeshet shpesh me mbrojtjen që Allahu i jepte të Dërguarit të Tij, dhe këtu mund të përmendim disa shembuj të shkurtër:

Imam Muslimi transmeton në librin e tij, se Ebu Hurejra ka thënë: Ebu Xhehli tha: A nuk zhgërryet në dhe, para jush Muhamedi? A nuk bie përmbys ai para syve tuaj? Dhe kurejshët iu përgjigjën: Po. Ebu Xhehli tha: E mallkoftë Allahu! Për Latin dhe Uzanë, nëse do ta shoh duke bërë një gjë të tillë përsëri, do ta shkel me këmbë dhe do t’ia përdhos fytyrën në dhe! Ebu Hurejra tregon dhe thotë: Kur e pa Profetin (paqja qoftë mbi të) duke u falur, mendoi se mund ta realizonte angazhimin e tij për ta shkelur me këmbë, por kurejshët kur e panë, u habitën. Ata vunë re se Ebu Xhehli po ecte mbrapsht dhe po mbrohej me duar! Kur e pyetën se ç’të ndodhi, u përgjigj: Ndërmjet meje dhe tij u hap një hendek i zjarrtë dhe pashë krahë, e u tmerrova jashtë mase. I Dërguari i Allahut (paqja qoftë mbi të) tha: Nëse do të më ishte afruar edhe më shumë, engjëjt do ta kishin bërë copë-copë.[46]

Ky është pra, i Dërguari i Allahut (paqja qoftë mbi të), të cilin Zoti e mbrojti në çdo moment të jetës dhe i rezervoi atij, ruajtjen e Tij.

Allahu i Madhëruar thotë: (Kujto) edhe kur mosbesimtarët thurën komplot kundër teje (O Muhamed) për të të mbajtur ty në pranga, për të të vrarë ose për të të përzënë nga shtëpia jote (Meka); ata po kurdisnin plan, por edhe Allahu po thurte plan dhe (padyshim që) Allahu është më i Miri i planifikuesve.[47] Ku janë kurthet dhe intrigat e tyre para Allahut të Madhëruar?!

Komentuesit e Kuranit në librat e tyre, përmendin se paria e jobesimtarëve ishin mbledhur në Mekë në shtëpinë e quajtur Dar Nedua[48] dhe bashkë me ta, ishte edhe Ebu Xhehli, por edhe shejtani i mallkuar prezantoi ndërkohë që ata diskutonin se çfarë do të bënin me Muhamedin (paqja qoftë mbi të). A do ta vrisnin, burgosnin apo përzinin jashtë Mekës? Dhe Iblisi u thotë atyre: Merrni nga çdo fis një djalë të ri dhe të fuqishëm dhe ta godasin atë të gjithë njëherësh. Në këtë mënyrë, gjaku i tij do të bjerë mbi të gjitha fiset dhe fisi i tij, nuk do të mund të hakmerret dot. Jobesimtarët e pranuan këtë ide dhe më shumë se njëqind të rinj, u grumbulluan rreth shtëpisë së Profetit (paqja qoftë mbi të) dhe filluan të pëshpëritnin duke folur sesi do ta vrisnin atë. Dhe Profetit i erdhi lajmi nga sipër shtatë qiejve! Ai doli nga shtëpia e tij dhe në vendin e vet vendosi Ali ibn Ebi Talibin. Profeti (paqja qoftë mbi të) doli nga shtëpia dhe recitonte fjalën e Allahut: Dhe Ne kemi vënë një pengesë të pakalueshme përpara tyre, edhe mbrapa një pengesë të pakalueshme, dhe i kemi mbuluar nga lart, kështu që ata nuk mund të shohin.[49]

Dhe ata i zuri gjumi nëpër vendet e tyre, Profeti kaloi pranë tyre duke u hedhur secilit dhe mbi kokë, dhe më pas vazhdoi rrugën. Më pas një njeri erdhi tek ata dhe iu tha: Çfarë po bëni këtu? Po presim Muhamedin, iu përgjigjën. Ai u tha: Muhamedi ka dalë dhe u ka hedhur edhe dhe mbi kokë! Ata u ngritën dhe me të shpejtë u futën në shtëpinë e Profetit, zbuluan shtratin dhe panë se aty gjendej Ali ibn Ebi Talib, atëherë e kuptuan se ai u kishte shpëtuar, e Allahu ishte Ai që e shpëtoi atë. Por ata nuk hoqën dorë, dhe u vunë në ndjekje për të gjetur gjurmët se nga shkoi Profeti (paqja qoftë mbi të), derisa arritën tek gryka e asaj shpelle të zbuluar, ku askush nuk mund të fshihet pa u parë, veç atij që do Allahu ta fshehë. Kur arritën atje, Allahu kish bërë që merimanga të thurte mbi grykën e asaj guve, rrjetën e saj, ashtu si dhe dy pëllumba kishin ngritur folenë dhe kishin lëshuar vezët në të, por edhe engjëjt me krahët e tyre i kishin zënë grykën hyrjes dhe askush nga ata që e ndiqnin Profetin nuk e pa atë.[50] Ata flisnin dhe Profeti (paqja qoftë mbi të) i dëgjonte. Ebu Bekri i thotë: O i Dërguari i Allahut, pasha Allahun, nëse ndonjëri prej tyre do të ulë shikimin, do të na shohë, dhe Profeti (paqja qoftë mbi të) i tha: O Ebu Bekër! Çmendon ti për dy persona, ku Allahu është i treti i tyre?! “Mos u mërzit. Sigurisht që Allahu është me ne.” Dhe Allahu i shpalli Profetit: Në qoftë se ju nuk e ndihmoni atë (Muhamedin), (është njëlloj) pasi është Allahu që vërtet e ndihmoi atë, kur e dëbuan mohuesit, vet të dytin dhe kur ata të dy ishin në shpellë dhe ai (Profeti) i tha shokut të tij (Ebu Bekrit): “Mos u mërzit. Sigurisht që Allahu është me ne.” Pastaj Allahu dërgoi qetësinë e Tij mbi të dhe i dha forcë atij (me engjëj), të cilët ju nuk i patë, dhe e bëri fjalën e mosbesimtarëve më të poshtëruarën, ndërsa ishte Fjala e Allahut që është më e Lartësuara dhe Allahu është i Gjithëfuqishëm, më i Urti Gjithëgjykues.[51]

Ibn Is’haku tregon se Umu Xhemile, gruaja e Ebu Lehebit, ajo e cila mbante ferra për t’i hedhur para shtëpisë së Profetit, kur mësoi se ç’ishte shpallur për të dhe burrin e saj, erdhi tek i Dërguari i Allahut, ndërkohë që ai po qëndronte bashkë me Ebu Bekrin pranë Qabes. Në dorë mbante një gur sa dora dhe kur u afrua pranë Profetit (paqja qoftë mbi të), Allahu bëri që ajo të mos e shihte atë, por vetëm Ebu Bekrin dhe i tha: O Ebu Bekër! Ku është ai shoku yt? Më kanë informuar se ai po më fyen me vargje. Pasha Allahun, nëse do ta shoh, do ta godas me këtë gur mu në gojë! Pasha Allahun, unë jam një poete, dhe filloi të thoshte:

Medhemes[52] nuk i bindemi

Dhe atë nuk e pasojmë

E fenë e tij ne e urrejmë.

Më pas ajo u largua dhe Ebu Bekri i thotë Profetit: O i Dërguari i Allahut, a nuk të shikonte ajo ty? Dhe ai i përgjigjet: Jo, nuk më pa, Allahu bëri që ajo të mos më shohë.

Ibn Is’haku tregon se kurejshët e quanin Profetin (paqja qoftë mbi të) Medheme, dhe Profeti thoshte: A nuk habiteni se si Allahu m’i largon ngacmimet e kurejshëve, ata shajnë dhe sulmojnë me vargje Medhemen, ndërsa unë quhem Muhamed.[53]

Xhabiri tregon: Kur ne udhëtonim dhe ndalonim nën hijen e ndonjë peme, hijen e linim për të Dërguarin e Allahut dhe kur njëherë ne qëndruam në vendin e quajtur Dhati Rika, Profeti (paqja dhe bekimi i Zotit qofshin mbi të) u vendos nën hijen e një peme dhe shpatën e vari në degët e saj. Një njeri prej idhujtarëve erdhi dhe ia mori shpatën dhe pasi e zhveshi atë, i tha Profetit (paqja dhe bekimi i Zotit qofshin mbi të): A më ke frikë? Ai iu përgjigj: Jo. Dhe idhujtari i tha: E kush të mbron ty prej meje?! Profeti (paqja dhe bekimi i Zotit qofshin mbi të) i tha: Allahu është Ai që më mbron mua prej teje, ule shpatën! Dhe idhujtari e uli atë.[54]

Xhabiri përsëri tregon se një njeri nga fisi Beni Muharib, që quhej Gureth, u kishte thënë fiseve Gatafan dhe Muharib: A ta vras Muhamedin për ju? Ata i thanë: Posi jo, por si do ta vrasësh atë? Ai u tha: Do ta zë në pabesi. Kur njëherë Profeti (paqja dhe bekimi i Zotit qofshin mbi të) po qëndronte ulur dhe shpatën e tij po e mbante në prehër, Gurethi iu afrua dhe i tha: O Muhamed, a ta shoh pak shpatën tënde? Profeti (paqja dhe bekimi i Zotit qofshin mbi të) iu përgjigj: Po. Ai e mori dhe pasi e nxori nga milli, filloi ta tundte dhe ta drejtonte para Profetit (paqja dhe bekimi i Zotit qofshin mbi të), por Allahu bëri që shpata të kthehej mbrapsht. Më pas, Gurethi i tha Profetit (paqja dhe bekimi i Zotit qofshin mbi të): O Muhamed, a nuk më ke frikë? Jo, e pse të kem frikë prej teje?-u përgjigj Profeti (paqja dhe bekimi i Zotit qofshin mbi të). A nuk më ke frikë, ndërkohë që unë kam shpatën në dorë? Dhe ai i tha: Jo, Allahu më mbron mua prej teje. Dhe Gurethi ia kthen shpatën Profetit. Dhe Allahu i Madhëruar shpalli: O ju që keni besuar! Kujtoni Përkujtimin e Allahut mbi ju, kur disa njerëz donin t’i zgjasin duart e tyre kundër jush, por Allahu i zmbrapsi duart e tyre prej jush. Kështu pra, kini frikë Allahun dhe vetëm tek Allahu le të vënë gjithë shpresat besimtarët.[55]

Ky është Profeti (paqja dhe bekimi i Zotit qofshin mbi të), të cilin disa jomuslimanë e cilësojnë si terrorist, intolerant dhe të pamëshirshëm. Ky është Profeti fisnik, i cili edhe njerëzve, të cilët e përzunë nga vendi i tij, e shanë dhe i shkaktuan vuajtje kur doli triumfues mbi ta, u tha: Shkoni, ju jeni të lirë. E megjithatë, ky njeri i madh akuzohet me të tilla shpifje të pavërteta. Gurethi u kthye tek fisi i tij dhe u tha atyre: Po vij nga njeriu më i mirë, dhe ai në atë kohë, akoma nuk e kishte pranuar Islamin.

Imam Ibn Xherir Et-tabari na përcjell nga Ibn Is’haku se ai pati thënë: Pesë ishin ata që më tepër se kushdo tjetër talleshin me Profetin (paqja dhe bekimi i Zotit qofshin mbi të). Ata i përkisnin parisë së fisit të tij dhe ishin njerëz me moshë të thyer dhe me autoritet. Këta ishin: Nga barku i Beni Esed ibn Abduluza: El-esued ibn El-mutalib, për të cilin, siç thotë Ibn Is’haku, Profeti (paqja dhe bekimi i Zotit qofshin mbi të) qe lutur kundra tij për shkak të talljeve dhe vuajtjeve që i kishte shkaktuar, duke thënë: O Zot merrja shikimin, dhe lëre pa fëmijë! Ndërsa nga barku i Beni Zuhra: El-esued ibn Abdijeguth, nga barku i Beni Mahzumit: El-uelid ibn Mugireh, nga barku i Beni Sehm Ibn Amr: El-as ibn Uail, nga barku i Beni Huza’atu: El-harith ibn Et-tulatiletu. Ata nuk hoqën dorë nga fyerja e Profetit (paqja dhe bekimi i Zotit qofshin mbi të), por e shtuan edhe më tepër atë, e atëherë Allahu shpalli: Kësisoj shpalle hapur atë (Mesazhin e Allahut) që je urdhëruar dhe largohu prej politeistëve! Nuk ka dyshim, se Ne të mjaftojmë ty kundër tallësve e përgojuesve të tu. Ata, të cilët i bën ortak tjetër Allahut, shpejt do ta mësojnë.[56]

Xhibrili erdhi tek i Dërguari i Allahut (paqja dhe bekimi i Zotit qofshin mbi të), ndërkohë që këta të pestë po bënin tavaf rreth Qabes. Profeti (paqja dhe bekimi i Zotit qofshin mbi të) u ngrit dhe qëndroi në krah të Xhibrilit, e para tyre kaloi El-esued ibn El-mutalib dhe Xhibrili i hodhi në fytyrë një kartë të gjelbër dhe ai u verbua. Më pas kaloi El-esued ibn Abdijeguth dhe Xhibrili bëri me shenjë nga barku i tij, e atë e kapi një sëmundje në bark, prej së cilës vdiq. Më vonë para tyre kaloi El-uelid ibn Mugireh dhe Xhibrili bëri me shenjë nga nyja e këmbës së tij, ku ai kishte një plagë të lehtë që e kishte marrë dy vjet më parë, tek e zuri një shigjetë, e cila pasi i kishte ngecur në rrobë, e kishte çarë, por plaga u rihap dhe ai vdiq prej saj. Para tyre kaloi edhe El-as ibn Uail, dhe Xhibrili bëri me shenjë nga tabani i këmbëve të tij. Njëherë, ai po udhëtonte me një gomar për në Taif dhe rrugës shkeli mbi një ferrë, ku në fund të këmbës i ngulet një gjemb, i cili më pas i shkaktoi vdekjen. E më pas, para tyre kaloi edhe El-harith ibn Et-tulatiletu, dhe Xhibrili tregoi me dorë në drejtim të kokës së tij. Atij më vonë i plasi hemorragji nga hundët dhe vdiq për shkak të saj.[57]

Sa më shumë përhapet dhe rigjallërohet Islami, aq më shumë do të shtohet edhe smira dhe urrejtja e armiqve të tij, ndaj dhe vuajtjet janë të pashmangshme, e durimi është i domosdoshëm.

Nuk ka dyshim se Ne të mjaftojmë ty kundër tallësve e përgojuesve të tu. Ata, të cilët i bën ortak tjetër Allahut, shpejt do ta mësojnë. Allahu në këtë ajet sikur thotë: Nëse tallen me ty o Muhamed, kjo do të thotë se ata po tallen së pari me pozitën e Zotit të tyre. “Ata, të cilët i bën ortak tjetër Allahut,“, nuk njohin shenjtërinë e Zotit dhe Krijuesit të tyre, e jo më atë të Profetit dhe të të Dërguarit të tyre.

“ Ata, të cilët i bën ortak tjetër Allahut, shpejt do ta mësojnë. Nuk ka dyshim se Ne e dimë që gjoksi yt është i ngushtuar (e të është pikëlluar zemra) nga ato gjëra që ata flasin. Kështu që lavdëro madhështinë e Zotit tënd dhe të jesh prej atyre që ia nënshtrojnë veten Atij, duke rënë në sexhde me adhurim. Dhe adhuro Zotin tënd, derisa të arrijë e pashmangshmja e sigurt (vdekja). Hakmarrja e Allahut mbi ta do të vijë, por Allahu vonon dhe nuk harron, ndaj dhe e urdhëroi Profetin (paqja dhe bekimi i Zotit qofshin mbi të) të bëjë durim, të përmendë Allahun dhe të falë namazin: “Kështu që lavdëro madhështinë e Zotit tënd dhe të jesh prej atyre që ia nënshtrojnë veten Atij, duke rënë në sexhde me adhurim.” pra, prej atyre që i falen Allahut të Madhëruar. Komentuesit e Kuranit thonë se ky është një premtim i Allahut për të Dërguarin e Tij (paqja dhe bekimi i Zotit qofshin mbi të), se kujtdo që do të tallet me të, Allahu do t’i përgjigjet me ndëshkim, ashtu siç do Ai. Dhe Allahu vazhdimisht e ka bërë një gjë të tillë, askush nuk është tallur haptazi me të Dërguarin e Allahut apo me fenë e tij, dhe ai të mos ketë përfunduar keq e më keq. Allahu pohon realitetin e vërtetë kur thotë: Dhe vërtet që shumë të dërguar u vunë në lojë para teje (O Muhamed), por Unë u dhurova shtyrje të kohës (së dënimit) atyre, të cilët nuk besuan dhe më në fund, Unë i ndëshkova ata. Por si qe Ndëshkimi Im (sa i tmerrshëm)![58]

Dhe përsëri, Ai thotë: Dhe vërtet shumë të dërguar janë përqeshur para teje (O Muhamed), por tallësit e tyre u mbuluan vetë pikërisht nga ajo gjë, me të cilën ata talleshin. Thuaj (O Muhamed): “Udhëtoni në tokë dhe shihni se cili ishte fundi i atyre që mohuan të vërtetën.”[59]

Kushdo që dëshiron të mësojë për fundin e atyre që talleshin dhe përgënjeshtruan profetët, le të udhëtojë nëpër botë, sepse do të ndeshet me fakte të tilla: Vërtet që ata e mohuan të vërtetën (Kuranin dhe Muhamedin) kur ajo u erdhi atyre, por do t’u vijë lajmi për atë (dënimin), me të cilin ata talleshin.[60]

Dhe Allahu përsëri thotë: Ndërsa, kur të dërguarit e tyre erdhën tek ata me dëshmi të qarta, ata ishin të gëzuar (e krenarë në vetvete) nga ajo që ata njihnin nga dija (e gjërave të dynjasë) dhe ai (ndëshkimi) me të cilin ata u tallën, i rrethoi ata. Ndërsa kur ata e panë Ndëshkimin Tonë, thanë: “Ne besojmë në Allahun Një e të Vetëm dhe mohojmë gjithë çfarë patëm bashkuar me Të, si shokë e të barabartë me Të.”Por besimi i tyre, nuk mund t’u sillte dobi atyre kur e panë Ndëshkimin Tonë. (Po kështu) Kjo ka qenë Rruga e Allahut në marrëdhënie me robërit e Vet. Dhe atje mosbesimtarët humbën plotësisht (kur i mbuloi Ndëshkimi Ynë).[61]

NUK KA DYSHIM SE NE TË MJAFTOJMË TY KUNDËR TALLËSVE E PËRGOJUESVE TË TU

Fyerja që iu bë të Dërguarit të Allahut (paqja dhe bekimi i Zotit qofshin mbi të), u bë shkak që bota të merrte një mësim të madh, të shihte se ç’dashuri ka Umeti muhamedan për Muhamedin (paqja dhe bekimi i Zotit qofshin mbi të) dhe sidomos këtë e panë ata njerëz që nuk ia dinë vlerën besimit e moralit dhe nuk respektojnë fetë e Profetët. Allahu iu dha atyre një mësim të mirë, duke iu treguar se muslimanët, ndonëse atyre iu duken të dobët, të varfër, të sëmurë e injorantë, janë një popull me qytetërim dhe kulturë më të vjetër se ata, një popull, i cili di të vlerësojë Profetin e tij, madje dhe të gjithë profetët e Zotit, sepse ata erdhën për të njëjtin qëllim, për të nxjerrë njerëzimin nga errësirat në dritë, ndaj dhe muslimanët dinë tu japin atyre vendin që u takon.

Ne e falënderojmë Allahun që këto vlera të mëdha dhe ky solidaritet mbarë islam, u trupëzua tek muslimanët për të mbrojtur nderin e Profetit (paqja dhe bekimi i Zotit qofshin mbi të) nga fyerjet e armiqve të Islamit. Ata nuk e njohin vlerën dhe pozitën e këtij Profeti, ashtu siç nuk njohin as vlerat e profetëve të tyre.

Padyshim që ky keqtrajtim që iu bë figurës së Profetit tonë (paqja dhe bekimi i Zotit qofshin mbi të), do t’i shtyjë njerëzit të lexojnë jetën e tij, ashtu siç ndodhi edhe kur u përdhos Kurani dhe njerëzit u dyndën nëpër librari për të parë me sytë e tyre, se ç’është ky libër për të cilin flasin?! Dhe kjo nuk solli gjë tjetër, veçse një fluks të madh njerëzish, të cilët filluan të pranonin Islamin. Kështu, edhe këtë herë do të vërshojnë për të gjetur çdo material, i cili trajton historinë e jetës së Profetit (paqja dhe bekimi i Zotit qofshin mbi të), dhe do të habiten me biografinë e mrekullueshme të këtij Profeti, të këtij njeriu që vulosi vargun e gjatë të Profetëve të Zotit. Me të vërtetë kjo, me ndihmën e Allahut, do të jetë një fitore e madhe për Islamin dhe muslimanët, Ata po kurdisnin plan, por edhe Allahu po thurte plan dhe (padyshim që) Allahu është më i Miri i planifikuesve.[62]

Një element tjetër që duhet përmendur në këtë rast, është edhe fakti se përshkallëzimi që po merr lufta kundra Islamit nga ana e armiqve të tij, na jep një sihariq se ndëshkimi i Allahut ndaj armiqve të Zotit dhe të Profetit të Tij është afër, ”Deri kur të Dërguarit humbnin çdo shpresë për popullin e tyre dhe mendonin se ishin të mohuar, atëherë tek ata vinte Ndihma Jonë.[63]

Armiqtë e Islamit përdhosën dhe fyen Kuranin dhe fyen së fundi edhe Profetin e Zotit dhe padyshim kjo e fundit, është një fyerje e madhe në drejtim të Vetë Zotit, e Allahu tregon të vërtetën kur thotë: Fesadi (poshtërsitë, shkatërrimi, mosbindja ndaj Allahut, mëkatet) ka dalë hapur në tokë e në det, i merituar për çfarë bënë e fituan vetë duart e njerëzve, që Allahu të mund t’i bëjë ata të shijojnë një pjesë të asaj që kanë punuar, me qëllim që ata të mund të kthehen (me pendim nga Allahu dhe të kërkojnë Faljen e Tij).[64]

Ithtarët e librit, nuk e njohën siç duhet pozitën dhe vlerën e Profetëve të tyre, Dhe (kujto) kur Musai i tha popullit të tij: “O populli im! Pse më fyeni e më zemëroni, ndërsa e dini mjaft mirë se unë jam i Dërguari i Allahut tek ju?”[65]

Po kështu, nuk e vlerësuan dhe Profetin Isa (paqja dhe bekimi i Zotit qofshin mbi të), e para tij Ibrahimin dhe tërë profetët e Allahut. Nëse do ta dinin vlerën e Profetëve, nuk do të kishin rënë në këtë pellg të ndyrë fyerjesh. Ndoshta këto ngjarje do të jenë një shembull i mirë për ata njerëz që janë mahnitur pas perëndimit, pas qytetërimit të tij materialist, industrial, teknik dhe elektronik. Le ta kuptojnë pra se vlera e njeriut nuk tregohet tek zjarri dhe tek hekuri, por tek logjika, humanizmi dhe morali i lartë. Ku është ky moral në jetën e tyre?! Ku është ky moral, atje ku çdo gjë është e shpërbërë: shoqëria, familja, madje edhe vetë individi është i zhytur në strese dhe sëmundje psikike! Qytetërimi nuk qëndron vetëm tek teknologjia dhe shkencat materialiste, por pikësëpari në njohjen e Zotit Krijues dhe në njohjen e të Dërguarit të Tij, dhe pas tyre vijnë dijet e tjera, të cilat duhet të shërbejnë për të madhëruar fenë e Zotit.

Në perëndim, njerëzit pretendojnë se janë të lirë dhe vendet e tyre respektojnë lirinë e individit, por megjithatë, ne shohim se si gratë atje janë kthyer ngjashëm me mallin që shitet dhe blihet dhe s’ke për të gjetur ndoshta vend në botë, ku gruaja të poshtërohet aq shumë sa në perëndim. Pretendimet për një liri individuale, kanë çuar deri atje sa të shfaqen perversitete të shëmtuara, duke zbritur deri në gradën e kafshëve, që Zoti na ruajt, Ata janë veçse si bagëti. Jo, ata janë edhe më tej në rrugë të gabuar, larg Udhës (së Drejtë).[66]

Ata kanë lejuar martesën brenda një seksi, burrë me burrë dhe grua me grua, dhe e kanë ligjëruar edhe në formë zyrtare, dhe kritikojnë këdo që do ta kontestojë një gjë të tillë. Ku janë duke shkuar këta njerëz me të tilla veprime? Padyshim që drejt humnerës së poshtërsisë! Vallë, njerëz të tillë, a duhet të admirohen dhe merren si shembuj?! Ata janë nevojtarë të asaj që se kanë dhe ne e kemi. Po, është e vërtetë se ata kanë një shkencë dhe një qytetërim, ose më saktë një pjesë të një qytetërimi, por në realitet, ne jemi ata që posedojmë qytetërimin e vërtetë. Ne si pasues të Muhamedit (paqja dhe bekimi i Zotit qofshin mbi të) na duhet patjetër që të praktikojmë siç duhet Islamin, të vishemi me moralin e tij, të udhëhiqemi në jetën tonë të përditshme nga shembulli i Profetit të Islamit, për të qenë një model i përkryer për ta, dhe për t’i nxjerrë ata nga errësirat në dritë.

Allahu në librin e Tij ka përmendur mjaft ajete, ku i kërcënon armiqtë e Zotit me ndëshkim nëse ata do të cenojnë të Dërguarin e Tij (paqja dhe bekimi i Zotit qofshin mbi të): Dhe vërtet që Ne kemi krijuar shumë nga xhinët dhe njerëzit për Xhehenem. Ata kanë në vete zemra me të cilat nuk kuptojnë, ata kanë në vete sy me të cilët nuk shohin, ata kanë në vete veshë me të cilët nuk dëgjojnë. Ata janë si bagëti. Jo, akoma më keq. Ata! Ata janë krejt të pamend e të hutuar.[67] Dhe fjala e Tij: Por ata që fyejnë të Dërguarin (Muhamedin) do të kenë dënim të dhimbshëm.[68]

Fundi dhe ndëshkimi i tyre është afër, ndaj mos u pezmatoni dhe mos i humbni shpresat, sepse ata me të tilla veprime i janë ekspozuar zemërimit dhe ndëshkimit të Zotit.

Allahu i Madhëruar thotë: Nuk ka dyshim se ata, të cilët e zemërojnë Allahun dhe të Dërguarin e Tij, Allahu i ka mallkuar në dynja dhe në Jetën e Fundit dhe ka përgatitur për ta, vuajtje poshtëruese.[69]

Këta njerëz, mos vallë duan tu japin ndonjë mësim muslimanëve në lirinë e të shprehurit, siç e quajnë?! A mos vallë duan që edhe ne të lajthisim pas tyre, në ato farë lirish të pretenduara?! A mos duan që edhe ne ti bashkohemi karvanit të tyre të shthurjes morale, shpërbërjes familjare dhe shoqërore, apo të të sëmurëve të tyre me sida?! Nëse na kanë zili për sigurinë, dëlirësinë dhe pastërtinë morale të shoqërisë sonë dhe nuk duan që ne të jetojmë në këto mirësi që na ka falur Allahu, atëherë nuk na ngelet gjë tjetër, veçse tu themi: Thuaj: “Shkatërrohuni në tërbimin tuaj![70], dhe le të presim ndëshkimin e Allahut të bjerë mbi shoqërinë tuaj, nëse nuk pendoheni tek Zoti për atë që bëtë dhe bëni kundrejt simboleve të shenjta të fesë, kundrejt të Dërguarit të Zotit, paqja dhe bekimi i Allahut qoftë mbi të.

Ne e lusim Allahun e Madhëruar që së pari të udhëzojë muslimanët që të kthehen në fenë e tyre, në moralin e Profetit të tyre, për të qenë shembull për ata njerëz. Dhe kështu, me dëshirën e Zotit, ata do ta kuptojnë se në ç’rrugë pa krye kanë hyrë, ndaj duhet që të saktësojnë kursin.

përktheu: J.topulli

---

[1] Sure Teube: 24

[2] Buhari nr. 15, Muslimi nr. 44.

[3] Buhari nr. 16, Muslimi nr. 43.

[4] Buhari nr. 6632.

[5] Fet’hul Bari 11/528.

[6] Siretu Ibn Hisham 2/172.

[7] Buhariu nr.6169, Muslimi nr.2640.

[8] Buhariu nr.6170, Muslimi nr.2641

[9] Siretu Ibn Hisham 2/82.

[10] Siretu Ibn Hisham 2/99.

[11] Sure Nisa:69. hadithi transmetohet nga El-bejheki.

[12] Buhariu nr.7153

[13] Buhari nr.3688, Muslimi nr.

[14] Muslimi nr.489.

[15] Transmeton Muslimi nr.2454.

[16] Ahmedi nr. 12579.

[17] Muslimi nr.249, Ibn Hibani nr.1046

[18] Sure Al-imran:31

[19] Muslimi nr.1782.

[20] Muslimi nr.1782.

[21] Buhariu 17/7.

[22] Fethul Bari 10/462. Këtu përjashtohen jobesimtarët, pasi dashuria e njerëzve për një jobesimtar, nuk është shenjë e dashurisë së Allahut ndaj tij. (sh.p)

[23] Sure Teube: 128

[24] Sure Shuara: 3

[25] Sure El-enbija: 107

[26] Sure Ibrahim: 36

[27] Sure El-maide: 118

[28] Muslimi 1/191

[29] Me këto fjalë Profeti (paqja qoftë mbi të) vlerëson pozitën e medinasve, të cilët megjithëse mund t’i tregonin Profetit se ç’kishin bërë për të, nuk ia përmendën ato. (sh.p)

[30] Buhariu 4330 Muslimi 1061

[31] Muslimi , libri i Imanit (1/189)

[32] Sure Al-imran:146

[33] Sure El-kalem:4

[34] Sure El-enfal:24

[35] Sure El-bekare:151

[36] Sure El-maide:15-16

[37] Sure El-ahzab:56

[38] Muslimi nr.408

[39] Sure Fusilet:42

[40] Sure El-kalem:4

[41] Sure En-nisa:80

[42] Sure El-feth:10

[43] Sure Ed-duha:5

[44] Sure Esh-sherh:1-4

[45] Sure El-maide:67

[46] Muslimi nr.2797

[47] Sure El-enfal:30

[48] Kjo shtëpi shërbente si vendtakimi, ku konsultoheshin dhe merrnin vendime kurejshët e asaj kohe.(sh.p)

[49] Sure Jasin:9

[50] Pjesa e pare e këtij hadithi nuk është autentik, shih për këtë ‘Daifu Elxhamiu sagir’ nr.2629, ‘ed-daifetu’ nr.1189,‘Nasbu Er-rajetu’ 1/117. (sh.p)

[51] Sure Teube:40

[52] Fjalë që nënkupton fyerje. (sh.p)

[53] Es-Sirretu En-Nebeuije e Ibn Hishamit (1/355-356)

[54] Muslimi nr.843, Ahmedi nr.14928

[55] Sirretu Ibn Hisham 2/205 dhe ajeti 11i Sures el-Maide

[56] Sure El-hixhr:94-96

[57] Tefsir Ibn Xherir Et-tabari 14/146-147 dhe Tefsir Ibn Kethir 4/470.

[58] Sure Er-rad:32

[59] Sure El-enam:10-11

[60] Sure El-enam:5

[61] Sure Gafir: 83-85

[62] Sure El-enfal:30

[63] Sure Jusuf:110.

[64] Sure Er-rum:41.

[65] Sure Es-saf: 5.

[66] Sure El-furkan:44

[67] Sure El-araf:179

[68] Sure Et-teube:61

[69] Sure El-ahzab:57

[70] Sure Al-imran:119

Legjitimiteti i replikës

Legjitimiteti i replikës

Është bërë tashmë normale që opinioni publik të manipulohet me antiislamizëm nga islamofob të thekur, por edhe nga mosnjohës të kësaj feje që padashur çojnë ujë në mulli të të parëve. E ndërsa muslimanët më së shumti heshtin! Heshtin për sulmet ndaj Islamit qofshin këto nga anonimë që fshihen pas pseudonimeve (ndonëse besoj se ata janë të pakët), qofshin këto nga peshq të mëdhenj që kanë vënë emër në politikë, art dhe kulturë. Heshtja e karakterizon më së shumti këtë pjesë të umetit me të cilët ne jetojmë! Pse? Duhet të reagojnë hoxhallarët, thonë disa! Jo, duhet të reagojnë intelektualët, sepse hoxhallarët që kemi nuk kanë nivel të lartë kulturor, thonë disa të tjerë! Dhe kështu stafeta kalon sa te njëri dhe sa te tjetri. Dhe kur dikush reagon, mirë apo keq, fillojnë i bëjnë analizën. Këtu ia qëlloi e këtu gaboi! S’paska gjë më komode sesa kritika, kur vetë nuk bën asgjë!

A duhej reaguar ndaj librit të Blushit, një pyetje që për mua është fare pa vend! Atëherë ta ndreqim pakëz këtë pyetje dhe të themi: çfarë dobie dhe dëmi kemi nga reagimi? I bëjmë reklamë librit, është dëmi thonë disa! I tregojmë se nuk jemi të vdekur, është dobia thonë disa të tjerë!

Por, a nuk të detyrueshme që para se të merremi me dëmin dhe dobinë e reagimit t’i kthehemi fesë?! Ç’thonë tekstet fetare, ajetet dhe hadithet, në fund të fundit, për këtë gjë? Nëse çdo gjë do të shihej vetëm me syrin e dëmit dhe dobisë atëherë ç’vlerë kanë argumentet fetare?! Apo vetëm për t’i këndur në namaz dhe për tua mbajtur mësim njerëzve! A nuk ka vallë kjo feja jonë argumente që na flasin për të gjë? A nuk është vënë vallë i Dërguari Zotit në situata të ngjashme?! Po shokët dhe pasardhësit e tyre, çfarë kanë bërë në situata të ngjashme? Para se të vëmë në punë mendjeshkurtësinë tonë për dëmet dhe dobinë e kësaj apo asaj le t’i kthehemi njëherë fjalës së Zotit, se çfarë na thotë.

Ish kryetari i Akademisë së Fik’hut islam me qendër në Xhideh, Shejh Bekr Ebu Zejdi (rahmet pastë) në librin e tij “Replika ndaj kundërshtarit është prej bazave të Islamit dhe prej shkallëve të xhihadit” thotë: “Ai që i ka studiuar dy shpalljet fisnike (Kuranin dhe Sunnetin) do të shohë sesi kanë qëndruar Profetët me kombet e tyre, reformatorët me popujt e tyre, qëndrime polemizuese dhe debatuese, duke iu kundërpërgjigjur çdo lajthitjeje dhe devijimi dhe po kështu edhe ata që erdhën pas tyre, kështu kanë vepruar për shekuj me radhë.” (Fq.21)

“kryerja e këtij funksioni mbrojtës për fenë, nëpërmjet replikës dhe debatit vjen në forma të ndryshme (në Kuran):

Me fjalën “el-xhidal” (debat) dhe derivatet e saj 29 herë.

Me fjalën “el-huxhetu” (argumentim) dhe derivatet e saj 27 herë.

Me fjalën “el-sultan” (fakt, argument shtypës) 33 herë.

Me fjalën “el-burhan” (argument i qartë) në 8 ajete.” (Fq.25)

Po ta lexosh Kuranin nga fillimi deri në fund me qëllimin për të gjetur replika do të shohësh se ai është i mbushur me tekste të tilla, sesi Allahu u kundrapërgjigjet idhujtarëve, çifutëve dhe të krishterëve si për besimet e tyre të gabuara, por edhe për shpifjet në adresë të Allahut dhe Profetëve të Tij. A nuk polemizoi Nuhu me popullin e tij dhe kurrë nuk heshti saqë ata i thanë: “O Nuh, ti na kundërshtove ne, madje e zgjate kundërshtimin.” (Hud:32) e a nuk i thanë elita politike: “Paria e popullit të tij tha: “Ne të shohim ty në humbje të qartë”. Ai tha: “O populli im! Unë nuk jam në kurrfarë humbjeje, por jam i dërguar nga ana e Zotit të gjithësisë!” (El-araf:60-61) dhe nuk heshti, por mbrojti vetveten sepse në të vërtetë po mbronte të vërtetën dhe të drejtën e Zotit.

A nuk polemizoi Ibrahimi po kështu me popullin e tij, Salihu, Hudi, Shuajbi, Musai me faraonin, Isai dhe së fundit Muhamedi (salallahu alejhim ue selem). Kurani është i mbushur me të tilla replika nga fillimi deri në fund. Po a nuk është Kurani që na i tregon shpifjet që kurejshët bënin për Profetin, si i çmendur, mashtrues, magjistar dhe poet?! A është Allahu që i përgjigjet po nëpërmjet këtij libri këtyre shpifjeve?! Po a nuk qe i Dërguari i Allahut ai që thoshte: “Luftojini idhujtarët me pasurinë, veten dhe gjuhët tuaja.”?! (trs. Ebu Daudi, En-nesai, Ahmed dhe është sahih)

Allahu madje na e ka lejuar të reagojmë ashpër kur edhe vetë njeriut i bëhet padrejtësi duke thënë: “Allahu nuk do që të thuhen hapur fjalë të këqija, përveçse nga të dëmtuarit. Allahu dëgjon dhe di gjithçka. “ (En-nisa: 148) Kur ky i dëmtuar është një njeri i thjesht. Subhan Allah! Por kur ky i dëmtuar është Profeti i Tij dhe mbarë muslimanët, nuk u dashka ta hapim gojën?! Ndërkohë që as nuk shamë dhe as nuk fyem kë, përkundrazi ishte Profeti ynë dhe Islami ata që u fyen nga Blushi me trillimet nga më banalet dhe skenat nga më perverset. A e keni lexuar o njerëz skenat seksuale të dhunshme të Sali Benishit me Aishen trembëdhjetë vjeçare? Dhe po ta lexoni librin do të gjeni se ky Sali Benish para se të simbolizoj Sali Berishën apo Sali Butkën simbolizon Profetin, sepse edhe ky personazh martohet po si Profeti juaj me Hatixhen që ishte 15 vjet më e madhe se ai, dhe po ky njeri kishte për shok Bari Bekrin, dhe po ky njeri besonte se ishte profet dhe kishte në shpinë të tij vulën e profetësisë…etj …etj situata të ngjashme mes Profetit tonë dhe personazhit pervers të Blushit!

E ku vajti parimi i madh islam i urdhërimit për të mira dhe ndalimit nga e keqja?! Që kur kundërvënia dhe denoncimi i së keqes qenka gjë e keqe?! Që kur heshtja ndaj së keqes qenka bërë gjëja më e mençur?!

Mos se përhapet e keqja thonë disa! I bëjmë reklamë! Subhan Allah! Çfarë reklame i bëmë ne, kur reaguam vetëm për shkak të kësaj reklame që iu bë dhe vetëm pas dy javësh nga promovimi i librit shto këtu edhe disa ditë më tepër nga botimi dhe reklamimi i tij?!

Po a mos vallë Blushi dhe libri i tij qenë një ndonjë milingonë që bezdinë e saj mund ta duronim për të mos e zmadhuar më shumë seç e ka rëndësinë?! I qenkan shtuar shitjet Blushit? Po pse këto shitje ne ja shtuam me reagimin tonë?! Po edhe nëse e zëmë se qe kështu, po helmi që ai mbolli në ata së paku qindra njerëz që e blenë librin para se të dilnin shoqatat, nuk paska rëndësi?! Përkundrazi sa më shumë shtohen shpifjet dhe sulmet ndaj Islamit aq më shumë neve na jepet rasti tu tregojmë njerëzve se Islami nuk është i tillë. E kush e mendonte se ata që do të reagonin më fuqishëm qenë njerëz që s’kanë të bëjnë me Islamin aspak?! Pse në ballë të këtij reagimi duhet të ishin njerëz të tillë dhe jo “institucioni” që pretendon se përfaqëson Islamin?!

Shoqatat nuk bën vetëm se detyrën, bën një farz që gjithsesi është farz kifaje dhe më së shumti i takonte asaj që sot do ta quaja një karakatinë institucionale që punon për t’i bërë temena politikës. Që ka frikë të hap gojën të flasë se mos e quajnë fundamentaliste, ekstremiste, terroriste, …iste e …iste pa fund… njerëz që i tremben opinionit politik dhe mediatik sesi do ta etiketojnë dhe nuk i tremben Allahut që është mbi politikanët dhe mediat e kësaj bote! Kjo në fakt nuk tregon mençuri, por e parë pak më thellë tregon gjendje inferioriteti, sepse stepen sesi do të reagojnë të tjerët e këta të tjerë që përgjithësisht u tremben nuk janë veçse një pakicë politikanësh dhe gazetarësh që fatkeqësisht dominojnë opinionin publik shqiptar. Po këta njerëz që mendojnë kështu a nuk e çuan nëpër mend ndonjëherë sesi mendon populli i thjeshtë musliman në jug e në veri kur ky “institucion” nuk reagon?! Nëse nuk reagojnë vetë le të vënë në lëvizje mekanizmat e tyre që të reagojnë intelektualët, siç bëjnë në Turqi, siç u përmend kjo nga një vëlla këtu. Por nëse këtë nuk e bëjnë atëherë me ç’të drejtë nuk i mbështetën shoqatat apo se iu morën stafetën?! Shoqatat u dolën borxhit dhe kmsh (me të vogla) si “institucion” shumë pak e vunë ujin në zjarr, përjashto këtu ndonjë reagim që sido qe personal. Mesa duket titullarit të kmsh dhe atyre që i bëjnë fresk atij u ka ardhur mirë kur te “Opinioni” i Fevziut të gjashtë debatuesit i bashkoi një frymë, ajo se kmsh paska bërë mirë që nuk paska reaguar! Kushedi sesa do të i jetë bërë qejfi këtyre njerëzve kur panë se këtë qëndrim prej frikacakësh dhe inferiorësh oh, më falni prej “tolerantësh”, “të mençurish” ua lavdëroi edhe P.Misha e N. Lesi…etj.

Kemi gjynahe, gabime, përçarje e njëmijë të zeza të tjera…. por kjo nuk do të thotë se kur vihet në tabelë qitjeje feja jonë t’i kthejmë shpinën, kur forcërisht vihemi në një arenë t’i tregojmë thembrat kundërshtarit që gjithsesi heshtën ta ka ngulur.

Më duhet të rikujtoj këtu vargjet Abdullah ibn Mubarekut që përmbledhtasi e përshkruan të gjithë këtë duke thënë:

I pashë gjynahet sesi i vdisnin zemrat

Dhe sesi dhënia pas tyre të shpinte në poshtërim

Lënia e gjynaheve është jetë për zemrat

Ndaj më mirë për ty është të mos iu bindesh atyre

Po a nuk e prishën fenë veçse mbretërit, dijetarët e këqij dhe murgjit e saj.

Atë që unë u mundova ta shkruaj në shumë rreshta dhe ndoshta edhe lash mangut plotë gjëra pa thënë Ibn Mubarak na e tha me pesë strofa…

Dr. Jusuf El-kardaui tërheq vërejtje për depërtimin e shiave në Egjipt

Dr. Jusuf El-kardaui tërheq vërejtje për depërtimin e shiave në Egjipt

Burimi: Sipas stacionit televiziv Al-arabia.

Data 2/09/2006 e.s.- 9 shaban 1427 h.

Thirrësi islam shejh Jusuf El-kardaui ka paralajmëruar ndaj depërtimit të shiave në Egjipt, duke tërhequr vëmendjen se ata po përpiqen të përhapin medh’hebin e tyre në Egjipt, sepse Egjipti e do Ehli bejtin dhe në të gjendet mekami i Hysejnit dhe i zonjës Zejnebe. Dhe në të njëjtën kohë e cilësoi Hasan Nasurullahin, sekretarin e përgjithshëm të Hizbullahit si ‘fanatik’ i medh’hebit të tij, por megjithatë ai e lavdëroi atë duke e konsideruar si më të mirë se të tjerë që janë braktisës dhe pasivë.

Ai theksoi në takimin e tij të përvitshëm me gazetarët, i cili u organizua nga Salun Ihsan Abdul-kudus në mbrëmjen e së enjtes që shkoi, se shiat shfrytëzojnë urën e sufizmit për shiitizuar, dhe se ata kanë depërtuar në Egjipt në vitet e fundit nga ky krah, kjo sipas raportit të gazetës ‘el-mesrij el-jeum’ të shkruar nga kolegu Muhamed Abdul-khalik Musahil, ditën e shtunë 2-9-2006.

Dhe El-kardaui tha: ”Unë ftoj në afrimin mes medh’hebeve, dhe e mbështes Hizbullahin në rezistencën e tij, por nuk pranoj që ata të depërtojnë nëpër vendet tona, duke paralajmëruar në masakra që mund të shkaktohen ashtu siç ndodh në Irak mes Sunijve dhe Shiave, nëse në Egjipt ndodh një depërtim i madh i shiave, ndaj duhet të jemi zgjuar.”

Dhe shtoi: ”Hasan Nasrallah nuk dallon nga shiat fanatikë, ai është i kapur mbas shiizmit dhe parimeve të tij, dhe nuk mund ta mohojmë këtë, por ai është më i mirë se të tjerë pasivë (el-kaidin) dhe që të lënë në baltë (mutehadhilin).”

El-kardaui kritikoi ithtarët e mendimit fetar prej të cilëve jetojnë vetëm në kohën e shkuar dhe e izolojnë vetveten tek librat e verdhë dhe nuk shohin në të ardhmen, ata nuk e përfaqësojnë Islamin. El-kardaui theksoj se nuk mund të zbatohet sheriati islam vetëm se në klimën e lirisë, duke thënë: sigurimi i lirisë për mua është më parësore sesa sheriati, nuk duam që njerëzit t’i vëmë përpara me shkop, duam Islamin e rinovuar, dhe të bashkojmë në mes selefizmit (të parës) dhe reformimit.

El-kardaui përmendi takimin që ai ka pasur me zyrtarë të mëdhenj në Iran, duke treguar se ai ”kërkoi prej tyre domosdoshmërinë e ndaljes së të folurit se Kurani është i mangët se shumica e tyre besojnë se Kurani është fjala e Allahut por thonë ky nuk nuk është i gjithë Kurani dhe thonë se Mus’hafi i Fatimes ka qenë dyfishi i këtij Mus’hafi.”

Dhe tha: ”Kërkova prej tyre që të frenohen nga sharja e sahabeve, sepse ata afrohen tek Allahu duke i sharë dhe mallkuar ata dhe se nuk duhet që secili prej nesh të ftoj në medh’hebin e tij në vende plotësisht të medh’hebit tjetër dhe se afrimi nuk do të thotë që sunniu të bëhet shiitë, por të bashkëpunojmë në ato që biem dakord dhe të heshtim (jadhur –justifikojmë) njeri tjetrin në gjërat që kemi divergjenca.”

El-kardaui bëri thirrje që sunnijtë dhe shiat të jenë në një front të vetëm kundra armikut të tyre të përbashkët duke thënë: ”Pozicioni ynë është se ne nuk lejojmë depërtimin e medh’hebit shiitë mes nesh por përballja ndaj fuqisë kolonizatore është diçka tjetër.”

Ai sulmoi ashpër fesadin duke theksuar se prapambetja, falsifikimi dhe grabitja e pasurisë publike është prej gjynaheve të mëdha….etj. (që nuk kanë lidhje me temën)

P.s.

Për hir të së vërtetës e përktheva ashtu siç ishte, dhe jo vetëm ato që më interesonin mua, të cilat edhe i nënvizova me të verdhë, kushdo mund ti kthehet tekstit arabisht për më tepër origjinalitet.

Mua më interesojnë për momentin faktet që ai cek dhe që shumë sunnij nuk janë të vetëdijshëm për to, dhe ja një njeri të cilin shumë e marrin për bazë tek thotë po të njëjtat gjëra që shumë vetë i kemi thënë në këtë listë:

1- dallimi mes nesh dhe shumë shiave për sa i përket besimit tek Kurani.

2- sharja dhe mallkimi i sahabeve është pjesë e fesë së shumë shiave.

Këta janë një pjesë e mirë e shiave me të cilët disa prej sunnijve duan të bëjnë paqe!

Jo të gjithë, por ja që ka të tillë! Edhe sot kësaj dite siç na e tregon këtë Dr. Kardaui.

Linku i lajmit ne arabisht

http://www.alarabiya.net/Articles/2006/09/02/27111.htm

Musliman! Ruhuni nga sekti Ahmedij!

Musliman! Ruhuni nga sekti Ahmedij!

Myslimanët shqiptarët në disa zona të Shqipërisë kohët e fundit janë ndeshur me disa predikues që hiqen si mysliman dhe që i përkasin një sekti që ata e quajnë Ahmedij. Ata kanë ngritur edhe një xhami, me dy minare, pranë autostradës Tiranë-Durrës! Në të vërtetë cilët janë ahmeditë, apo siç njihet ndryshe kadjanitë, dhe a janë ata me të vërtetë mysliman?

Kjo rrymë u themelua nga Mirza Ghulam Ahmed El-kadajni në shekullin e XIX ,në kohën kur India sapo kishte filluar të shkëputej nga kolonializmi anglez. Është vërtetuar historikisht se Kadjanizmi u themelua vetëm për ti shërbyer interesave kolonialiste angleze në indi. Një gjë të tillë e ka pranuar edhe vetë Kadjani në disa nga shkrimet e tij, ku pohon se ai që e mbolli këtë farë ishte kolonializmi anglez. Po ashtu ai pranon se është ndjekës i devotshëm i këtij kolonializmi, ndaj dhe një nga shtyllat e “fesë” së sjellë prej tij është obligimi i bindjes ndaj anglezëve. Madje ky i vetëshpallur profet e ka pranuar hapur se ishte kolonializmi anglez ai që e bëri atë profet. Ky njeri lindi në vitin 1835 apo në 1939 në fshatin Kadjan, një nga fshatrat e krahinës së Penxhabit në Indi. Familja e tij ishte e njohur si shërbëtore e kolonializmit anglez dhe si bashkëpunëtore e ngushtë e sektit Sikh, një nga sektet hinduse më armike të myslimanëve në Indi. Po në këtë qytet ai mori mësimet e para në filozofi, logjike dhe mjekësi. Punoi për disa kohë punë të ndryshme e me pas mori pjesë në një provim për studime juridike, por nuk doli me sukses. Ndaj filloi të merrej me administrimin e punëve bujqësore të tokës që kishte nën zotërim. Vuante nga sëmundje mendore dhe kriza të forta nervore, dhe për t’i mjekuar përdorte medikamente droguese. Pas vdekjes së të atit, më 1876, filloi të pretendonte se i vinin frymëzime nga Allahu. Kadjani ndoqi një rrugë të përshkallëzuar në thirrjen e tij, gjë që të kujton metodat që përdorin grupet e humbura për përhapjen e parimeve të tyre.

1- Në fillim pretendoi se atij i zbriste shpallja në formë inspirimi.

2- Më pas pretendoi se ishte ripërtëritësi (muxhedidi) i kohës dhe se ai i ngjante Mesihut, Isait, birit të Merjemes në thjeshtësinë dhe mjerimin e tij.

3- Në etapën e tretë pretendoi së ai vetë ishte Mesihu i premtuar, i cili do të zbresë afër Ditës së Kiametit, vetëm se nuk ishte një profet i plotë por një profet i pjesshëm.

4- Në vitin 1901 pretendoi se ishte një profet i plotë. Një nga thëniet e tij ishte edhe kjo: Thirrja ime është se unë jam resul (i dërguar) dhe nebij (profet).

5- Dhe së fundi në vitin 1904 shtoi një pretendim të ri, se ai ishte ‘Krishna’, kur dihet se Krishna për hindusët është si Allahu për myslimanët.

PËRFUNDIMI I TIJ

Në vitin 1907 ky i vetëshpallur profet kërcënoi një nga dijetarët e Indisë i njohur me emrin Meulana Thenaullah El-Amr Tusrij, i cili vazhdimisht vinte në dukje herezitë e Ghulamit. Më 5 Prill të vitit 1907, Kadjani shkruante, duke lutur Allahun që t’ia merrte shpirtin atij që gënjente prej atyre të dyve me një sëmundje të rëndë, si murtaja apo kolera. Nuk vonoi shumë dhe e vërteta doli në shesh. Allahu i Madhëruar e demaskoi gënjeshtarin. Pas 13 muajsh e 10 ditësh Mirza Gulamit i ra në kokë ajo që kërkoi vetë. Ai vdiq nga sëmundja e kolerës, në banjë duke kryer nevojat personale, më 26 Maj të vitit 1908. Ndërsa dijetari Indian Thenaullah jetoi pas tij edhe dyzet vjet të tjera, deri në vitin 15 mars 1948.

SHENJAT DALLUESE TË TYRE

Ata nuk kanë shenja tipike të jashtme, pasi veten e quajnë me emra myslimanë dhe shfaqen si myslimanë. Pikërisht këtu qëndron dhe rreziku i tyre më i madh. Ne po përmendim këtu dy gjëra të rëndësishme që duhet të kihen parasysh:

Thirrësit kadjanistë kur fillojnë të përhapin thirrjen e tyre ndërmjet myslimanëve shfaqen vetëm me paraqitjen e tyre të rreme, duke e quajtur çështjen e tyre thjesht si ringjallje dhe ripërtëritje. Me këtë gjë ata përpiqen të mashtrojnë myslimanët. Nuk kalon shumë dhe personi që ndjek ata fillon të ndjej se ata i kanë futur në mendje, mendimin se Kadjanizmi është Islami i vërtetë.

Siç e përmendëm edhe më parë, Kadjani e përhapi ideologjinë e tij në mënyrë graduale, për këtë arsye qëllon që kadjanite t’i mashtrojnë myslimanët, duke u paraqitur disa shprehje të vjetra të Kadjanit, para se ai të pretendonte se ishte profet. Në këto shprehje ai konsideron si jobesimtar çdo njeri që pretendon se është profet. Po ashtu ata tregojnë se Kadjani e donte shumë Profetin Muhamed (salallahu alejhi ue selem) duke dashur të zbusin një mysliman që dëgjon se Kadjani ishte Profet! Është për të ardhur keq që ka pasur njerëz që janë mashtruar me këto makinacione. Ata bëjnë interpretime të gabuara të Kuranit dhe të haditheve për të vërtetuar profetësinë e rreme të Kadjanit.

Ata besojnë se Isai alehji selam është kryqëzuar, por nuk ka vdekur në kryq! Sipas tyre ai paska zbritur nga kryqi i gjallë dhe pasi është mjekuar, është nisur për në kërkim të dhjetë fise të humbura të Izraelit. Së fundi qenka vendosur në Kashmir ku edhe paska vdekur në moshën 120 vjeçare. Kadjani rreth kësaj teme ka shkruar edhe një libër të tërë, tashmë i botuar edhe në gjuhën shqipe nën titullin “Mesihu në Indi”. Të gjithë propagandën e tyre ata e mbështesin mbi këtë fakt. Sipas tyre nëse Isai ka vdekur atëherë të gjitha hadithet për ardhjen e Isait janë alegorike, dhe në vend të tij do të vij dikush tjetër që do të kryej misionin e tij! Dhe ky njeri na qenka Ahmed Kadjani i cili përveç kësaj pretendoj se ishte njëkohësisht edhe Imam Mehdiu i cili do të sundojë mes myslimanëve me drejtësi dhe do tu jap atyre fitoren! Të gjitha pretendimet e tij nuk përputhen fare as me ajetet e Kuranit dhe as thëniet e Profetit (alehji selam) ai vetëm merret me interpretime false dhe me lojra fjalësh. Jeta e tij e tregon më së miri se ai nuk ishte vetëm se një mashtrues dhe nuk kishte asnjë shenjë të Mehdiut, e jo më Isai (alehji selam)që nuk mund të jetë vetëm se ai që erdhi më parë. Këtu po japim disa hadithe të Profetit Muhamed (paqja qoftë mbi të) për të treguar se nuk ka për të pasur asnjë profet tjetër ët vërtetë mbas tij, qofshin këta të barabartë me të, apo edhe nën rangun e tij. Ai ka thënë:“Bijtë e izraelit udhëhiqeshin nga profetët, sa herë që vdiste njëri prej tyre një profetë tjetër e pasonte atë, e ndërsa pas meje nuk ka më profet, por do të ketë halifë .[1] Pra udhëheqës politik dhe jo profetë. Po ashtu ai thotë: “Shembulli i im dhe i profetëve që qenë para meje është si shembulli i një njeriu që ndërtoi një shtëpi të cilën pasi e përsosi dhe e zbukuroi, la të zbrazët në një kënd vendin e një tulle. Njerëzit që e vizitonin habiteshin me këtë ndërtesë dhe thonin: ah sikur të vihej edhe kjo tullë! Unë jam ajo tullë dhe unë jam vula (i fundmi) e profetëve.”[2]

“Dalloj nga profetët e tjerë në gjashtë gjëra: më janë dhuruar përmbledhja e fjalëve, jam fuqizuar me frikën që më kanë armiqtë, më është lejuar plaçka e luftës, toka kudo për mua është xhami dhe pastrim, jam dërguar tek gjithë krijesat (xhinët dhe njerëzit) dhe me mua iu është dhënë fund profetëve (janë vulosur).[3]

“Mesazhi hyjnor (risaleh) dhe profetësia (nubuetu) janë ndërprerë dhe mbas meje nuk ka as të dërguar (resul) dhe as profet (nebij)…“[4]

“Nuk ka për tu bërë kiameti derisa të dalin dexhalë, mashtrues afërsisht tridhjetë dhe çdo kush do të pretendojë se është i dërguari i Allahut.”[5]

Bazuar në këto hadithe dhe plot të tjera myslimanët që nga koha e Profetit e deri më sot i kanë konsideruar si jomyslimanë të gjithë ata që besojnë se mbas Muhamedit (alehji selam) ka profet, edhe nëse këta njerëz falen dhe agjërojnë dhe mbajnë veten për mysliman! Ja seç thonë disa dijetarë të shquar të Islamit:

Imam Ebu Hanife (150 h.): Një njeri u vetëshpall profet në kohën e Ebu Hanifes dhe tha: Më jepni kohë deri sa tu japë argumente. Ebu Hanifja tha: Kush kërkon prej tij ndonjë argument ka dalë nga feja, dhe kjo në bazë të fjalës së Profetit që thotë: “nuk ka profet pas meje”

Ebu Hamid El-gazali (Gazaliu i famshëm) (505 h.): “I tërë umeti unanimisht (me ixhma) ka kuptuar prej këtyre fjalëve “s’ka profet mbas meje” si dhe nga historia e jetës së Profetit se pas tij nuk ka për të pasur kurrë as profet (nebij) e as të dërguar (resul). Nuk pranohet asnjë interpretim dhe asnjë përjashtim, kushdo që del kundra ka dalë kundra Ixhmasë (unanimitetit).”

Zemahsheri (538 h.): “Nëse mund të thuhet sesi (Muhamedi) qenka profeti i fundit ndërkohë që Isai do të zbresë në kohët e fundit? Kuptimi se ai është profet i fundit do të thotë se është i fundit që është bërë profet ndërkohë që Isai ka qenë bërë profet para tij dhe kur të zbres do të praktikoj sheriatin e Muhamedit duke u falur në drejtim të kibles së tij sikur të ishte një prej pjesëtarëve të umetit të tij.”

Ibn Kethiri (774 h.) (komentuesi i njohur i Kuranit): “Ky ajet tregon se pas tij nuk ka më profet (nebij) dhe me që nuk ka profet pas tij aq më tepër nuk mund të ketë as të dërguar (resul), sepse pozita e të dërguarit (resulit) është më veçantë dhe e kufizuar se sa ajo e Profetit (nebij), kjo sepse çdo i dërguar (resul) është profet (nebij) dhe jo e kundërta.”… “dhe kushdo që pretendon këtë pozitë pas tij (Muhamedit) s’ka dyshim që ai është një gënjeshtar, shpifës, dexhal, i humbur dhe i lajthitur.”

Së fundi duhet të sqarojmë se sekti ahmedij në të gjithë botën islame konsiderohet si sekt jomysliman, dhe për këtë kanë folur me qindra dijetarë anekënd botës, ndaj dhe njerëz të tillë nuk duhet të bëjnë vend në radhët tona në asnjë lloj mënyrë. Ahmedive nuk u duhet hapur asnjë portë por duhen përzënë sepse ata nuk janë mysliman dhe sjellin përçarjen dhe shkatërrimin e Islamit në tokat tona. Lusim Allahun që ti ruaj myslimanët nga mashtrimet e tyre.

---

[1] Transmeton Buhariu nr. 3455, Muslimi 1842 etj.

[2] Transmeton Buhariu nr. 3534, Muslimi 2287 etj.

[3] Transmeton Muslimi nr.523 , Ahmedi 27496 etj.

[4] Transmeton Tirmidhi nr.2272 hadith i vërtetë (shih sahih Tirmidhi)

[5] Transmeton Buhari nr.3609, Tirmidhiu nr.2218 etj.

Vrasja e Husejnit (radijallahu anhu) dhe Jezidi

Vrasja e Husejnit (radijallahu anhu) dhe Jezidi

Në radhë të parë u kërkoj të gjithë atyre që janë bezdisur nga këto diskutime të ma bëjnë hallall, por mendoj se po trajtoj disa tema që kanë interes, qoftë kjo edhe për një pjesë të vogël të myslimanëve.

Në listë trajtohen tema nga më të ndryshmet, çdo anëtarë mund të ketë preferencat dhe ato që i duken më parësore sipas tij, por meqë ky është një forum i hapur larmishmëria pa njëfarë koherence është e pashmangshme.

Historia Islame dhe shkenca e hadithit

Para se të trajtoj temën e titullit, e pashë të nevojshme të bëj një hyrje të domosdoshme për sa i përket vërtetësisë ose jo të ngjarjeve historike.

Duhet të dimë se ne si umet krahas mirësive të shumta që Allahu na ka dhuruar është edhe mirësia e autenticitetit apo e vërtetësisë historike të teksteve fetare mbi të cilat ne bazojmë fenë tonë, një domosdoshmëri kjo që asnjë umet më parë nuk e ka pasur dhe që vërtetë është për të na e pasur zili. Ruajtja dhe shkrimi i hadithit, njëri nga dy burimet e Uahjit të Allahut, nuk ka kaluar në të njëjtin proces ruajtje si edhe Kurani. Fakte të sakta na informojnë se shkrimi i hadithit ka filluar që në kohën e Profetit (salallahu alejhi ue selem) dhe ka vazhduar edhe në kohën e sahabeve, por kjo e kufizuar dhe individuale për shkak të një ndalese kolektive që ka pas nga ana e Profetit si dhe një lejes për disa persona. Apo kufizim i përkohshëm për të mos u përzier me tekstin e Kuranit.., çështje kjo që shtjellohet më gjatë në librat që merren me këtë temë si për shembull ‘Takjid el-ilm’ i El-Hatib El-bagdatit (v. 463 h.).

Koha kur filloi mbledhja dhe shkrimi i hadithit nëpër vepra të veçanta në mënyrë masive dhe të organizuar (teduini zyrtar) i përket periudhës së sundimit të halifit umeuij Umer ibn Abdulaziz, pra periudhës së tabiinëve të vegjël si imam Zuhri (v.123 h.) e të tjerë.[1] Thashë masive dhe të organizuar për të mos lënë përshtypjen se fillimet e tij qenë në këtë kohë siç pretendojnë orientalistët jo objektiv. Në fakt ajo që desha të ndalem në këtë hyrje të shkurtër ka të bëjë me atë që dijetarët e Islamit të gjendur para një pune kolosale që i priste i vunë vetes disa përparësi. Dhe kjo është e natyrshme pasi të gjendesh para mijëra e mijëra transmetimesh nuk është e lehtë që të klasifikohen një numër kaq i madh kush janë autentiket dhe kush jo, shto këtu edhe vështirësinë që kërkonte kjo punë në atë kohë. Mirëpo kjo ishte një barrë që duhej të kryhej sa më shpejt dhe më mirë dhe para gjithë këtij mali të madh vënia e përparësive ishte diçka e natyrshme dhe e domosdoshme. Dhe kështu dijetarët u treguan së tepërmi rigoroz në çështjet thelbësore të fesë në ato gjëra për të cilat kishte nevojë bashkësia si për shembull në çështjet e hallallit dhe haramit dhe kështu që detyrimisht transmetimet historike ishin ato të cilat nuk përfshiheshin në këto përparësi. Në një situatë të tillë është e natyrshme që kjo detyrë e mbledhjes së historisë të nxjerrë në pah edhe njerëz më pak kompetentë që janë marr me këtë fushë të dijes duke transmetuar me kritere të dobëta apo edhe pa asnjë kriter lloj-lloj ngjarjesh dhe hollësish të pavërteta. Po ashtu edhe vetë dijetarë të mëdhenj si për shembull Ibn Xherir Et-tabari citojnë transmetime jo të sakta nëpër librat e tyre. Kjo për disa arsye:

1. Qëllimi i tyre ka qenë grumbullimi dhe jo përzgjedhja e cila kërkon kohë dhe mund dhe të privon nga shkrimi dhe grumbullimi i shpejtë i dijes. Mos harrojmë këtu që Buhariut iu deshën vite të tëra për të shkruar Sahihun e tij.

2. Transmetimet ata i paraqesin me zinxhir transmetimi, pra me atë që quhet sened apo isnad, kështu që ata që do të vinë më pas të kenë mundësi të bëjnë verifikimin e tyre, duke shkarkuar kështu një barrë nga vetvetja.

3. Paraqitja e transmetimeve historike qofshin këto të sakta ose jo në libra autoritativ ka rëndësi sepse u mbyll rrugën autorëve më të dobët apo edhe njerëzve që për qëllime të caktuara mund të bëjnë montime isnadesh për të nxjerrë të saktë ose të pasaktë gjëra që u përgjigjen qëllimeve të tyre. Ndaj dhe paraqitja e këtyre transmetimeve ashtu siç janë u mbyll rrugën këtyre njerëzve pasi menjëherë do të zbulohet se pikërisht filan transmetim që tek filan autor i besueshëm gjendet me këtë isnad tek një tjetër më pak ose aspak i besueshëm gjendet me isnad tjetër të papërputhshëm me të parin, kur dihet që isnadi është shtylla kryesore në verifikimin e kujtdo transmetimi.

4. Ngjarjet historike që nuk kanë të bëjnë me çështjet e besimit apo të sheriatit tolerohet me to pasi e rëndësishme prej tyre është të vilet urtësia e përgjithshme që përmbajnë, dhe jo hollësirat që shpesh humbasin saktësinë e tyre në të tilla transmetime.

Mirëpo duke qenë se në bazë të këtyre transmetimeve mund të ngrihen ide të gabuara për një çështje të caktuar, atëherë është e domosdoshme të vihet në funksionim shkenca e hadithit, peshorja më mirë që ka shpikur ndonjëherë njerëzimi për verifikimin e autenticitetit të historisë.

Dhe për ta mbyllur këtë hyrje, tepër të përmbledhur, do të citoj komentatorin dhe historianin e madh Et-tabari i cili në hyrje të librit të tij të historisë thotë:

Ato lajme që gjenden në këtë librin tim të cilat i kemi përmendur nga ata që qenë para nesh dhe në to ka gjëra që lexuesit i duken të papranueshme apo dëgjuesit i duken të shëmtuara, për shkak se ato nuk janë të sakta apo edhe janë të pakuptimta, le ta dijë se kjo nuk ka ardhur prej nesh por nga një pjesë e transmetuesve të cilët i kanë përcjellë ato deri tek ne. (v.1, fq.5)

Vrasja e Husejnit (radijallahu anhu) dhe Jezidi

Muhsini thotë:

O vella Ismail lexo mire, pse mundohesh te perzish te vërtetën me te pavertet: jezidi nuk i pat urdhëruar ata që ta vrisnin Husjenin a.s?…

Përgjigje:

Nuk e di se cila është arsyeja që ju qenkeni njohës i të vërtetës dhe pranues i saj dhe unë ai që i përziekam të vërtetat me të pa vërtetat? Me çfarë peshoreje e mat këtë gjë? Nëse unë të citoj dijetarë se çfarë kanë thënë ata, që e njohin më mirë të vërtetën sesa unë edhe ti, ku qëndron manipulimi im këtu? Nëse unë të sjell fakte historike me referencat përkatëse për çështjen në fjalë dhe ju nuk sillni asgjë për këtë pikë por vetëm fillon të më numërosh të këqijat e Jezidit, atëherë kush ka të drejtë? Po, ke të drejtë nëse do të ma faktosh se unë po luaj me ju dhe po gënjej dhe të gjitha ato që thashë janë manipulime. Për shembull: ke cituar këtë kështu dhe në fakt është kështu, etj. Unë edhe sikur të luaj me ju këtu, ma ha mendja se ju nuk keni për të marrë vesh asgjë, sepse e pashë sesa të përgatitur jeni dhe sesa e njihni shiiizmin, por unë e di që jam para Allahut dhe do të jap llogari për çdo fjalë të timen. Dhe e di që të përziesh të vërtetën me të pavërtetën është krim, është haram, dhe kjo të çon në zjarr të Xhehenemit. Por ajo që më vjen vërtetë keq është se gjendem para disa njerëzve që nuk kanë dije për të mbrojtur atë që besojnë, çka tregon verbërinë e tyre, por sidoqoftë një verbëri më të vogël sesa ata që e dinë të vërtetën dhe mbyllin sytë para saj.

Tash do të jap disa prej citateve që mbështesin pohimin e Ibn Tejmijes se ai nuk urdhëroi për vrasjen e Husejnit (radijallahu anhu):

Dhehebiu në Tarihul Islam (2/57) tregon: Kur Jezidi u vendos halife dhe iu dha besa ai i shkroi prijësit të Medines El-uelid ibn Utbe: Thirri njerëzit të japin besën dhe filloje këtë me elitën e kurejshëve. Le të jetë i pari ai me të cilin ti do të fillosh Husejni, dhe sillu butë me të.

Ibn Kethiri në El-bidaje ue en-nihaje thotë: …Dhe Jezidi dërgoi urdhër që të shkarkohej En-nu’mani nga Kufja dhe atë ia ngarkoi Ubjedilah ibn Zijadit bashkë me Basrën, dhe kjo sipas këshillës së Serxhun-it ish skllavi i Jezdit, Jezidi konsultohej me të.

-Serxhuni i tha: A do t’ia pranoje Muaujies këshillën nëse ai do të ishte gjallë?

-Ai tha: po!

-Serxhuni i tha: pranoje prej meje pra, se për Kufen nuk vlen vetëm se Ubejdilah ibn Zijadi, ndaj emëroje atë atje.

Jezidi e urrente Ubejdilah ibn zijadin dhe donte ta shkarkonte edhe nga Basra, por ia ngarkoi edhe Basrën edhe Kufen, për tu bërë ajo që donte Allahu me të dhe të tjerët. Më pas Jezidi i shkroi Ibn Zijadit:

Kur të shkosh në Kufe; kërko Muslim ibn Akil dhe nëse mundesh vrite atë ose largoje. Dhe këtë letër ai e dërgoi me Muslim ibn Amr el-bahili dhe Ibn Zijadi shkoi nga Basra në Kufe… (8/145, bot i pestë 1998 Dar el-hadith Kajro)

Jezidi kish njohuri për lëvizjet e Husejnit radijallahu anhu, ndaj dhe kur Husejni vendosi të drejtohej drejt Kufes ai i shkruan Ibn Zijadit duke i thënë:

Më kanë ardhur lajme se Husejni është nisur për në Kufe. Koha jote është vënë në sprovë në mes kohëve, po kështu edhe vendi yt mes vendeve të tjerë dhe ti je vënë në sprovë mes valinjve. Në të tilla raste o do të lirohesh nga robëria ose do të kthehesh përsëri rob ashtu siç robërohen skllevërit.

Mexhmeu ez-zeuaid (9/193) i Hejthemit i cili thotë: transmetuesit janë të besueshëm porse Ed-dahaku (ai që tregon ngjarjen) nuk e ka arritur kohën e ngjarjes.

Ndërsa në një trasmetim tjetër tek Tarih Et-tabari (3/293) ai shton:

Vër njerëz që të gjurmojnë dhe patrulla të armatosura, zbuloji me hamendje gjërat dhe vepro kur dyshon. Por mos vrit vetëm atë që të lufton dhe më shkruaj për çfarë do gjëje që do të ndodh. Ues selamu alekje ue rahmetullah.

Për hir të së vërtetës duhet thënë se në librin Tarih El-jakubi ky tekst shndërrohet në nxitje për vrasjen e Husejnit duke rënë në kundërshtim me transmetimin e mësipërm. Por autori nuk përmend asnjë zinxhir transmetimi, ashtu si gjatë gjithë librit të tij, çka e vë librin dhe faktin në fjalë në pozita të dobëta besueshmërie aq më tepër kur ai bie në kundërshtim me librat dhe transmetimet më autoritative se ai. E vërteta është se libri në fjalë dhe autori i tij nuk gëzojnë ndonjë respekt në qarqet shkencore islame përsa i përket vërtetësisë së tij, për vetë arsyen se ai nuk jep zinxhirët e transmetimit por është mjaftuar me përmendjen e vetëm disa prej atyre nga të cilët transmeton në fillim të librit pa e shtjelluar më tej. Padyshim që kjo përbën një mangësi të dorës së parë në metodologjinë e shkrimit të veprës. Dhe për rrjedhim vlerën e ulët të tij si libër.[2] Njëkohësisht autori në të gjithë librin e tij shfaq një shiizëm të tepruar dhe kjo duket gjatë gjithë librit të tij, për shembull kur flet për periudhën e tre Halifëve të drejtë thotë: Ditët e Ebu Bekrit, Ditët e Umerit, Ditët e Uthmanit, ndërsa kur përmend Aliun thotë: Hilafeti i prijësit të besimtarëve, hilafeti i Hasanit. Nga kjo kuptohet se ai nuk i njeh ata për Halifë të ligjshëm, siç bëjnë të gjithë rafidhat në fakt. Kush e lexon librin e tij e shikon qartë sesi i ekzalton imamët e shiave dhe i cenon sahabet dhe myslimanët e tjerë.[3] Me të tillë libra argumentohen shiat.[4]

Më pas Ibn Kethiri, për shembull, për faqe të tëra me radhë tregon rrjedhën e ngjarjeve dhe nuk përmend asnjë mesazh tjetër të Jezidit për Ibn Zijadin, ndërkohë që sipas asaj që u tha më lartë Ibn Zijadi duhet të informonte Jezidin, gjë që nuk e bëri dhe ndodhi ajo që tashmë dihet.

Në faqen 170 duke përmendur fjalët e një prej njerëzve të Husejnit (radijallahu anhu) Ibn kethiri thotë:

Nga njerëzit e Husejnit doli Zuhejr ibn El-kajn mbi kalë dhe tha: O banorë të Kufes, u paralajmëroj juve për ndëshkimin e Allahut! Është e drejta e një myslimani që të këshilloj vëllanë e tij myslimanë, dhe ne deri tani jemi vëllezër dhe në një fe të vetme dhe mes nesh dhe jush nuk ka hyrë shpata dhe po hyri shpata s’ka më paprekshmëri dhe ne atëherë do të jemi një umet dhe ju një umet tjetër. Allahu na ka sprovuar ne dhe ju me pasardhësit e Profetit të Tij që të na shoh sesi ne edhe ju do të veprojmë. Ne ju ftojmë ju që ta ndihmoni atë dhe ta braktisni tagutin të birin e tagutit, Ubejdullah ibn Zijadin. Sepse ju nuk keni parë nga sundimi i atyre të dyve vetëm se keq, ata ju nxirrnin sytë, ju prisnin duart dhe këmbët dhe ju copëtonin kufomat tuaja. Ata vrisnin më të mirët tuaj dhe lexuesit tuaj të Kuranit, siç qe Haxher ibn Adij dhe shokët e tij, Hani ibn Uruetu e të tjerë si ai.

Por ata e shanë atë dhe e lavdëruan ibn Zijadin dhe u lutën për të dhe i thanë: nuk kemi për tu larguar derisa të vrasim mikun tënd dhe ata që janë me të. Dhe ai u tha atyre: Fëmijët e Fatimes janë më parësor për tu dashur dhe për tu ardhur në ndihmë sesa të birit të Sumejes (ibn Zijadi). Nëse ju nuk u vini në ndihmë atyre ju kërkoj që për hir të Allahut mos ti vrisni ata. Lërini këtë burrë (Husejnin) të shkojë tek djali i xhaxhait të tij Jezid ibn Muauije, e të shkojmë ku të dojë ai, se pasha Zotin Jezidi është i kënaqur me bindjen tuaj pa e vrarë Husejnin. Por Shimr ibn El-xheushin e gjuajti me shigjetë dhe i tha: pusho … (fq.170)

E citova këtë për të treguar se edhe vetë mes radhëve të Husejnit (radijallahu anhu) ekzistonte një opinion i tillë, që ishte Ibn Zijadi ai që po kërkonte me çdo kusht që Husejni ose t’i bindej atij ose ta vriste dhe nuk qe Jezidi ai që e pat urdhëruar drejtpërdrejtë atë për vrasjen e Husejnit. Por me këtë nuk duam ta nxjerrim të larë Jezdin nga çdo gjë, pasi më e pakta gjë ai e emëroi një njeri të tillë gjakatar si Ibn Zijadi dhe mjafton vetëm kjo për të qenë edhe ai përgjegjës. Por ajo që unë desha të trajtoj këtu është pikërisht pohimi i Ibn Tejmijes dhe çudia e Muhsinit që Jezidi nuk paska urdhëruar për vrasjen e tij dhe jo se dua të shfajësojë Jezidin për gjithçka, meazallah, dhe ta nxjerrë atë njeri pa gjynahe, jo! Kush e ka lexuar materialin megjithëse ai nuk zgjatet në këtë pikë e shikon se edhe Jezidi atakohet aty. Por meqë u akuzuam pa të drejtë si njeri që mundohem të arsyetoj veprën e Jezidit, u detyrova ta bëj këtë sqarim!!

Por le të vazhdojmë. Ibn Kethiri thotë:

Ibn Hishami thotë: më ka treguar Abullah ibn ….nga El-gaz ibn Rebia el-xhershi të ketë thënë:

Pasha Allahun unë isha tek Jezid ibn Muauije në Damask kur erdhi Zuhr ibn Kajs dhe hyri tek Jezidi dhe Jezidi i tha: Mjerë ti, ç’sjell mbas vetes? Dhe ai i tha: të përgëzoj o prijësi i besimtarëve për begatinë e Allahut ndaj teje dhe fitoren e Tij. Tek ne erdhi Husejn ibn Alij ibn Ebu Talib dhe tetëmbëdhjetë veta nga familja e tij, si dhe gjashtëdhjetë veta nga pasuesit e tij. Ne shkuam drejt tyre dhe kërkuam që ata të dorëzohen dhe t’i nënshtrohen gjykimit të prijësit Ubejdilah ibn Zijad ose ndryshe luftë. Dhe ata zgjodhën luftën. Ne shkuam drejt tyre me lindjen e diellit dhe i rrethuam nga çdo anë derisa shpatat filluan të bëjnë punën e vetë në kokat e tyre… (përshkruan betejën).

Transmetuesi tha: Jezid ibn Muauijes i rrodhën lot nga sytë dhe tha: Isha i kënaqur të më bindeshit pa e vrarë Husejnin. Allahu e mallkoftë të birin e Sumejes (Ibn Zijadin). Pasha Allahun nëse unë do të kisha qenë në vend të tij do ta kisha falur, Allahu e mëshiroftë Husejnin. (fq. 180)

Po ashtu Ibn Kethiri përmend: Kur Jezidi u nda me ta i tha Ali ibn Husejnit: Allahu e shëmtoftë Ibn Sumejen. Pasha Allahun, nëse do të kisha qenë unë, çfarëdo që të më kërkonte babai yt unë do t’ia kisha pranuar, dhe do ta kisha shmangur vdekjen nga ai me ç’të kisha mundësi… (fq. 184)

Me këto që citova krijohet përshtypja si kur po e nxjerr Jezidin si njeri të mirë, por nuk është domosdoshmërish kështu. Unë përzgjodha disa fraza nga libri i Ibn Kethirit dhe disa trasmetime të tjera, thjesht për të treguar se vrasjen e Husejnit (radijallahu anhu) e ka bërë Ibn Zijadi me kokë të tij dhe nga këto citime kjo duket qartë. Si dhe për tu treguar shiave anën tjetër të transmetimeve që ata të jenë më objektiv me historinë dhe mos të rendin mbas emocioneve por fakteve të sakta.

Ju mund të thoni se ai e dëshironte një gjë të tillë, kjo është diçka tjetër dhe ne nuk e dimë seç kishte në zemër ai por edhe nëse është kështu ne nuk kemi fakte të sakta të paktën të themi se ai urdhëroi drejtpërdrejt Ibn Zijadin për vrasjen e tij. Ajo që kuptohet është se ai nuk kishte dijeni për këtë vetëm se pas ngjarjes dhe Allahu e di më së miri.

Ibn Kethiri thotë: …Kur Ibn Zijadi e mësoi këtë se çfarë ata donin nga kjo dynja i kapi nga kjo anë dhe i detyroi me të mirë e me të keq, dhe ata u larguan nga Husejni dhe e braktisën atë dhe më pas e vranë. Dhe jo e gjithë ushtria ishte e kënaqur me vrasjen e tij, madje as Jezidi u kënaq me këtë dhe Allahu e di më së miri, dhe as e urreu këtë. Por ajo që më së shumti ma ha mëndja është se nëse ai do të kishte pas mundësi para se të vritej do ta kishte falur ashtu siç e pat porositur i ati për këtë gjë dhe siç e shprehu edhe vetë këtë për veten e tij. Ai e mallkoi ibn Zijadin për atë që bëri dhe e shau, mësa duket, por nuk e shkarkoi për këtë që bëri dhe as nuk e ndëshkoi dhe as nuk çoi ndonjë që ta kritikonte për këtë dhe Allahu e di më së miri. (fq. 191)

Muhsini thotë:

Egziston e Vërteta dhe gënjeshtra, mesi nuk egziston. Ose do te jesh me Imam Hyseinin a.s ose me jezidin,tjetër rruge apo përzierje nuk egziston.

Përgjigje:

Ekziston e vërteta ekziston edhe gënjeshtra dhe nuk ka mes…! Kush është e vërteta, e kush gënjeshtra dhe kush nuk na qenka mesi?

Transmetimet janë kontradiktore, shumë prej tyre nuk janë autentike, çfarë pozicioni duhet të mbajmë ne në një situatë të tillë? Të pozicionohemi në mënyrë arbitrare në njërin krah apo tjetrin?! Bota dhe historia nuk është vetëm bardhë e zi! Shumë fragmente të saj ngelen edhe sot e kësaj dite të paqarta, si për shembull rasti konkret: në urdhëroj Jezidi për vrasjen e Husejnit apo jo! Dhe a e donte vërtet diçka të tillë ai apo të gjitha ato që u thanë për të janë të pavërteta apo edhe hipokrizi?! Edhe vetë Ibn Kethiri i vënë në një pozitë të tillë thotë: Shiat dhe rafidhat kanë plotë gënjeshtra dhe të pavërteta sesi u vra Husejni, por ajo që kemi treguar mjafton. Disa prej atyre që kemi treguar janë të diskutueshme, dhe sikur të mos kish qenë Ibn Xheriri dhe Hafidha të tjerë që i kanë përmendur nuk do ti kisha cituar. Shumica e tyre janë transmetuar nga Ebu Muhanef Lut ibn Jahja, i cili ka qenë shiitë, dhe i dobët në hadith sipas dijetarëve, por ai qe një lajm-transmetues (ihbarijun) hafiz dhe ka kësi lloj gjërash që nuk i gjen tek të tjerët, ndaj dhe i drejtohen shumë prej libra-shkruesve në këtë çështje dhe Allahu e di më së miri. (8/191)

Ibn Haxher pohon: Autorë të hershëm kanë shkruar rreth vrasjes së Husejnit dhe kanë mbledhur në to të sakta dhe të pasakta. (El-isabe: 2/81)

Që urdhri i Jezidi për vrasjen e Husejnit (radijallahu anhu) është diçka e pa vërtetuar e mbështesin edhe dijetarë të tjerë veç Ibn Tejmijes dhe Ibn Kethirit.

Ibn Salahu (v.643h.) thotë: Për ne nuk rezulton e saktë se ai (Jezidi) pat urdhëruar për vrasjen e tij-pra të Husejnit radijallahu anhu-, por ajo që është e saktë është fakti se ai që urdhëroi për ta luftuar dhe vrarë atë qe Ubejdilah ibn Zijadi, valiu i Irakut në atë kohë.[5]

Gazaliu (v.504 h.) thotë: Nëse thuhet: a lejohet të mallkohet Jezidi sepse ai ka vrarë Husejnin apo ka urdhëruar për vrasjen e tij? Themi se një gjë e tillë nuk rezulton e vërtetë. Ndaj nuk lejohet që të thuhet se ai e ka vrarë atë apo ka urdhëruar për vrasjen e tij, përderisa nuk rezulton e vërtetë, e jo më të mallkohet. Sepse nuk lejohet që myslimanit t’i përshkruhet një gjynah i madh pa e verifikuar atë.[6]

Ndërsa Ibn Tejmije thotë: Jezid ibn Muauije nuk urdhëroi për vrasjen e Husejnit, dhe kjo sipas të gjithë transmetuesve. Por ai i shkroi Ibn Zijadit që ta ndalonte atë nga vilajeti i Irakut. Kur Jezidi mori vesh për vrasjen e Husejnit ai tregoi dhimbje, dhe vajtimi u shfaq në shtëpinë e tij. Ai nuk skllavëroi ndonjë prej femrave të familjes së tij por i nderoi ato dhe i pajisi me dhurata dhe i ktheu për vendin e tyre. Ndërsa përsa i përket transmetimeve, në librat e shiave, se gratë e familjes së Profetit (salallahu alejhi ue selem) u poshtëruan dhe u dërguan në Sham si skllave dhe atje u poshtëruan; kjo nuk është e vërtetë. Beni Umeje e respektonin familjen e Beni Hashimit, ndaj dhe kur Haxhaxh ibn Jusuf u martua me Fatimen të bijën e Abdullah ibn Xhafer, Abdulmelik ibn Meruan refuzoi dhe e urdhëroi Haxhaxhin që ta divorconte atë, …asnjëherë ndonjë hashimite nuk është marrë skllave.[7]

Ndërsa Ebu Abullah Edh-dhehebi, një historian bashkëkohorë ky në materialin e tij: Istishhad EL-husejn radijallahu anhu thotë: Nuk ke për të gjetur rast të ngjashëm në histori ku si historianët ashtu edhe njerëzit të kenë kaq shumë mospërputhje si në rastin e vrasjes së Husejnit radijallahu anhu dhe faktet që paraqiten për të. Duke filluar që nga shkaqet e para deri tek mashtrimi dhe tradhtia e beduinëve. Një vështrim historik i mprehtë dhe larg ekseseve apo skajshmërive na bën që të gjendemi në mëdyshje të madhe. Sepse çdo grup ka mendimin e tij dhe argumentet e tij. Ne nuk na mbetet vetëm se të lutemi për ta dhe t’i kërkojmë Allahut të na fal si ne edhe ata. Unë kam bindjen se çështja e konfliktit mes Husejnit (radijallahu anhu) dhe Jezidit, duhet të mos diskutohet, sepse kjo është më mirë sesa të flasim për gjëra që nuk i dimë. Fjala më e zgjedhur në këtë rast është se Husejni ka shkuar tek Zoti i tij si martir dhe luftëtar (muxhahid). Allahu qoftë i kënaqur prej tij dhe i dhëntë atij kënaqësi, dhe na bashkoftë me njerëzit e mirë në shtëpinë e përjetësisë.

Ndërsa rreth kësaj përleshje të përgjakshme dhe të dhimbshme mes Husejnit dhe Jezidit po them: Allahu ka për t’i ndarë gjërat mes tyre Ditën e Kiametit. Unë me gjithë studimet, opinionet dhe referencat që kam nuk guxoj të them tjetër gjë veç kësaj: Allahu na faltë ne dhe ata. (fq.9)

Disa faqe më pas ai pohon: Kjo është e vërteta e dhimbshme, burimi dhe degëzimi i saj, dhe mjafton. Kjo është çështja e Jezidit dhe vrasjes së Husejnit, o të përmendet e gjitha me çdo imtësi ose të mbyllet dhe të mos hapet. Ama të fragmentarizohet dhe stenografohet[8] me këtë pamje siç qarkullon nëpër gojët e njerëzve – vrasja e Husejnit- kjo është falsifikim dhe mashtrim. (fq.13)

Besoj se këto janë fjalët më të mira për ta mbyllur këtë pikë.

Pozicioni i sunnijve ndaj Jezidit

Edhe më parë është cekur diçka shkurtimisht nga Ibn Tejmije dhe këtu do të ndalemi pak më gjatë. Nuk kisha ndërmend ti hyja këtij sqarimi pasi ka shumë gjëra më të rëndësishme por ja që një akuzë me dy fjalë të detyron ndonjëherë! Por le të sqarohen të paktën sunnijtë sepse gjithë këtë material më tepër për ta po e shkruaj. Pasi i kam parë reagimet (heshtjen) e shiave për gjëra shumë të rëndësishme që atakonin doktrinën e tyre dhe nuk morën vesh as me fakte dhe as me gjë tjetër dhe jo më të marrin të njëjtin pozicion si sunijtë për Jezidin, gjë që as nuk e mendoj. Por ja që objektiviteti më detyron ti them gjërat ashtu siç janë, pavarësisht se për shiat kjo është shumë pak dhe duan të jemi ose të bardhë ose të zinj, ose me Husejnin-radijallahu anhu- ose me Jezidin! Por edhe kur deklarohemi me Husejnin, u dashka që ta shajmë dhe mallkojmë dhe ta nxjerrim edhe prej feje Jezidin dhe të atin e tij se ndryshe jemi të përhirtë! A thua se Jezidi dhe i ati i tij paskan qenë vetë Ebu Xhelhi dhe Ebu Lehebi, që kush nuk pozicionohet diametralisht 100% kundra tyre dhe ndoshta edhe dyshon në kufrin e tyre qenka si ata dhe kundra Husejnit!!! Allahu na ruajt nga logjika bushiste ”o me ne o kundra nesh”! Sikur bëhet fjalë këtu për kufr apo për iman që u dashkemi të zgjedhim mes tyre!

Dhe tani do tu citoj Dhehebiun nga libri i tij Sijer Alam En-nubela (vol.4) se çka thotë për Jezidin.

Dhehebiu thotë: Ai mes të metave të tij ka pas edhe një të mirë. Dhe ajo qe lufta e Kostandinopojës ku ai qe prijës në atë ushtri, mes të cilës kishte njerëz si Ebu Ejub El-ensarij. (fq.36)

Jezidin as nuk e shajmë dhe as nuk e duam. Njerëz si ai ka pas mes halifëve në të dyja shtetet, por edhe mes mbretërve të tjerë. Madje mes tyre do të gjesh edhe më të këqij se ai. Por çështja e tij qe e madhe sepse ai mori pushtetin vetëm dyzetë e nëntë vjet pas Profetit (salallahu alejhi ue selem), pra qe afër dhe kishte akoma sahabe, siç qe Ibn Umeri që ishte më parësor se ai, i ati dhe gjyshi i tij. (fq.36)

Dhehebiu thotë gjithashtu: Ishte i fuqishëm, guximtarë, i vendosur, kishte mendjemprehtësi, orator, bënte edhe poezi. Ishte nasibi, i ashpër, brutal dhe i vrazhdë. Pinte pije dehëse dhe bënte të këqia. (fq.37)

E inauguroi shtetin e tij me vrasjen e shehid Husejnit dhe e mbylli atë me ngjarjen e Harres (në Medine të cilën e përmendi edhe Muhsini), ndaj dhe njerëzit e urryen. Nuk pati bereqet në jetën e tij. Pas Husejnit kundra tij dolën edhe të tjerë. (fq.38)

Interesant është fakti se Dhehebiu jep edhe një transmetim për punën e të pirit nga ana e Jezidit, ku thotë: Nga Sakhr ibn Xhuejrije nga Naf’i i cili tha: Abdullah ibn M’ëtij dhe shokët e tij shkuan tek Ibn Hanefije (djali Aliut) dhe ju vardisën që të dilte kundra Jezidit por ai nuk pranoi.

-Atëherë Ibn M’ëtij i tha: ai pi verë dhe lë namazin dhe anashkalon gjykimin e Kuranit.

-Ai tha: Nuk e kam parë një gjë të tillë prej tij. Unë kam qëndruar tek ai dhe e kam parë të rregullt në namaz, përpiqej për mirë dhe pyeste për normat e fikhut.

-Dhe ai i tha: ka qenë shtirur.

–Muhamed ibn Hanefije i tha: E çfarë frike kishte ai nga unë apo shpresonte prej meje që të sillej para meje me devocion? A mos jua ka treguar juve këtë gjë që thoni, që të pinte verë? Nëse ai e ka bërë këtë kjo do të thotë se ju keni qenë ortak me të! Nëse nuk ua ka treguar këtë gjë, atëherë juve nuk ju lejohet të dëshmoi për diçka që nuk e dini.[9]

Ibn Kethiri për të thotë: Jezidi kishte edhe cilësi të mira si bujarinë, vetëpërmbajtjen, oratorinë, ishte poet, guximtarë, e kontrollonte mirë pushtetin, ishte i pashëm dhe sillej mirë. Por ishte edhe dhënë mbas epsheve, linte namazin ndonjëherë apo shpeshherë.[10]

Subhan Allah! A nuk e shikoni në të gjitha këto citime sunnite sesa të paanshëm janë dijetarët sunnij! Tregojnë të mirat dhe të këqijat dhe mbajnë të mesmen dhe drejtësinë, karakteristikë kjo e sunnijve! Shumë prej nesh që i thonë vetes sunnij kanë seç të mësojnë nga kjo metodologji (menhexh) dijetarësh!

Studiues të sotëm janë të mendimit se edhe këto cilësi të këqija që përmenden për të nëpër librat e historisë janë stisur nga njerëz që urrenin shtetin e Beni Umejes, pasi të gjitha transmetimet janë shumë të dyshueshme në autenticitetin e tyre ato transmetohen nga njerëz të dobët dhe shpesh edhe me zinxhir të shkëputur transmetimi.[11]

Ibn Tejmije thotë: Jezidi nuk ishte nga ata që shfaqnin gjynahet haptazi siç tregojnë për të kundërshtarët e tij.[12] Allahu e di më së miri!

Muhsini thotë:

ne vitin 63 H mbyti edhe 10 000 banore te Medines ne mesin e te cilëve 1700 qytetare autoritativ*( shih S.Buhari libri 7 shqip faqe172.

Përgjigje:

Në Sahih Buhari nuk përmendet gjë sesa janë vrarë atë ditë, ajo ngjarje përmendet aty vetëm shkarazi. Vetëm nëse e kanë shkruar këtë gjë në komentin që i kanë bërë shqip!

Transmetimet rreth të vrarëve në këtë ngjarje janë kontradiktore dhe shumë prej tyre joautentike të cilat shkojnë nga treqind[13] deri në dhjetë mijë.[14]

Ibn Tejmije e mohon këtë shifër duke thënë: Dhe as nuk vrau të gjithë fisnikët, e as nuk shkoi numri i të vrarëve në dhjetëmijë vetë, apo arriti gjaku deri tek varri i Profetit…[15]

Allahu mustean! Por edhe treqind shumë është. Allahu na ruajt nga fitnet!

Por pavarësisht nga e vërteta për këtë ngjarje, ajo ishte një ndodhi e dhimbshme për të cilën Jezidi ishte plotësisht përgjegjës. Banorët e Medines ngritën krye kundra Jezidit dhe ai dërgoi ushtrinë për të shtypur revoltën e tyre, shtypje e cila i kaloi kufijtë.

Nuk kam ndonjë simpati për Jezidin, por e vërteta është më e shtrenjtë se Jezidi dhe kushdo tjetër. Po të kisha simpati do të sillja të gjitha argumentet që kanë përmendur për ta mbrojtur atë dhe pasaktësinë e akuzave, por nuk kam ndërmend ta bëj një gjë të tillë. Unë dua tu tregoj sesi shiat janë të predispozuar të besojnë çdo gjë që thuhet për ata që i urrejnë, pa marrë parasysh sesa të vërteta janë ato ose jo.

Ndërsa për ta mbyllur edhe këtë pikë po citoj Ibn Salahun që thotë:

Njerëzit ndaj Jezidit janë ndarë në tre grupe: një grup e do dhe e nderon, një tjetër e shajnë dhe e mallkojnë ndërsa të tjerët janë të mesëm as nuk e duan dhe as nuk e mallkojnë. Me të sillen si me të gjithë mbretërit myslimanë dhe halifët jo të drejtë. Dhe ky grup i fundit është ai që ka të drejtë, mendim ky që është më i përshtatshmi për atë që e njeh historinë në lidhje me ata që qenë para nesh, si dhe njeh rregullat e fesë.[16]

Për një moment po e pranojmë se gjithçka për të cilën akuzohet Jezidi është e vërtetë, kjo aspak nuk e saktëson medh’hebin e shiave dhe as nuk e zhvlerëson atë të ehli sunnetit!

Unë e di se pas këtij materiali kur ta lexojnë shiat e listës do të tërbohen dhe mund të më konsiderojnë edhe mua si pasues i Jezidit dhe Beni umejes dhe mund të më mallkojnë ashtu siç mallkojnë ata! E tillë është feja e tyre ndërmjet dashurisë ekstreme e shoqëruar me shirk dhe urrejtjes ekstreme e shoqëruar me mallkime dhe sharje, mallkime me të cilat ata adhurojnë Allahun duke i përdorur në lutjet e tyre!

Që të dal para Allahut duke thënë të vërtetën është më e dashur për mua sesa ta dijë sikur edhe gjithë rafidhat e botës të më mallkojnë! Thuaj: “Plasni me mllefin tuaj”. Vërtet, Allahu e di mirë ç’kanë në gjokset e tyre.[17]

Allahut i përket dija absolute për gjithçka, dhe na faltë për ndonjë gabim të paqëllimshëm. Amin!

Për Muauijen , Allahu e mëshiroftë, sahabin dhe kunatin e Profetit salallahu alejhi ue selem do të shkruaj në një material tjetër. Ku do të tregoj inshallah, shpifjet dhe gënjeshtrat që janë thënë për të.

---

[1]Shih Sahih El-buhari kapitulli i dijes, Sunen e Ed-darimij (1/104), Xhamiul bejan el-ilm ue fadlihi (1/76) etj. Po ashtu për tu zgjeruar më tepër mund të lexoni librin Buhuth fi tarih es-sune el-musherfe i dr. Ekrem El-umerij, ‘Teduin es-sune en-nebeuije’ të dr. Muhamed Matar Ez-zahrani..etj.

[2] E njëjti vlerësim vlen edhe për librin Muruxh edh-dheheb, i El-mesudi-it të cilin Muhsini bashkë me Tarih el-jakubi i është referuar kur ka folur për Jezidin se pinte verë dhe luante me qenë dhe majmunë!

[3] Për më tepër shih librin Ether et-tesheju ala er-riuajat et-tarihije, e dr. Adulaziz Muhamed Nur Ueli fq. 231-243.

[4] Interesant është fakti se edhe Muruxh Edh-dheheb, që i është referuar libri nga e ka marrë Muhsini ka të njëjtat karakteristika si kur Tarihul Jakubi, madje më keq akoma. Shih për këtë Ether et-tesheju ala er-riuajat et-tarihije, e dr. Adulaziz Muhamed Nur Ueli fq.243-261.

[5] Fetaua ue mesail Ibn es-salah 1/216.

[6] Ihja ulum ed-din 3/134 (libri Ringjallja e dijeve të fesë)

[7] Minhaxhu es-sune 4/557.

[8] Copëtohet dhe shkruhet me shkurtime historia dhe të mos të tregohet e gjitha duke lënë mënjanë aspekte të rëndësishme. (sh.p)

[9] Tarihul islam ngjarjet e v.61-80, po ashtu Bidaje ue nihaje 9/236 me zinxhir të mirë transmetimi.

[10] El-bidaje ue nihaje 8/218.

[11] Shih për shembull: Meuakif el-muaradha fi hilafetu Jezid, e Muhamed ibn Rezan esh-Shejbani, dhe Hel jexhuz lanu Jezid, e Saud Ez-zemanan.

[12] El-uesijetu el-kubra fq.24.

[13] Tarih halifetu 1/192.

[14] Bidaje ue nihaje 8/209

[15] Minhaxhu Es-suneh 4/576.

[16] Fetaua ibn Es-salah 1/216. po ashtu shih edhe Fetaua lexhneh ed-daime nr.1466 (3/285).

[17] Shprehja e më sipërme është shkëputur nga ajeti si përshtatje letrare (iktibas) dhe jo si ajet.

Letra e Sulltanit Abdulahimidi i II-të ku shpjegon shkakun e rrëzimit të tij nga posti

Letra e Sulltanit Abdulahimidi i II-të ku shpjegon shkakun e rrëzimit të tij nga posti

Ja hu

Me Emrin e Allahut të Gjithëmëshirshmit Mëshirbërsit dhe Atij i kërkojmë ndihmë

Lavdërimi i përket Allahut Zotit të botëve dhe urimet më të mira dhe bekimet më të plota qofshin për zotërinë tonë Muhamedin i dërguari i Zotit të botëve dhe për familjen dhe gjithë shokët e tij dhe tabiinët deri në Ditën e Gjykimit.

Po e paraqes këtë memorandumin tim te shehu i tarikatit të lartë Shadhili, te vërshuesi i shpirtit dhe i jetës, tek shehu i bashkëkohësve të tij sheh Mahmud Efendi Ebu Shamati, i puth duart e tij të bekuara duke shpresuar lutjet e tij të sinqerta.

Pasi ju paraqes respektin që kam për ju, po ju tregoj se unë e kam marrë letrën tuaj të datës 22 Majs të këtij viti dhe e lëvdova Zotin dhe e falënderova Atë që ju keni qenë mirë me shëndet.

Zotëri: unë me ndihmën e Allahut të lartësuar jam i rregullt në leximin e dhikrit shadhili natë e ditë. Po ju them gjithashtu se unë vazhdoj të kem nevojë për lutjet tuaja nga zemra, në mënyrë të vazhdueshme.

Pas kësaj hyrje po i paraqes hirësisë tuaj dhe të tjerëve si puna juaj, njerëzve të shquar dhe me mendje të kthjellët çështjen e rëndësishme të poshtëshënuar, si amanet në përgjegjësi të historisë:

Unë nuk e kam lënë kalifatin islam për ndonjë shkak çfarëdo, por vetëm për shkak të presionit që më bën krerët e shoqërisë Bashkimi e njohur me emrin ”Xhon turk” dhe kërcënimeve të tyre; u detyrova dhe mu imponua lënia e kalifatit.

Xhon turqit vazhdimisht këmbëngulnin dhe këmbëngulnin tek unë që të miratoj themelimin e një atdheu kombëtar për çifutët në tokën e shenjtë të Palestinës. Dhe me gjithë këmbënguljen e tyre unë nuk e pranova në mënyrë të prerë këtë detyrim. Por së fundi më premtuan se do të më jepnin 150 milion sterlina floriri angleze. Dhe përsëri e refuzova këtë detyrim në mënyrë të prerë dhe iu përgjigja me këto fjalë prerazi:

Sikur ju të më jepni gjithë botën me flori, e jo vetëm 150 milion sterlina floriri, nuk kam për të pranuar asnjëherë në mënyrë të prerë këtë detyrimin tuaj. I kam shërbyer fesë Islame dhe umetit Muhamedan për më tepër se tridhjetë vjet, nuk kam për t’i nxirë faqet e myslimanëve të baballarëve dhe gjyshërve të mi sulltanëve dhe kalifëve osman. Prandaj nuk kam për ta pranuar këtë detyrimin tuaj në mënyrë të prerë.

Dhe pas përgjigjes time të prerë ranë dakord që të më hiqnin, dhe më lajmëruan se do të më largonin për në Selanik. E pranova këtë detyrim të fundit.

Falënderova Zotin dhe vazhdoj ta falënderoj që unë nuk pranova ta fëlliq shtetin osman dhe botën islame me këtë turp të përhershëm që vinte nga ky detyrim për ngritjen e një shteti çifut në tokën e shenjtë Palestinë.

Dhe pas kësaj ndodhi çfarë ndodhi. Ndaj dhe unë i përsëris falënderimet dhe lëvdatat për Allahun e lartësuar dhe besoj se për sa ju paraqita rreth kësaj çështje të rëndësishme është më se e mjaftueshme, dhe me të po e mbyll edhe letrën time.

Ju puth duart tuaja të bekuara dhe shpresoj e ju lutem të keni mirësinë të pranoni respektin tim. Jepini selamin tim të gjithë vëllezërve dhe miqve.

O mësuesi im i madh! E zgjata së tepërmi, por dëshira që të vija në dijeni hirësinë tuaj dhe xhematin tuaj gjithashtu më shtyu të zgjatem.

Ueselamu alejkum ue rahmetullahi ue berekatuhu.

Shërbëtori i myslimanëve 22 shtator 1329

Abdul-hamidi biri Abdul-mexhidit

Historia e këtij dokumenti:

Në Revistën El-arabij nr.169 Dhjetor 1972. Në një shkrim të prof. Seid El-afganit ndër të tjera thuhet se Ragib Rida Beu ka qenë drejtori i pallatit mbretëror në kohën e sulltan Abdul-hamidit dhe gjithashtu edhe një nga nxënësit e sheh Ebu Shamatit. Sa herë që shehu vizitonte Stambollin vendosej tek nxënësi i tij drejtor i pallatit. Mesa duket sulltanit që nuk i shpëtonte asgjë rreth çështjeve të eskortës së tij i ka rënë në sy kjo gjë dhe ka pyetur se kush është miku i drejtorit të pallatit të tij dhe kështu është informuar rreth shehut. Më pas ai nga kontaktet me të është tërhequr nga personaliteti i sheh Ebu Shamatit dhe kështu është bërë një nga pjesëtarët e tarikatit shadhili. Kur sulltani u largua nga posti dhe u vendos në pallatin e Selanikut, një nga rojet që e ruanin ishte nxënësi i sheh Ebu Shamatit dhe nëpërmjet tij kryhej edhe në mënyrë të fshehtë korrespondenca mes shehut dhe Abdul-hamidit. Sheh Ebu Shamati e ka ruajtur të fshehur këtë letër gjatë gjithë kohës që qeverisnin xhon turqit, më pas ai këtë ia ka treguar disa njerëzve të afërm me të dhe pas vdekjes së tij letrën e kanë ruajtur fëmijët e tij. (marrë nga parathënia e Ahmed Ratib Armush të librit: Hukumet El-alem el-hafije, bot. XII, Dar En-nefais v. 2001)

Vërejtje: Materiali është përkthyer nga arabishtja dhe jo nga osmanllishtja, ndaj çdo kush që e njeh këtë gjuhë apo turqishten do të ishte i mirëpritur të bënte korrigjimet e gabimeve të mundshme që ndodhin në përkthimin nga një gjuhë e dytë. Viti i përdorur këtu nga sulltani nuk është hënor hixhri por diellor hixhri. Po ashtu doja të vija në dukje se në këtë dokument vihen re disa shprehje sufiste të gabuara (p.sh. Ja hu), por që ndoshta nuk është vendi këtu të bëhet ndonjë sqarim për to.

A është mbyllur dera e ixhtihadit tek sunnijtë?

Bismilahi Rrahmani Rrahim

A është mbyllur dera e ixhtihadit tek sunnijtë?

Kjo është një temë e gjerë dhe ka vlerat e saj për tu trajtuar. Por ajo që më shtyri të flas diçka për këtë temë qe akuza e pa bazë ndaj sunnijve se për ta është mbyllur dera e ixhtihadit që në nga shekulli i katërt i hixhretit! Ndaj edhe doja të flisja pak më tepër për informacion se si qëndron puna sot në botën islame për çështjet bashkëkohore për të cilat nuk ka argument të drejtpërdrejtë apo për të cilat nuk kanë folur dijetarët e mëparshëm. Por natyrisht që këtu është e vendit të cekim faktin se është e vërtetë që mes shkollave të fikhut sunnij ka qarkulluar një mentalitet i tillë gjë që ka kaluar shpesh herë në ekstrem duke rezultuar në fanatizëm medh’hebor dhe ngurtësim të mendimit të lirë islam. Një nga faktorët që ka ”justifikuar” këtë mentalitet tek ithtarët e tij ka qenë ndoshta edhe ritmi i ngadaltë, në shekujt e shkuar, i ndryshimit të shoqërisë njerëzore duke paraqitur kështu nevoja të pakta për ixhtihade të reja. Sidoqoftë praktikisht ixhtihadi nuk ka qenë i mbyllur tek sunnijtë dhe jo vetëm nga ata dijetarë të cilët nuk e shikonin veten si të detyruar të pasonin 100% një medh’heb të caktuar por edhe nga vetë dijetarët e medh’hebeve. Nëpër e librat e fikhut të medh’hebeve të ndryshme do të gjesh mjaft ixhtihade qoftë këto edhe brenda medh’hebit dhe është absurde që nga ana praktike të ndodhte një mbyllje totale e ixhtihadit. Këtu ka vend të shpjegohet se dhe vetë ixhtihadi është disa llojesh ixhtihad mutlak (ixhtihad i pakufizuar) ixhtihad mukajed (ixhtihad i kufizuar) ky i fundit mund të ndahet në disa degë të tjera si ixhtihad brenda një medh’hebi dhe ixhtihad në një çështje të caktuar…etj.

Nuk dua të zgjatem në këtë pikë pasi ka shumë për të folur por ajo që doja të thosha dhe që e shoh të rëndësishme është fakti se sot mentaliteti se porta e ixhtihadit është mbyllur që në shekullin e katërt hixhrij nuk gjen më përkrahës me peshë as tek vetë dijetarët e medh’hebeve përveç ndonjë rasti tepër të rrallë, e thënë shkurt tek ndonjë njeri që akoma jeton me mentalitetin e shekujve të shkuar. Dhe pikërisht për t’iu përgjigjur sa mirë kërkesave të kohës përveç ixhtihadeve individuale të shumë dijetarëve janë ngritur edhe akademi të shumta që merren me çështjet e fikhut islam duke i përgjigjur nevojave bashkëkohore që kanë myslimanët. Këtu unë do të përmend disa nga këto qendra të rëndësishme të cilat vazhdimisht nxjerrin vendime apo fetva për çështje të ndryshme në të gjitha fushat e jetës.

1- Mexhma el-buhuth el-islamije (Akademia e studimeve islame) e Universitetit të El-ez’herit e themeluar në 1962.

2- El-mexhma el-fikhi el-islamij e varur nga Lidhja botërore islame me qendër në Mekë e themeluar në 1976.

3- El-mexhma el-fikhi el-islamij e varur nga Organizata e Konferencës Islamike me qendër në Xhide themeluar në 1981.

4- Mexhma el-fikh el-islamij në Indi e themeluar në 1988.

5- Hejetul kibar el-ulema (Këshilli i dijetarëve të mëdhenj) dhe El-lexhnetu ed-daimetu lilbuhuth el-ilmije uel-ifta (Këshilli i përhershëm i studimeve islame dhe e fetvasë) që të dyja këto në Arabinë Saudite të themeluara në 1971.

6- Mexhma el-fikh el-islamij në Sudan e themeluar në 1999.

7- Rabitatul ulemai El-magrib me qendër në Rabat.

8- Kitau el-iftai uel buhuth esh-sheri’je në Kuvajt.

9- El-mexhlis El-urubi lil-ifta uel buhuth (Këshilli evropian i fetvasë dhe studimeve) themeluar në më qendër 1997 me qendër në Dublin të Irlandës.

10- Mexhma fukaha esh-sheriatu (Akademia e fakihve të sheriatit) në Amerikë.

11- Mexhlis el-bahth el-fikhi el-islami (këshilli i studimeve të fikhut islam) në Evropë i themeluar në 1983 në Bruksel.

Si edhe mjaft institute dhe qendra studimore në mbarë botën islame të cilat që të gjitha nxjerrin botime periodike dhe joperiodike për studimet dhe fetvatë për atë që njihet si Fikh en-neuazil, pra jurisprudenca islame e çështjeve të reja të pa ndodhura më parë. Në këto studime dhe fetva përfshihen të gjitha çështjet bashkëkohore si në ekonomi, mjekësi, shkencë dhe teknologji, probleme sociale, politikë …etj. Disa prej këtyre që përmenda kanë përfshirje ndërkombëtare dhe mbledhin fakihë nga e gjithë bota madje edhe nga Irani shiitë, ndërsa disa të tjera janë lokale. Pra siç shihet dera e ixhtihadit nuk është mbyllur për sunnijtë, ata kanë qenë, janë dhe do të jenë në pararojë të Islamit. Ata kanë qenë kurdoherë flamurtarët e Islamit jo vetëm në shpatë por edhe në dije. Më ka ranë rasti të dëgjoj nëpër debate televizive dhe të lexoj sesi dijetar shiitë deklaronin tangjentë se pjesa më e madhe e bibliotekës së tyre përbëhej nga libra sunnij. Dhe nëse e njeh mirë historinë një gjë e tillë nuk është fare e habitshme mjafton këtu të përmend vetëm një fakt atë të përmbledhjes së haditheve të sakta ku më i miri dhe më sakti për sunnijtë është libri i Buhariut (v. 256 h. apo 870 e.s) pa përmendur këtu Muetan e Imam e Malikut (v.179 h.) apo Musanef e Adurrezakut (v.211 h) e tjerë para dhe pas tyre, ndërsa për shiat ithnaasherij El-kafi i Kulejnit (v. 329 h. apo 941 e.s) për të cilin nuk kanë rënë dakord në është i tëri i saktë apo jo.

Deledashët apo hermafroditët

Nuk kam pas ndonjëherë konsideratë për Homejnit jo vetëm se qe një rafidhi fanatik por edhe për ato akuzat e tij se Profeti (salallahu alejhi ue selem) nuk e paska plotësuar drejtësinë në tokë me misionin e tij si dhe qëndrimi tepër negativ që ai mban ndaj sahabeve. Por megjithatë kjo nuk më pengon të them të them të drejtën dhe të vërtetën pasi kjo është edhe porosi e Allahut:

O ju që besuat! Bëhuni plotësisht të vendosur për hir të All-llahut, duke dëshmuar të drejtën, dhe të mos u shtyjë urrejtja ndaj një populli e t’i shmangeni drejtësisë; bëhuni të drejtë, sepse ajo është më afër devotshmërisë. Kini dro All-llahun se All-llahu di hollësisht për atë që veproni. (3:8)

Vetëm se është e papranueshme sesi disa sunnij akoma e quajnë atë si imam!

Pas një leximi disi më të zgjeruar rreth kësaj çështje arrita të marrë këto informacione që tregojnë se problemi ishte më i komplikuar saç mendonim.

Dihet nga mjekësia se seksi i njeriut, me dëshirën e Allahut, përcaktohet nga kombinimi i kromozomeve x dhe y. Kur fetusi ka kombinimin xx ai është femër dhe kur ka kombinimin xy ai është mashkull. Por ka disa raste të rralla kur ky kombinim normal prishet dhe formohen të tilla kombinime:

1- Y0 (pra vetëm y) në përgjithësi ky nuk jeton.

2- X0 (pra vetëm x) në mjekësi quhet Turner Syndrome i cili në pamje është femër por që nuk ka vezë për riprodhim kështu që nuk lind, por edhe nuk ka cikël menstrual si dhe ka shformime në trup.

3- XXY që quhet në mjekësi Klein Filter Syndrome, ky tip është mashkull me natyrë femërore përafërsisht dhe është i shterpë.

4- XXX që në mjekësi quhet Super Female Syndrome, që natyrisht është femër por e deformuar me probleme dhe shpesh herë me mangësi mendore.

Përsa i përket anës fetare është dhënë fetva nga dijetarët si për shembull nga El-mexhma el-fikhi el-islamij me qendër në Xhide se nëse deledashi apo hermafroditi anon më tepër nga njëri seks lejohet të kryhej operacion për eliminimin e organit të seksit tjetër nëse është në të tillë gjendje. Por ka raste si tek i treti pra XXY kur personi në fjalë është me organe mashkullore dhe tipare përgjithësisht të tilla por në vetvete ai ndihet si femër psikologjikisht dhe jo të gjithë këta njerëz reagojnë njëlloj ndaj këtij realiteti disa vuajnë së tepërmi dhe kërkojnë operacione për ndryshimin e seksit. Dhe mesa duket Homejni ka dhënë fetva pikërisht për këtë rast, mirëpo jo të gjithë dijetarët shia janë të një mendje për këtë. Për shembull El-khoi një bashkëkohës i Homejnit që shiat e mbajnë për Imam pyetjes për ndryshimin e seksit ka thënë se është problem dhe si përfundim nuk ka përcaktuar gjë. Ndërsa tek sunnijtë nga një kërkim i shpejtë gjeta vetëm një dijetar të njohur të Libanit i cili pas një shpjegimi të gjatë të këtij problemi e lejonte një operacion të tillë por vetëm pas një trajtimi mjekësor dyvjeçar, (përcaktim sipas mjekëve ky) dhe nëse nuk qe e mundur që personi në fjalë t’i rezistonte problemeve atëherë si zgjidhje përfundimtare le të ishte operacioni! Megjithatë edhe mbas kësaj problemet nuk mbarojnë me kaq pasi ai duhet trajtuar vazhdimisht nga ana mjekësore, lëre pastaj problemet sociale. Allahu e di më së miri, por fakti që është problem tepër delikat e tregon edhe materiali që përmendi Halil Ibrahimi i trajtuar nga shehu i El-ez’herit i cili si përfundim nuk e përcakton seç duhet bërë. Çështja nuk ka të bëjë sesa i guximshëm je për të dhënë një fetva për lejimin e këtij operacioni por mos harrojmë që kemi të bëjmë me krijimin e Allahut dhe frika se mos me këtë ndërhyrje futemi në haram dhe sepse mjekësia akoma nuk ka gjetur një zgjidhje më të lehtë nga ana fetare për këtë rast specifik.

Allahu e di më së miri!

Hoxhallarët dhe besimtarët

Hoxhallarët dhe besimtarët

Varësia që krijohet ndërmjet një besimtari të thjeshtë dhe hoxhës të tij, krijon një nyje e cila mund të trashet së tepërmi dhe është me pasoja për të dyja palët. Në njërin krah qëndron besimtari i thjeshtë i cili kthehet në një mekanizëm deri diku të varur apo edhe plotësisht të varur nga hoxha i tij dhe në krahun tjetër hoxha i cili jo vetëm tejkalon cakun e rolit që duhet të ketë, por edhe nuk ka nivelin për ta bërë këtë. Besimtari i thjeshtë bie pa e kuptuar në një robëri intelekti ku për çdo gjë duhet të pyetet hoxha, deri edhe në imtësi më të vogla të jetës së përditshme, si rrjedhim një njeri i tillë nuk do të ecë me këmbët e veta, më së paku për sa i përket çështjeve të fesë, por ‘jeta dhe vdekja e tij’ është e lidhur me ‘jetën dhe vdekjen’ e hoxhës së tij. Dashur padashur kjo gjendje varësie e plotë apo gjysmë e plotë sajon një lloj shirku që në doktrinën islame quhet si shirku i bindjes. Duket pak si e habitshme pasi ne jemi mësuar të lexojmë nëpër libra apo edhe të dëgjojmë nëpër mësime se një shirk i tillë lind kur bindja ndaj dikujt arrin deri atje sa të pranohet hallalli për haram dhe harami për hallall. Dhe këtu na vjen në ndihmë ndodhia e Adij ibn Hatimit, që më parë kishte qenë i krishterë, me Profetin (salallahu alejhi ue selem) kur Adiji iu drejtua atij për ajetin: Në vend të Allahut, ata kanë zgjedhur për zot rabinët dhe murgjit e tyre... Duke i thënë: O i dërguari i Allahut ne nuk i konsideruam ata si zotër! Dhe Profeti tha: Posi jo! A nuk jua bënin haramin hallall dhe ju e konsideronit të tillë dhe po kështu edhe hallallin haram dhe ju e pranonit për të tillë? Dhe Adiji i përgjigjet: Po. Atëherë Profeti i thotë: Pikërisht kjo ishte adhurimi i tyre.

Tani unë pyes veten edhe ju, a vallë këtu bëhet fjalë vetëm për çështje madhore, për të cilat qartazi janë sqaruar verdiktet në shpalljen e Allahut? Natyrisht që mendoj se jo. Këtu futen edhe dhjetëra e dhjetëra çështje për të cilat nuk ka tekst të drejtpërdrejtë dhe për të cilat është shumë e lehtë të manipulohet dhe të biesh preh e devijimit të hoxhallarëve sesa për ato madhoret. Dhe për rrjedhim të bëhesh preh e pranimit të hallallit si haram dhe haramit si hallall. Bindja e verbër apo gjysmë e verbër të shtyn ta bësh këtë! Dhe ky është një lloj shirku.

Kush mund të thotë me siguri se hoxhallarët janë të ruajtur nga pozita të tilla?!

Po jua shpjegoj sesi ndodh kjo: Në radhë të parë duhet ditur se jo çdo hoxhë mund të japë përgjigje për çdo gjë, nuk mjafton të kesh mbaruar një shkollë apo fakultet apo të kesh lexuar filan libër dhe X libër, duhet të kesh veç të tjerash siç thonë dijetarët aftësinë e ixhtihadit, sepse si hoxhë duke dhënë një fetva po bën një nënshkrim në emër të Zotit, siç e quan këtë Ibn Kajimi, dhe afërmendsh që hoxha nuk e di gjithmonë vendimin e Zotit. Jo në të gjitha rastet kur njerëzit kërkojnë fetva, ka ngjashmëri të plotë me ato çka ne dimë nga fetvatë e mësuara, dhe jo gjithmonë mund të bëhet analogji me fetvatë e të tjerëve, dhe raste të tilla janë të shumta. Veç kësaj, hoxha duhet të ketë një përvojë e mjeshtëri të përfituar nga koha e gjatë dhe njohja e realitetit, por jo duke u përplasur i vetëm me të, drejtpërdrejt, por duke e përfituar atë nga vetëstudimi dhe vëzhgimi i vazhdueshëm i ngjarjeve dhe i situatave, i librave dhe teksteve fetare, i njerëzve më të ditur se ai, i dijetarëve të mirëfilltë. Sepse kjo punë nuk është si ajo e një mekaniku apo një marangozi, i cili mëson dhe perfeksionohet në profesion e tij dhe korrigjon gabimet e tij sa më gjatë dhe sa më shumë të punojë. Puna e hoxhës i ngjan deri diku profesionit të mjekut, i cili për dhjetë vjet studimi, ushtron edhe praktikën në terren dhe ku ai asnjëherë për këto dhjetë vjet, nuk është ai që ka frenat e mjekimit të pacientit, ai vetëm vëzhgon, pyet dhe mëson. Por mjeku mund të mësojë edhe nga gabimet, përvoja dhe eksperimentet e tij që mund të shkaktojnë pasoja deri edhe në vdekje, sepse ai e ka të lehtë psikologjikisht ashtu si edhe marangozi dhe mekaniku që t’i perfeksionojë me kalimin e kohës teknikat e fshehta të profesionit, ndërsa me hoxhën kjo gjë është shumë më e vështirë në disa drejtime:

E para: askush nuk mund të thotë përfundimisht se kjo fetva e dhënë ka qenë më e mira dhe se nuk mund të jepej një tjetër dhe se kjo tek Allahu është më e pranueshmja, dhe për këtë mangësi është përgjegjës hoxha. Kapja pas ixhtihadit të gabuar nuk i justifikon gjithmonë gafat dhe gabimet.

E dyta: koha jo gjithmonë tregon vërtetësinë dhe të qëlluarin në shenjë apo jo të një fetvaje, pasi vlerësimet njerëzore në këtë drejtim më së shumti janë subjektive dhe relative.

E treta: njeriu ka egon dhe sedrën e tij përballë të tjerëve dhe ai do që ta ruajë këtë dinjitet. Mjeshtëria e hoxhës është një mjeshtëri tërësisht publike dhe si e tillë, lëvizjet sa majtas djathtas dhe gabimet janë pak ose aspak të tolerueshme, çka e detyrojnë hoxhën të vihet shpeshherë në pozicione që ose të përballojë situatën ose të tërhiqet mbrapa. Të zgjedhësh tërheqjen do të thotë për shumë njerëz, gabimisht, të mos jesh i aftë për asgjë! Do të thotë të humbësh prestigjin dhe të drejtën për të udhëhequr masat! Kështu që dashur padashur detyrohesh të zgjedhësh përplasjen, përplasje e cila edhe mund rezultojë e humbur me fetvanë që ke dhënë. E kush mund ta thotë këtë?! E kush është në gjendje të thotë 100% se ishte e gabuar apo jo, veç Allahut?! Ndaj dhe një përgjigje të tillë, qoftë edhe e gabuar, hoxha vështirë se mund ta ndryshojë. Për të ruajtur dinjitetin dhe për të treguar karakterin e fortë të tij, ai do ta ketë të vështirë ta ndryshojë këtë fetva, ka të bëjë me një publik që do e zhvlerësonin plotësisht nëse e bën një gjë të tillë!

Njerëzit nga natyra janë të prirë të pasojnë më së shumti stoikët, qofshin këta edhe të gabuar. Të jesh gjithmonë në qendër të vëmendjes, të përgjigjesh për çdo gjë për të cilën pyetesh, tua mundësosh njerëzve që tek ty të shohin udhërrëfyesin e vetëm do të thotë praktikisht që besimtarët naivë të të admirojnë tej mase, pse jo edhe të të adhurojnë, dhe nuk janë të paktë ata që mund t’i afrohen një pozite të tillë. Ndaj për të mos rënë në një pozitë të tillë ku në njërin krah do të përballesh me zemërimin e Allahut dhe në tjetrin mund të zhvlerësohesh plotësisht dhe njerëzit të humbasin edhe atë të vërtetë që hoxha e di dhe nuk mund ta gjejnë diku tjetër; duhet ta fitosh pozitën e një myftiu me metodën e mjekut, madje pas një mundimi shumë më të lodhshëm sesa ai i mjekut.

Dhe në këto momente më vjen ndërmend fjala e urtë e Umerit (radijallahu anhu) kur thoshte: Mësoni përpara se të bëheni prijës.[1]

Kemi të bëjmë me Xhenet apo Zjarr, me ardhmërinë e një umeti…

Veç kësaj, duhet tu mësojmë njerëzve atë çka është më kryesorja: devotshmërinë ndaj Allahut. Duhet tu mësojmë atyre se fetvaja e hoxhës në të vërtetë, nuk e bën hallallin haram dhe haramin hallall, edhe nëse ai gabimisht mund tua thotë diçka të tillë. Duhet tu mësojmë besimtarëve të ecin me këmbët e veta në rrugën e devotshmërisë dhe të dijes që në njërën anë ata të mos i afrohen adhurimit të hoxhës dhe në anën tjetër, hoxha të mos e shohë veten si një lider i pazëvendësueshëm, humbja e të cilit praktikisht rezulton në humbje të bashkësisë.

Nëse do t’i kthehemi historisë islame të djeshme dhe të sotme do të shohim se si një gjë e tillë përbën realitet për shumë grupe njerëzish. Por duke mos u zgjatur në këtë fenomen shikoni zgjidhjen: Shikoni Profetin tonë (salallahu alejhi ue selem), ai ndërroi jetë dhe megjithëse ishte i vetmi që nuk mund të zëvendësohej, la pas një umet, i cili qe në gjendje të ecë me këmbët e veta fuqishëm. Kur Ebu Bekri tha: Ai i cili e adhuron Muhamedin le ta dijë se Muhamedi ka vdekur dhe kush e adhuron Allahun le ta dijë se Allahu është i gjallë dhe nuk vdes kurrë. A nuk të krijohet përshtypja sesi ky njeri i mençur pat vënë re në ato momente sesi te njerëzit qe shfaqur, qoftë edhe si ndjesi kalimtare, adhurimi ndaj Profetit? Nëse nuk qe kështu ai së paku vuri re rrezikun që ata mund të binin në një situatë të tillë dhe me të shpejtë mori frerët e tyre në dorë duke u recituar ajetin: Muhamedi është vetëm i Dërguar, para të cilit ka pasur edhe të dërguar të tjerë. Nëse ai vdes ose vritet, a mos do të ktheheni ju prapa? Kushdo që kthehet prapa, nuk i bën kurrfarë dëmi Allahut. Dhe Allahu do t’i shpërblejë falënderuesit. Dhe njerëzit u zgjuan nga tronditja që u shkaktoi humbja e Profetit. Ata u zgjuan shpejt, sepse ishin edukuar në mënyrë të tillë; me teuhidin e pastër dhe vartësinë e plotë ndaj Allahut, ishin edukuar ndër të tjera që edhe të mos e pyesin shpesh dhe të mos kërkonin gjithçka nga Profeti. Dhe ndoshta veç urtësive të tjera kjo qe edhe një nga urtësitë pse Profeti ua pat ndaluar atyre që jetonin në Medine me të ta pyesnin atë. Neuas ibn Sem’ani tregon se vetëm dëshira për ta pyetur Profetin e pengonte atë që të emigronte dhe të vendosej përfundimisht në Medine pranë Profetit. Një ditë tek qëndronte si vizitor në Medine e pyet Profetin për mirësinë dhe mëkatin dhe ai i përgjigjet: Mirësia është morali i mirë, e ndërsa mëkati është ai që të qepet në shpirt dhe nuk dëshiron që ta dinë njerëzit.[2] Kështu i mësonte Profeti njerëzit, i mësonte ata se shumë prej pyetjeve nëse diçka është e mirë apo e keqe mund ta merrnin përgjigjen nga vetvetja. Profeti iu drejtua Uabisetu ibn Ma’di-it duke i thënë: Ke ardhur të më pyesësh për mirësinë dhe për mëkatin? I thashë: Po. Dhe ai bashkoi tre gishtat e dorës dhe më ra në gjoks duke më thënë: O Uabisetu, pyete veten tënde! Mirësia është ajo tek e cila zemra gjen qetësi dhe shpirti rehatohet. E ndërsa mëkati është ai që të qepet në zemër dhe të dridhet në kraharor edhe nëse të japin fetva njerëzit.[3] Dhe të japin fetva…kushdo qoftë ai që ta jep. Një besimtar i fortë dhe i devotshëm, nuk ka nevojë për fetva të shumta, vetë Allahu është Ai që i jep atij rrugëdalje në jetë. Shpeshherë njerëzit me dobësinë e tyre të besimit, e vënë veten e tyre në situata, për të cilat kërkojnë fetva dhe hoxha detyrohet të japë fetva.

O njerëz, pa mendoni se në ç’pozitë e vini veten dhe hoxhallarët! Dhe sidomos në këtë kohë në të cilën ne jetojmë, ku për të dhënë fetva ndoshta po të ishte Umeri gjallë, do të kish mbledhur Ehli Shuran (këshillin e konsultimit)!

O hoxhallarë, pa mendoni sesa dije dhe përvojë keni për të marrë përgjegjësi të tilla, që edhe malet do të stepeshin! A mos mendoni se jeni imam Shafiu që filloi të japë fetva që në moshën të re? Hoxhë i vërtetë është ai që ngrihet ngadalë dhe bindshëm dhe që u mëson njerëzve të ecin me këmbët e tyre.

Allahu e di më së miri!

---

[1] Sahih Bahari mea Fet’hul bari, kap. el-igtibat fil ilmi uel hikme.

[2] Transmeton Muslimi kap.tefsir Bir uel ithm shih dhe komentin e imam Neueuiut.

[3] Transmeton Ahmedi me isnad të mirë. Për të dyja këto hadithe mund të shohësh Dyzet Hadithet e Neveviut nr.27.